zondag 31 juli 2011

Baraque Michel en Vesder Stuwdam

Trouwe lezers weten dat Baraque Michel al een tijdje klaar was om Har en mij te ontvangen. Gisteren was een geschikte gezamenlijke vrije zaterdag en dus trokken we richting Baraque. De weervoorspellingen brachten hooguit motregen in hun slechtste scenario. Na een rit van ruim 2 uur, die overigens aanzienlijk korter had kunnen zijn, ware het niet dat Har altijd de weg beter weet als TomTom, arriveerden we - gezapig doorgezeten - in Eupen. Daar waar de klim naar Baraque Michel begint. Aangezien chauffeur Har een mooi plekje wist om royaal te kunnen parkeren (we hadden de aanhanger aangekoppeld, omdat buiten onze fietsen en rolstoel, ook beider wederhelften ons vergezelden) werd de auto gechauffeerd naar de parkeerplaats van de Vesder Stuwdam even buiten Eupen, wat overigens een aardige biscepsbijter (= handbiker-taal) op zich is. Nadat we alles in gereedheid hadden gebracht begon ik alvast af te dalen naar hartje Eupen om van daaruit de ruim 15 kilometer omhoog te klimmen naar "de hut van Michel" (= er zijn 2 verhalen die deze naam verklaren, zie wikipedia, leuk om te weten).
De klim begint pittig met stukjes tot 11% dus het is meteen zaak niet te forceren. Ook is het meteen zaak zoveel mogelijk rechts te rijden. Voor je eigen veiligheid! De weg naar boven kent geen fietspad. De auto's zoeven je echt in rotvaart voorbij. Ik vond het een zeer gevaarlijke weg. Heb er zelfs aan gedacht om even voorbij de helft van de klim, ter hoogte van de minirotonde (die er volgens mij alleen is neergelegd als verkeersremmende chicane), te staken. Maar ik bedacht me dat afdalen net zo gevaarlijk is en dat ik nu toch al het grootste gedeelte gedaan had, dus ik klom door. Door de inmiddels al een uur lang durende motregen, constant dalende temperatuur en verdikkende mist hoopte ik wel snel boven te zijn. Om dit te bespoedigen ben ik tevens harder gaan fietsen. Inmiddels had ik al besloten niet meer een tweede keer hier omhoog te rijden, dus energie mocht verspild worden. Net geen twee uur na vertrek op de stuwdam was ook deze uitdaging overwonnen. Eens maar nooit weer. Tenzij ze duidelijke verbeteringen voor fietsers creëren daar, zien ze mij daar niet meer terug. Een mueslireepje en een extra slok drinken en toen weer snel naar beneden voordat de kou op de spieren slaat. Als het 10 graden was daarboven is het veel. De afdaling veroorzaakte kou, maar ook wel een stoot adrenaline die de kou deed vergeten. Heerlijk zo'n hele lange afdaling. Natuurlijks nu ook weer veel bekijks.Vooral onderaan in Eupen. De klim naar de parkeerplaats bovenop bij de Stuwdam heb ik weer gedoseerd genomen, zodat ik zonder al te veel problemen bovenop de stuw aankwam. Daar stond Kim klaar om de bijgevoegde foto te nemen. We hebben gevieren nog in een vrijwel leeg restaurant koffie met appelgebak genomen en in een heerlijk warme auto de terugreis ondernomen. Har chaufferend, wederom alle adviezen van de TomTom van de hand wijzend, zodat we onderweg ook nog grote delen van het Limburgs landschap (dan weer in Nederland, dan weer in België, dan weer in Nederland, dan weer in België, dan weer in Nederland, dan weer in Duitsland (!), dan weer in Nederland) konden aanschouwen, steeds meer verlangend naar een warm bad. Maar dat is er 3 uur lang niet van gekomen.....

donderdag 28 juli 2011

KUH ipv Eiffel

De training in de Eiffel die voor vandaag geplant stond hebben we afgeblazen vanwege de slechte weersvoorspellingen. Nu (12.30h) is het hier nog steeds droog en warm, maar ja, dat zegt niets over de Eiffel. Daar hangen volgens buienradar wel wat donkerblauwe regengebiedjes. Heb inmiddels al getraind. Lekker buiten, eerst 45 minuten warm gereden op de Hei, daarna een dik uur KUHe op de Karel v Egmondstraat. Voor diegene die mijn eerste KUH-blog hebben gemist: Een KUH staat voor Kracht UitHoudings vermogen/training en heeft niets met koeien op de mooie groene almen te maken. Bij mekaar een training van ruim 2 en een half uur. De data van mijn fietscomputer zijn inmiddels naar Leo verstuurd. Hij zal tevreden zijn, 11 KvE's in een uur, goede HR zone's.
Komend weekend zijn we bij ex-Buddy Har uitgenodigd voor een weekendje relaxen. Har en ik zullen zaterdag in Malmedy  de Cote de la Baraque Michel Nord gaan doen. Ca.15km klimmen. Leo heeft opgegeven dat ik hem 2 keer mag/moet beklimmen. De eerste keer relaxed, de tweede keer als een tijdrit. Lijkt me een goed plan, maar ik zal kijken hoe de situatie ter plekke is. Als het verkeer het toelaat, als de tijd het toestaat en als de wederzijde partners (die zullen ergens een terrasje pakken) het toestaan, doen we het zoals Leo het wilt. Anders niet, we hebben tenslotte vakantie..:-)

maandag 25 juli 2011

The Rodder, what's next?

't Moest ervan komen. En het is sneller als ik zelf had verwacht dan nu al gebeurd. The Rodder in niet langer meer een utopie (zie foto rechts). Vanmiddag gebeurde het. Eigenlijk zat de training er voor vandaag wel op. Na 5 keer Aremberg en 4 uur en 1 kwartier "koers" vond ik het wel welletjes en keerde terug naar de auto. Leo was er nog niet en ik besloot nog even wat oefeningen te doen bij de auto om de doorbloeding naar mijn stuitje en kont  weer op gang te brengen. Het resultaat voelde goed en ik bedacht dat ik eigenlijk nog best fit was. Leo was er nog steeds niet,de neus van mijn fiets stond richting Rodder, dus ik dacht "why not?". Dus ik sprong weer op mijn stalen ros en zette koers richting De Rodder, 3 kilometer verderop, 7,9% gemiddeld, met een gevreesd stuk kilometer van 12%. Een doder. Je ziet er niemand fietsen, buiten ons gekken. Mijn modus stond ingeschakeld op "extreem doseren". Dat is sowieso niet moeilijk op de Rodder,want de aanloop naar de beruchte kilometer is ook al zo'n 8 a 9%. Het is dus vanaf het begin al aanpoten. Desondanks nog extra gedoseerd. Zo extreem, dat de kilometerstand nog net 4kmh aangaf. Eenmaal aangekomen bij de beruchte kilometer verdween de kilometerstand zelfs van het display, wat wil zeggen dat het tempo onder de 3,6kmh gekomen is. Gedurende de beruchte kilometer is heel af en toe de kilometerstand weer in het display verschenen, sporadisch. Totdat de kilometer doorstaan was, toen weer snel naar >4kmh, het vlakt daarna ook vrij snel af. Ondanks, dat ik tijdens de beruchte kilometer 1 keer een moment heb stilgestaan, om me te verzetten vanwege mijn opnieuw brandende billen en stuitje, is de beklimming legitiem. Af en toe moet ik wel stilstaan.Ik heb mijn handen/armen nodig om mijn zitvlak omhoog te duwen om zo iets te verschuiven. Als ik me niet op de handrem zet en ik haal mijn handen van het stuur (tevens trappers) ga ik in sneltreinvaart achteruit weer de Rodder af.
Ik ben beretrots en gerustgesteld dat het mij nu (al) is gelukt. Maar ik ga hem nog terugzien, die Rodder.Om hem dan vaker te beklimmen. Lastig zal hij blijven en hij zal best nog wel eens vaker scherprechter blijken te zijn. Maar ik ben in ieder geval van de druk verlost.

zondag 24 juli 2011

De puntjes

Komende week moeten de puntjes op de i gezet worden. Dat begint morgenvroeg om 7.40h bij Wessel op de massagetafel, aansluitend Leo oppikken und auf nach Antweiler. De zoveelste keer. De training van vrijdag jl. minimaal evenaren, liefst overtreffen met 1, zo mogelijk 2 extra beklimmingen. Hoogtemeters maken. Het weer zit niet mee, maar de voorspellingen voor morgen zijn beter. Zojuist is er een bericht op nu.nl verschenen, dat er 20 cm sneeuw is gevallen in Italie. Daar zitten we niet op te wachten! Ik wil zon, 18 a 25 graden, potverdriedubbeltjeseneenkwartjenogantoe. Ik heb wel gerekend op aanzienlijk koele temperaturen daarboven, maar niet onder de 5 graden a.u.b. En al helemaal geen sneeuw. 't Is de Elfstedentocht niet! Hoewel. Mocht ik het dan halen heeft het wel iets heroisch.
Nee, nog 4 intensieve trainingen en dan moet het puntje gezet zijn. Ik heb vandaag nog op youtube enkele beelden bekeken. Dat moet ik maar niet meer doen. Ik voelde angst opkomen bij het aanzien van het gezwoeg van enkele, op getrainde fietsers gelijkenden, helden met twee benen. Als die het al zo zwaar hebben..!? Angst is een slechte raadgever, dus ik heb besloten niet meer naar die beelden te kijken, vanaf nu. Ik houd me alleen nog bezig met die puntjes.

zaterdag 23 juli 2011

Te weinig discipline

Ik kan (en wil waarschijnlijk) het niet laten me af en toe vreselijk te bezondigen aan snoep, koek of andere lekkernijen. Ondanks dat ik tijdens het kauwen al grote spijt voel en soms zelfs betuig aan anderen in mijn aanwezigheid. Ik heb af en toe zo'n enorme behoefte, dat ik de consequenties voor lief neem. Ik vrees, dat dit altijd zal blijven. Al lijkt het nu te minderen. Was het vroeger elke dag minimaal 1 reep chocolade, nu is het weken niets, maar dan weer eens een weekje met enorme "trek". Koeken, koekjes, vlaai,snoep. Op zich niet erg, maar mijn drang naar een heel pak is niet te stillen. Met elke keer het spijtgevoel, elke keer daar overheen stappen. Op zich ook heel knap. Alleen zo jammer dat de consequenties zo hard zijn. Als het niet in huis is, kan ik het niet eten. Alleen ben ik het vaak die de boodschappen doe. Met de bedoeling af en toe een koekje te pakken en aan te kunnen bieden aan bezoek, neem ik telkens weer enkele pakken mee. Toch wordt dit voornemen vaak omgezet in vraatzucht. Telkens weer. Ik kan niet anders. Daarom weeg ik nu weer 91 kilo en lijkt mijn voornemen 85 kg te worden definitief gestrand. Help!

woensdag 20 juli 2011

Het kost wat het kost

De uitdaging zit er bijna op. Ik heb zojuist nog een eindplanning gemaakt tot 3 augustus, de datum dat de fietsen ingeleverd moeten worden voor transport. Nog 4 trainingen rond en op De Rodder (zie eerdere berichten), daar tussendoor nog enkele lichte trainingen en dan moet het klaar zijn. Tijd om een tussen balans op te maken. Wat het uiteindelijk dan ook heeft mogen kosten, ik meld jullie nu al dat het elke inspanning, elke Euro en elke concessie waard was. Het heeft mijzelf enorm veel gebracht: Een verslaving, een goede gezondheid, een beter sociaal leven, vriendschap, zelfkennis, goed gevoel en geld voor ons goede doel. Menig mens moet het doen met 1 van deze opbrengsten. Ik vond er 7 of eigenlijk 8,maar dat gaat jullie niets aan.
Financieel heeft het wel meer gekost, dan we van tevoren dachten. (Ondanks de geweldige sponsoring die ik heb mogen ontvangen tot nog toe.)Wat dat betreft is het wel een tegenvaller geworden. Alles bij elkaar geteld (eigen bijdrage fiets, benzinegelden, verblijfkosten, speciale voeding/drank, kleding, apparatuur, medicijnen/vitaminen/voedingssupplementen) zo'n dikke € 4.000,-. Veel geld voor iemand met een tijdelijke parttime baan en een jaar werkloosheid achter de rug.  Maar, denk ik dan, geven doet goed. Van mijn Tante Iet uit Portugal heb ik geleerd, dat ik moet geven wat ik kan. Dat heb ik gedaan. Ik hoop dat straks mensen ook nog bereid zijn om wat over te maken aan de M.A. run, via de BBC 2011. Dat komt goed, toch?
En wellicht heb ik een nieuwe basis gelegd voor een zekere toekomst.Wie weet?

Doorbijten en plannen

Het wordt doorbijten tot 8 augustus. Zo was ook mijn plan en Wessel is het ermee eens. Mijn rug en heup zijn overbelast en dat zal herstellen door rust te houden. Maar dat is geen optie. Sterker nog, ik zal nog even een tandje hoger moeten trainen. Zo is het ook geplant door Leo en mij: Ik werk naar mijn beste vorm toe. Met de apotheose op 8 augustus. Dan zal ik pieken, letterlijk en figuurlijk. Van dat plan wijken we niet af. Daarna kan ik rust nemen. Tot dan, ibuprofen. Dus mijn trainingen gaan door. Gisteren nog een KUH gedaan. Nu kende ik tot nog toe alleen maar "domme KUH", en de zwarte bonte "KUH", maar Leo bedoelde een soort training, de Kracht UitHoudings training. Een soort van interval training waarbij je periodes van een lage cadans in hoge wattages afwisselt met hoge cadans in lagere wattages. Bij gebrek aan heuvels en tijd heb ik de training grotendeels op de Karel v Egmondstraat uitgevoerd om toch nog het aspect van stijging mee te kunnen nemen. De training was na de analyse door Leo geprezen, dus ik ook blij, want ik wist niet of het nu goed gegaan was en zoals bedoeld. Maar prima dus. Ik vond het wel een heel bijzonder iets, om in de allerhoogste versnelling (dus de 27e) de Karel van Egmond op te fietsen, HR onder de 160 gehouden. Kijk eens na in de eerste verslagen. Was het niet zo dat ik de "top" Karel v Egmond met een hartslag van168 bereikte in de allerkleinste versnelling (1e)? Over progressie gesproken.
Leo en ik hebben met Dre om de tafel gezeten over de aanpak van mijn deel in het spektakel dat de BBC is. Het zal er waarschijnlijk naar  uitzien, dat ik zo'n 1,5 uur eerder vertrek dan de rest van de groep begeleidt door een motard. Ik begin vrijwel meteen, na een kleine 2 km inrijden, aan (haarspeld)bocht 48 en zal dan onderweg alle andere Buddy's voorbij zien komen gaan. Ik plan 2 korte pauzes van hooguit 10 minuten om even te staan en mijn stuitje en kont te laten doorbloeden. In het normale tijdsschema zal ik niet ver na de laatste Buddy de top bereiken. Tevens zal ik nog enkele zaken bedenken om zo zichtbaar mogelijk te zijn onderweg. Met namen de motorrijders zien de Stelvio als racebaan, op Youtube staan hiervan enkele voorbeelden. Voor mijn eigen veiligheid en die van anderen moet ik zo zichtbaar mogelijk zijn. Voor de rest moet ik het zelf doen. Effe doorbijten.

zondag 17 juli 2011

Camerig. Een eitje voor een zware prijs

Ik voelde me gistermorgen goed. Wel nog met veel pijn opstaan, maar na een dosis Ibu snel redelijk pijnvrij. Ik had Leo nog gevraagd of hij mee wilde, maar dan wel op 6.45h vertrekken,want om 15h wachtte mij de jaarlijkse familie BBQ. Leo zat echter even gebonden aan zijn trainingsschema en daar paste Camerig even niet in. Dus ben ik (als Remie) alleen om 6.45h richting Camerig gereden. Doordat men rond Vaals eea aan wegonderhoud aan het plegen was werd iedereen over Aken gestuurd. Hierdoor toch pas uiteindelijk om 8.40h op de fiets. Jammer, want hierdoor heb ik 1 x Camerig extra gemist. Ik was in topvorm. Lukt mij het enkele weken geleden maar niet de Camerig voor de 4e keer te bedwingen, gisteren was het jammer dat de tijd niet toeliet om de Camerig een 6e, 7e of wellicht 8e keer te beklimmen! Ik had het zeker gekund. Na 5x moest ik vanwege tijdgebrek de training staken. Met nog genoeg energie over, moest ik huiswaarts kregen. De rug had het goed gehouden.
Hoe anders is het vanmorgen.... Kon weer nauwelijks uit bed komen. Mijn rug, heup. Aaiaiaiai. Rechtop staan, niet te toen. Al strompelend, kermend, kleumend en vloekend de ochtendrituelen doorstaan. Na mijn dosis Ibu is het langzaam beter gegaan. En nu zijn we even met de honden op de Hei gaan wandelen en gaat het wel weer. Maar ik ben - voor wat mijn herstel rug/heup aangaat - te vroeg weer de weg op gegaan. Ik had het gewoon bij de Tacx moeten houden. Hobbelloos fietsen was het devies. En niet zoals gisteren, weer met bijna 70kmh de Camerig af razen. Met alle klappen in mijn rug en op mijn heup van dien. God en mijn rug straft onmiddellijk. Kim toont geen compassie en zegt terecht dat ze mij had gewaarschuwd. "Je voelt je goed omdat je pijnstillers hebt genomen. Ga daarom niet fietsen". Mijn "och, het gaat best",werd nog afgesnauwd met de opmerking "Eigenwieze. Doe mots ut auk zelf wieete, doot waat se neetlaote kins". Eigenlijk had ik toen moeten luisteren. Ik domoor.
Nu zal ik dus echt 3 dagen buitenritten afzweren. Volledige buitenverbod. Alleen maar met auto en gewone fiets om de honden uit te laten zijn geoorloofd. Wel effe elke dag Wessel en naar de sportschool voor hersteloefeningen. Ik heb tenslotte vakantie.
Leo was trouwens wel erg tevreden over de doorgeseinde trainingsdata. Alweer een zeer goede training en een zeer goede progressie tov van Camerig beklimmingen voorheen. Over pijnanalyse geen woord, die zij niet meetbaar. Misschien is Ibu wel mijn doping.

donderdag 14 juli 2011

Vakantie

De eerste dag van de vakantie was me er een, zeg. Wat een scheisswetter. Zelfs vanaf de bank, kijkend naar het falen van dhr. Robert Geesink, maar verder zeer aangename beklimmingen in de Pyreneen, voel ik medelijden voor alle jonge gezinnetjes in kletsnatte, veel te kleine tenten die eigenlijk alleen bedoeld zijn om in te slapen. En niet voor modderschoenen en kletsnatte slaapzakken, die vanavond voor jankende, van kou doorkleumde kinderen en dus veel te weinig nachtrust zullen zorgen. Ik heb met hen te doen....
Zelf begon ik mijn eerste vakantiedag met een bezoekje aan Wessel. Ik stond al beter op dan gisteren, iets minder stijf, iets minder pijn. Wel weer heel vroeg.'t Was net 5uur geweest. Dat is toch een kwaaltje van me. Eenmaal de ogen open MOET ik opstaan. Alleen niet voor 5uur, wel vanaf 5uur. Om 9uur waren de pijnstillers al volop in werking en ging het redelijk goed. Wessel constateerde een goed vast zittende onderrug en na een kneedbeurt van 20 minuten heb ik nog een halfuurtje voorzichtig buikspieroefeningen gedaan. Licht gewicht, lage frequentie. Gelukkig was het niet druk en waren de toestellen vrij op de momenten dat ik ze wilde gebruiken. De fiets heb ik vandaag niet gezien, een echte zeldzaamheid de laatste 7 maanden. Morgenvroeg nog eenmaal hetzelfde ritueel en als de stijgende lijn doorzet wil ik morgen toch nog even wat kilometers maken in de buitenlucht,want als ik de vooruitzichten mag geloven is dat nog de enige kans in droog weer te rijden. Ik ben blij dat ik een lange vakantie heb en dus hoop houd op weersverbetering tijdens mijn vakantie.

woensdag 13 juli 2011

Time Out

Het is weer zover. De pijn in mijn rug en heup noodzaakt een periode rust. I.o.m. Wessel houd ik het voorlopig op 3 dagen. In die 3 dagen ga ik weer aan de maximale dosis ibuprofen, het middeltje dat topsporters ook bezigen. 3 Dagen volpompen met drugs, en dan weer verder alsof er niets aan de hand is. In deze 3 dagen gaat de traningsintensiteit op een laag pijl gebracht worden. 's Morgens eerst een half uurtje op de tafel bij Wessel. Aansluitend gaan we boven in de sportschool enkele oefeningen doen specifiek bedoeld voor herstel van mijn blessure. Fietsen doe ik deze dagen op een hobbelvrij parcours: de Tacx in mijn garage.
Na Wessel vanmorgen nog gewerkt tot 15.00h - nu 5,5 week vakantie!!!!! - en toen aan de eerste dosis pijnstillers gegaan. Even de Tour gekeken- heerlijk, morgen de bergetappe's.En ja, ik zal geen minuut missen - en daarna 70 minuten de garage ingedoken. Een uur flink doorgefietst, waarbij ik, naar mijn weten, mijn eerste 200watt eruit heb geperst. Ik had nog over, maar dat is voor een volgende keer. De buren kwamen al over om te kijken waar die helikopter wilde landen, maar het was mijn Tacx(Leo's Tacx) die opsteeg. De rookwolken achterlatend. En dat allemaal in een zwaar geblesseerde toestand.
Enfin. Voor mij dus even geen buitenritjes. Jammer, want voor vrijdag stond de Baraque de Michel op het programma. Ik zou samen met mijn nieuwe en oude Buddy gaan. Dit halen we in. 't Is niet anders. Time out, for now.

maandag 11 juli 2011

Wat zal ik zeggen?

"Wat zal ik zeggen?" waren de eerste woorden van Coach Leo aan mij toen hij de analyse begon over de training van eergisteren op de Rodder en co. "Wat zal ik zeggen?" zijn ook mijn woorden aan U. Want, het wordt saai, alweer de beste training tot nog toe gemeten. In klimafstand (17km) en in Wattages (121 gemiddeld als we de lagere klimpercentages en vals plat naar Eichenbach buiten beschouwing laten). Maar toch, die Rodder verdomme.Zal die dan gewoon niet te doen zijn? Leo denkt nog steeds, dat als ik perfect doseer het moet lukken. Ik weet het niet. Je voelt domweg de kracht bij elke omwenteling uit je armen gezogen worden. Je begint te ijlen, koud zweten, hallucineren, tellen (ga ik altijd doen als ik het enorm zwaar hebben. Zo van "eenentwintig"..."en een half".."en tweeentwintig".."eenderde"... enz.) en zooo verlangen naar in de remmen knijpen.
En toch voel ik dat het goed zit. Neem nou vanavonds' training. 2 uur HR 135-160. Eitje. Warm worden richting hei. 2 supersnelle rondjes, daarna uurtje op en neer Karel v Egmondstraat.Weet u nog, in den beginne? Ik kwam daar met HR 164 boven in 1e versnelling. Vanavond deed ik hem in een klein uurtje 9 keer! 5 keer in de 13e versnelling en 4 keer in de 14e versnelling. Geen centje pijn. HR 160 ternauwernood gehaald door bij de laatste klim gas te geven en een groepje fietsers (met 2 benen de man) in de halen, te verorberen. Bergop...!

zondag 10 juli 2011

Helse pijnen

Dit was tot nog toe het weekend van de helse pijnen.Vrijdag heeft de fantoompijn al ingezet en is sindsdien gebleven. Zelfs onder het fietsen gisteren. Weliswaar met lagere frequenties, maar gebleven. De intensiteit nam na het fietsen weer toe. Gisteravond viel het mee, vannacht was het goed en vanmorgen heeft de fantoompijn en zware concurrent: spier-, stomp- en rug- en gewrichtspijn. De 4,5uur training van gisteren is me niet in de koude kleren, maar in heel mijn lijf gaan zitten. Het opstaan-ritueel was weer eens van eenzaam niveau. Eveneens als het toiletbezoek. Ik ben maar even wat langer blijven zitten, wetende welke pijnen stonden te wachten bij het opstaan. Maar ja, de honden willen er toch uit. Die staan vol blijdschap en ongeduld kwispelend te wachten,want die hebben mijn gestommel boven allang gehoord. Dat is hun wekker. De traplift, nog een keer zitten en opstaan. De schagen van de voordeur halen, bukken en strekken. De riem van Indy, de meest gekke,onstuimige, wildebras onder de minder dan 1 jaar oude labradors, van de grond pakken. Indy tegenhouden (anders springt ze zo op mijn schoot en ze weegt nu al zo'n 20 kg) en vangen om  de riem om te doen. Allemaal pijnlijke zaken, alles doet pijn. Ik heb daarom samen met mijn fantoompijnpillen maar meteen wat ibuprofen naar binnen gewerkt in de hoop snel weer rechtop te kunnen gaan zitten in plaats van tegen de tafel hangen met  mijn borstkast en met 1 hand typen, om zo weinig mogelijk spieren te moeten gebruiken...
Het moge duidelijk zijn, dat al deze pijnen een oorzaak hebben. Dat hebben ze, genaamd Rodder. Weer niet in 1 keer gelukt. Een stuk of 5 keer in de remmen moeten knijpen. Daardoor weer een beetje opgeblazen waardoor de verdere training ook wat zwaarder was. Enfin, ik verwacht later deze dag de analyse aan de hand van de getallen. Dan pas kan ik zeggen of het een goede en/of nuttige training was. Ik denk van wel.

vrijdag 8 juli 2011

Rodder and me

Coach Leo heeft mijn data geanalyseerd. Hier volgt een snede hieruit 
"....Ondanks dat je de Rodder niet in een keer kon kraken spreek ik hier toch van een uitstekende training, ietwat aan de korte kant maar het zij zo. Beloofd een spannend gevecht te worden tussen de Rodder en jou de resterende weken!
Woensdag heb je heel goed opgebouwd en gedoseerd want ondanks dat je HF op de Aremberg-noord gem. in de D2 bleef haal je hier toch een gem. wattage van 115 en dat was enkele weken geleden nog niet haalbaar. Je boekt dus nog steeds erg veel progressie, het zei gezegd! Bovendien wil ik nog ff heel duidelijk benadrukken dat zowel de muur van Huy (Waalse Pijl) en la Redoute (Luik-Bastenaken-Luik) als  de "grote Drie" (Keutenberg-Eyserbosweg-Doodeman) in Nederland geen kilometer kennen zo steil en zwaar als de Rodder! Vermeld dat ook maar ff in je blog, voor de kenners c.q. liefhebbers. Voor de nonbelievers/sceptici: Zowel de Rodder als voornoemde vijf zware etterbulten heb ik inmiddels minimaal vijf maal gedaan en met de HAC 4 opgemeten. Ik kan deze vergelijking dus heel duidelijk staven aan en onderbouwen met keiharde cijfers! Slechts drie keer ben ik tot nog toe zwaardere kilometers tegen gekomen: Montagne de la Croix in Dinant, België, Mont Ventoux vanuit Malaucêne en  de Col du Buis vlakbij Castellane, zuid-Frankrijk....." (einde citaat)
Kijk dat bedoel ik nou met goede coaching! De juiste woorden/bemoedigingen op de juiste momenten gebaseerd op feiten. Onderbouwd dus. Niet van "Hup Peet, je kan het". Nee, feiten en wetenswaardigheden daar heb ik wat aan.
Morgen om 7.00h zitten Leo en ik weer in de auto richting Rodder...

donderdag 7 juli 2011

1 maand

En alweer is het uur U naderbij. Over 1 maand rond deze tijd zullen de zenuwen wel door mijn lijf gieren. Heel erg of misschien ook wel niet. Ik kan het pas zeggen nadat ik het monster heb aanschouwd. Misschien heb ik rond deze tijd al enige haarspeldjes uitgeprobeerd. Misschien valt het wel mee. Misschien ook niet. Misschien..
Wartaal van een wanhopige? De Rodder zit me ontzettend dwars. Ik heb het gevoel dat de Rodder maatstaf is. De Rodder is mijn scherprechter. Ik ga, als coach Leo hiermee instemt, trainen voor de Rodder. Nog 2 of drie trainingen gericht op de Rodder. En dan ga ik het opnieuw proberen. Ik zal hem krijgen verdomme!
Vandaag ben ik even los gaan fietsen. Alleen is dat zo verdomde moeilijk op zo'n fiets. Na 2 omwentelingen van de pedalen had ik alweer een ander doel voor deze training: Zo snel mogelijk naar Kessel aan de Blerickse kant van de Maas. Volop tegenwind in 46 minuten en enkele seconden. Maar weer eens 4 minuten sneller dan ooit. Ik kan er ook niets aan doen. Niet moe. De terugweg heb ik maar niet geteld, want dat was met teveel voordeel van de wind in de rug. Dat vind ik dan niet leuk. Het moet wel eerlijk gespeeld worden. Het is wel leuk dat ik nu iedereen inhaal en hun reactie kan zien in mijn spiegel. Ik roep ook altijd effe "hallo" alsikmet 25 a 30kmh voorbij schiet. Vrijwel altijd dezelfde reactie "......eh .....hallo". Of niets. Dan zijn ze zich rot geschrokken..lachuh!

Opgeblazen

Gisteren heb ik mezelf opgeblazen. Voor het eerst. Nu weet ik ook hoe dat voelt. Daarna niets meer paraat gekregen. Het gebeurde op de Rodder (natuurlijk, waar anders). Ik had mijn route wat aangepast zodat ik goed opgewarmd aan de Rodder kon beginnen. Dus eerst een 3-tal kilometers door het dal om vervolgens via Eimbach (ca. 3,5 kilometer a 4%) warm te worden. Aansluitend naar Aremberg (ca. 2,5 km a 7,6%), daarna afdalen naar Antweiler en daar de Rodder op. De Rodder begint met ca. 200 mtr 6 a 7%, daarna zo'n 400 mtr a 9% (nog allemaal te doen) en dan een kilometer aan 12%. Die 12% is gemiddeld welteverstaan. In mijn display verschijnen al snel waardes tot 19%. Dit maakt dat ik halverwege die zwaarste kilometer gewoon niet meer vooruitkom. Te lang, te steil. Ondanks het feit, dat ik met enorm doseren aan de klim begin moet ik halverwege in de remmen knijpen om iets te kunnen herstellen. In de remmen knijpen is heel hard nodig, want zonder aandrijving valt de fiets meteen achteruit naar daar waar je net vanaf komt. Ik moet dwars op de weg gaan staan om te kunnen blijven staan. Als ik dan enigszins hersteld ben kan ik weer 200 meter verder. Even stoppen, weer 200mtr. En dit tot 4 keer toe om het laatste stuk (a 8%) uit te fietsen. Resultaat gisteren: totaal opgeblazen. Te lang in het rode gefietst. Na 2,5 uur training ben ik gestopt, de knolle gaar... Wel de Rodder gehaald. Echter in fases en slechts 1 keer.
Terug bij de auto, heb ik Leo gebeld en 3 uur later (!) was ook hij bij de auto. Inmiddels hadden de airco en de radio de accu helemaal leeg gezogen. Waarop Leo op zoek ging naar de plaatselijke garagist. Deze zeer vriendelijke man was graag bereid ons te helpen en verscheen een 5-tal minuten later met snelstarter ter plekke. Een minuut later waren we op weg terug naar huis. Ik: Moe, gaar en teleurgesteld en niet voldaan, Leo: Moe, opgewekt en voldaan.
Onderweg heeft Leo mijn bedrukte stemming toch weten te temperen. De Stelvio kent nergens zulke zware stukken als de Rodder..... Toch geruststellend om te weten.

maandag 4 juli 2011

Nog 5 weken

Vandaag over 5 weken hoop ik rond deze tijd moe maar voldaan terug te kijken op de mooiste sportieve prestatie uit mijn leven. Veel mooier dan ooit die Limburgs Kampioenstitel bij het rolstoeltennis in de c-klasse in 1997. Ik hoop dan samen met mijn Buddy's aan een overheerlijk Weizenbier te zitten, elkaars verhaal aanluisterend. En dat we de tellerstand van Euro's flink omhoog hebben gekregen. Het wordt zwaar. Heel erg zwaar. Maar ik ben nu - en straks nog meer - fitter dan ooit tevoren. En dat op 46 jarige leeftijd. Ik ben er serieus aan het denken om eens rond te neuzen in het programma van de Paralympics in Londen volgend jaar. Ik durf best een wedstrijdje aan. Al is het 40 km tijdrijden of een mooi geaccentueerd parcours voor de mannen wedstrijd. Ik weet, het is makkelijker gezegd dan gedaan. En ik zal e.e.a. zwaar onderschatten. Maar ik heb nog een jaartje tot dan. Zou toch mooi staan op mijn visitekaartjes "Olympic Gold Medalist London 2012"....
Ik schiet door. Back to reality: Net een ruim 2 uur durende D2 training achter de rug. Ik heb mijn hoogste hartslagzones opgezocht, maar kan de allerhoogste moeilijk bereiken. Slechts ruim 5% van de training speelde zich in die zone af. Maar ja, de heuvels van Hinsbeck doen mijn hart niet meer hoger laten pompen. Zelfs niet als ik op het buitenblad omhoog ga. Ik zoek dan mijn hoogste hartslag maar kom niet hoger dan 163 of 164. Nog zwaarder fietsen gaat dan niet meer, dan krijg ik het blad niet meer rondgedraaid. De slimmeriken onder jullie zullen dan wel zeggen "dan heb je te weinig kracht".....Wijsheid is met de dommen.

zondag 3 juli 2011

Kritiek

Anderen zullen het er misschien niet mee eens zijn, maar ik kan best tegen kritiek. Maar dan moet die wel terecht zijn en ik moet er iets aan hebben, anders kan ik er juist helemaal niet tegen. En ja, ik geef het toe, het maakt ook nog uit van wie ik de kritiek krijg. Als de kritiek dus terecht is, opbouwend bedoeld en ik heb er wat er aan, graag zelfs. Neem nu de kritiek die ik kreeg van Coach Leo vandaag naar aanleiding van mijn 63km tripje van gisteren. Coach Leo vindt dat ik er weinig aan heb gehad. Het was hooguit een D1. De kritiek is terecht, dat weet ik eigenlijk ook wel. Ondanks het hoge kilometrage is mijn hartslag (HR) niet in het niveau van "flinke inspanning" geweest. Hooguit in de zone van "matige inspanning". Wist ik ook wel, maar ik dacht dat de vele kilometers dit wel zouden compenseren. Niet dus. Heb er niets aan gehad. Morgen maandag straftraining: minimaal 1 uur HR  135-150 en 1 uur HR 150-165. En dat terwijl ik gewoon een drukke werkdag in Roermond in het verschiet heb. Wordt dus weer laat eten en veel te laat naar bed voor de zware dinsdag a.s. in Venlo voor een meeting met het Adviesbureau en de Projectleider inzake het project dat ik registreer en administreer. 3 Dagen werken in de week is op dit moment eigenlijk nog te veel...... Nog 3 weken, dan heb ik 4 weken vrij... Werken in het onderwijs heeft zo zijn voordelen :-)
We zijn aan het kijken of we met Leo en de honden nog een weekje ergens op een camping (moet low-budget) terecht kunnen voor een trainingskamp, 2 a 3 weken voor de Stelvio. Wie een grote bungalowtent kan missen in die periode mag zich melden. Moeten minimaal 2 kamers slaapcabines in zitten en we moeten de fietsen "binnen" kunnen zetten. Of heeft iemand toevallig een huisje of ruime caravan in bergachtig gebied, dat we kunnen gebruiken? Meld je!

zaterdag 2 juli 2011

Nieuwe Column Blog

Beste lezers. Vanwege de toenemende vraag naar meer (...feiten), ben ik een site begonnen waar ik columns zal gaan schrijven. De eerste is inmiddels geplaatst... Het is te vinden op onderstaande link

http://oneleggedpeter.blogspot.com/

Speels Gemak

Met speels gemak, alsof ik een toeristentochtje maakte, heb ik vanmorgen ruim 63 km verstouwd. Met een gemiddelde van ruim 17km/h, HR 135. Ik stel vast, dat ik nog steeds en steeds meer in een zeer goede vorm verkeer. Al is een bergtraining natuurlijk efficienter in deze fase. Maar een keer lekker relaxed tempofietsen en kilometers maken voelt ook goed. 63 kilometer in 3,5 uur zijn wederom aantallen die een half jaar geleden letterlijk en figuurlijk ver weg leken. Ik sta weer versteld van de progressie die ik heb gemaakt. Dit zijn echter nog geen garanties om mijn doel te bereiken. Ik ben er nog niet. Dit bleek donderdag. Toch goed om te voelen dat afstanden kleiner worden.
Nu nog mijn winst halen uit gewichtsvermindering. Ondanks een heerlijk avondje uit gisteravond inclusief een overheerlijk eetgenot bij Tante Toer gaat het hier ook goed. Vanmorgen, na de douche na de training, bleef de wijzer net onder de 89 staan. De 88 is in zicht. Hoewel dit aangeeft dat ik sinds november bijna 16 kilo heb geminderd, is dit nog te zwaar. Het moeten er 85 worden. Feitelijk ben ik - op de BMI meter afgaande - dan nog te zwaar. En al zeker als je de amputatie meetelt. Echter ben ik sinds mijn 15e altijd fors geweest. Zonder dik te zijn. Dus veel lichter dan 85 zal het wel nooit worden. Het wordt saai, maar wederom trek ik de conclusie, dat het goed gaat. 5 weken voor de dag des oordeels is dat een plezierige wetenschap.

vrijdag 1 juli 2011

De Cijfers

Ik zei het toch? De cijfers geven weer duidelijke dingen aan. Gisteren was maar weer eens de beste training tot nog toe: Klimtotaal 15,205km , 1029Hoogtemeters 6,8 gemiddeld aan 106 watt (uitstekend voor een handbiker) klimsnelheid 4,60km per uur.
Ik blijf gevoelsmatig problemen houden met mijn klimsnelheid. Ook al weet ik dat dit nu niet ter zake doet.Voor een handbiker is boven komen op de Stelvio wel ongeveer het allerzwaarste wat je kunt doen op 1 dag. En het is gewoon - voor mij -niet haalbaar bij hogere snelheden. Dat blijkt. Als ik met deze snelheid de Stelvio bedwing wil dat zeggen dat ik ongeveer 5 uur onderweg zal zijn. Ik reken op 6 uur. Alles sneller is meegenomen.
De pijntjes van gisteren zijn alweer weg. Al blijven mijn vingers nog wel pijnlijk. Ik voel ook de vingerkootjes bij buiging van de vingers over elkaar knakken. Vreemde gewaarwording. Af en toe blijft een vinger op slot staan. Best grappig eigenlijk.  Kijken hoe alles zich houdt de komende dagen. Vandaag rust, morgen moet ik zwaarder trainen, zeker anderhalf uur D2, daar omheen D1. Zal ook wel nodig zijn, want vandaag worden er veel calorieën naar binnen gewerkt: Taart vanmiddag bij Renske en vanavond uit eten met vrouwtje. Een paar halve liters Franciscaner horen daarbij. En natuurlijk afsluiten met een ijs. Dat hoort erbij. Schat in zo'n 2500 cal teveel. Het zij zo. Af en toe belonen, morgen balansen.