Dit was tot nog toe het weekend van de helse pijnen.Vrijdag heeft de fantoompijn al ingezet en is sindsdien gebleven. Zelfs onder het fietsen gisteren. Weliswaar met lagere frequenties, maar gebleven. De intensiteit nam na het fietsen weer toe. Gisteravond viel het mee, vannacht was het goed en vanmorgen heeft de fantoompijn en zware concurrent: spier-, stomp- en rug- en gewrichtspijn. De 4,5uur training van gisteren is me niet in de koude kleren, maar in heel mijn lijf gaan zitten. Het opstaan-ritueel was weer eens van eenzaam niveau. Eveneens als het toiletbezoek. Ik ben maar even wat langer blijven zitten, wetende welke pijnen stonden te wachten bij het opstaan. Maar ja, de honden willen er toch uit. Die staan vol blijdschap en ongeduld kwispelend te wachten,want die hebben mijn gestommel boven allang gehoord. Dat is hun wekker. De traplift, nog een keer zitten en opstaan. De schagen van de voordeur halen, bukken en strekken. De riem van Indy, de meest gekke,onstuimige, wildebras onder de minder dan 1 jaar oude labradors, van de grond pakken. Indy tegenhouden (anders springt ze zo op mijn schoot en ze weegt nu al zo'n 20 kg) en vangen om de riem om te doen. Allemaal pijnlijke zaken, alles doet pijn. Ik heb daarom samen met mijn fantoompijnpillen maar meteen wat ibuprofen naar binnen gewerkt in de hoop snel weer rechtop te kunnen gaan zitten in plaats van tegen de tafel hangen met mijn borstkast en met 1 hand typen, om zo weinig mogelijk spieren te moeten gebruiken...
Het moge duidelijk zijn, dat al deze pijnen een oorzaak hebben. Dat hebben ze, genaamd Rodder. Weer niet in 1 keer gelukt. Een stuk of 5 keer in de remmen moeten knijpen. Daardoor weer een beetje opgeblazen waardoor de verdere training ook wat zwaarder was. Enfin, ik verwacht later deze dag de analyse aan de hand van de getallen. Dan pas kan ik zeggen of het een goede en/of nuttige training was. Ik denk van wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten