dinsdag 31 mei 2011

Beroerde dag

Beroerde dagen zijn een must. Dagen als vandaag moeten er zijn, anders weet je de goede dagen niet meer op hun waarde te schatten. Dus daarom dankzij deze beroerde dag (1.Indy ziek, hele kamer vol gescheten. Is eens wat anders dan rustig krantje lezen, bakkie koffie 2. beroerd weer, wat 3. zijn uitwerking heeft op mijn wederhelft, wat 4. fantoompijn bij mij lijkt op te wekken, wat 5. me op mijn darmen werkt,wat 6. mij doet realiseren dat ik zowel vandaag als gisteren komkommer heb gegeten, wat 7. de boel ook niet vrolijker maakt ) het besef, dat de mooie dagen niet vanzelfsprekend zijn. Het trainen sloeg nergens op. Ik had een Tacx-training van 42km en 190mtr op het plan staan, maar na 40 minuten oftewel ruim 12 kilometer ben ik uitgestapt vanwege haperende apparatuur. Geen hartslag (..), dus geen meting. Mooie voortzetting van deze kl...dag. Gedoucht en gewogen, alweer een reden om snel een einde te maken aan deze dag. Dat doe ik nu ook. Bij deze.

maandag 30 mei 2011

Hitte

Vandaag is het weer zo'n thema. "Pfoe wat is het warm, he". Vreselijk. Ik kan goed tegen de warmte. Zoals vandaag, graadje of 30, beetje benauwd. Hoewel ik snel transpireer is ook dat minder geworden. Overal en in alles wat ik doe ontdek ik de voordelen van gezonder leven. Ik lijk wel een rollende reclamezuil voor postbus 51 campagne "stop roken, begin met intensief sporten".
Van mij mag het op D-Day bloedheet zijn, heb ik veel liever dan miezerig weer bij een zogenaamd "mooi sportweertje". Laat het maar 30 graden zijn, hemelsblauwe lucht en een mooie glimmende koperen bol er middenin, hoog en frivool schijnend op mijn bolletje. Zweten doe ik toch, drinken moet ik sowieso en ik kleur lekker natuurlijk bruin. Elk nadeel hebt z'n voordeel.

zondag 29 mei 2011

Hobbeldebobbel

Nooit geweten dat het fietspad tussen Swalmen en Bruggen zo slecht was. Vandaag heb ik ook mogen ervaren dat het berijden van dat stuk asfalt/zandweg/schokbrekertestbaan (alle drie de keuzemogelijkheden zijn juist) bepaald geen sinecure is. Nu heb ik een zwakke blaas, waarover ik nog maar een 75% controle heb, dus dat gehobbel en gebobbel deed na 3 kilometer de drang behoorlijk opwekken. Ik hield het niet meer, dus eerste afslag het bos in. En nu..... Hoe te plassen, zonder te kunnen steunen/leunen aan een voorwerp (boom/mens/e.d.) om evenwicht te houden om het vloeibare in goede, gerichte banen te kunnen leiden. Bijkomend probleem, wielertenue. Wel blits en staat me goed, maar onhandig bij een urineermoment. Enfin, broek met helpen is zeer elastisch gebleken. Daarnaast zijn mijn balanseerkunsten ook schrikbarend toegenomen. Kaarsrecht blijven staan, op een been, straal recht vooruit, geen natte broek, schoenen en/of handen....! Compliment aan mijzelf.
Volgende keer nog maar eens extra plasje doen voor vertrek. Overigens: Hoe ga ik dat doen op die berg? Even over nadenken....

vrijdag 27 mei 2011

Beheersing

Vanavond heb ik gespeeld met mijn hartritme. Mijn hart deed wat ik wilde dat het deed. 2 en een half uur lang. Ik kan mijn HR - zo goed als -  sturen, ongelooflijk. Nadat ik 17 maanden geleden het roken opgaf (1 slof oftewel  200 sigaretten per week) en intensief ben gaan sporten beheers ik mijn hartritme. Het doet wat ik wil.  Ook dat is weer een mooie bijkomstigheid. Ik word nog eens een sportfanaat. Niks mis mee, toch?

Pijntjes

De keerzijde van roem en glorie en vechten voor erkenning. Pijntjes. Mijn polsen, mijn handen, mijn stuitje, mijn kont, mijn duimen en wijsvingers, mijn stomp en natuurlijk mijn rug. Telkens als ik 's morgens opsta word ik hard geconfronteerd met de wetenschap dat mijn lichaam geen 20 meer is. Maar ik zal niet toegeven. Die gladiolen - om Louis' termen te gebruiken - zijn voor mij! Nu ik weet dat topsporters pijntjes wegdrogeren doe ik dat ook. Pijntjes, het hoort erbij. Ik neem ze voor lief. Ben keihard.

woensdag 25 mei 2011

Honger

Volgens coach Leo was het nog geen hongerklop, maar wel ondervoeding. Na ruim 3,5 uur en bij de 4e Camerig verloor ik bijkans het licht in mijn ogen. Maar desondanks was ook nu weer een heerlijke dag. Het landschap bij en om de Camerig is zo mooi glooiend en boeiend. Alleen al het besef daarvan stimuleert. Vandaag was ook nog eens een kraakheldere dag, dus de vergezichten waren echt vergezichten. En nog iets viel me op. Op elk moment dat ik terug omhoog fietste vanuit de Groenenstraat of Pannisbergerweg zag ik in de kraakblauwe hemel zeker 6, 7, 8 soms 10 vliegtuigen. Tegelijkertijd! Constant kaarsrechten witte strepen die vliegtuigen achtervolgen maar nooit inhalen. Je hebt zo'n wijd zichtveld als het wolkloos is boven de heuvelen. Je ziet veel meer en realiseert je dan, dat het bijvoorbeeld ongelooflijk is dat er niet veel meer air crash investigation afleveringen zijn.
Onderweg op de Camerig nog Peter Winnen kunnen groeten en hij mij. Nog steeds actief dus. En in zijn kielzog nog een verrassing in de vorm van een oude vriend van me (Thei van Els) die mij wel herkend had in het voorbijgaan.Gelukkig keerde hij en hebben we elkaar ferm de hand kunnen schudden. Een korte spontane ontmoeting, want Peter Winnen wacht op niemand, en wilde Theo de weg naar Venray nog terug vinden kon hij Peter Winnen niet laten gaan. Ik ga hem zoeken op internet, moet een vervolg krijgen. Hij stamt nog uit de tijd dat ik ziek werd en heeft mij toen met vele andere morele steun gegeven.
Op weg naar huis heb ik enige kleine flauwtes ervaren. Ik leek wel in slaap te vallen. Ik moet uitkijken dat dit niet meer gebeurt. Meer voeding, sterkere energie drank. Ik zal ervoor waken. Weer een les geleerd. Al doende leert men.

maandag 23 mei 2011

Ongekende power

Tijdens mijn training van 90 minuten vanavond heb ik mijn eigen power ervaren. Nu weet ik dat de Karel v Egmondstraat geen berg is van enige categorie, maar toch het gaat bergop. 't Is iets meer dan vals plat, toch? Welnu, vanavond op het binnenblad voelde ik de stuwing in mijn rug. Meer stuwing dan ik ooit heb gevoeld in mijn Toyotaatje. Nu zegt dat waarschijnlijk meer over de stuwkracht van mijn Toyota Picnic van 14 jaar oud, dan over mijn power. Laat mij maar in die waan. Ik voel welke sprongen ik heb gemaakt. Voor het gevoel heb ik 3 keer opnieuw de KvE bergop gedaan en telkens weer die stuwing van mijn eigen lijf, een turbo-diesel. En dan te bedenken dat ik een jaartje geleden hooguit de status een puffende 2-tacter was. It feels good....
Tijdens mijn 3 rondjes op de hei daarvoor was ik ook al niet te houden. Daar waar ik altijd werd ingehaald door alles op 2 wielen neem ik nu overal wraak. Bijna alles wat in mijn zicht voor mij rijdt is prooi geworden. (bij wijze van spreken dan....) Ik ben niet te houden.

zondag 22 mei 2011

Inspirerende dag 4. Ouzo

Die laatste 7 Ouzo's van gisteravond had ik niet moeten drinken..

Inspirerende dag 3. Wielrensters

Ik kijk ineens heel anders tegen wielrensters aan. Op een of andere manier had ik altijd dikbillige, kwabbelende, peervormige, kijk-mij-ik-kan-ook-wat-jullie-mannen-doen-achtige in mijn beeldvorming. Welnu, dat beeld is bij deze bijgesteld!
Wielrenvrouwen zijn mooi, aantrekkelijk, hebben hele mooie benen en een prachtig achterwerk. Ik kan het weten, want ik kan er ruimschoots van genieten. Dus wielrensters, excuses voor mijn vooroordeel. Alle vrouwen moeten gaan fietsen...!! Zegt het voort!

Inspirerende dag 2. Genant

De uitdaging die ik me gesteld heb om straks met de bikebuddy's de Stelvio op te fietsen is een uitdaging die ik aangegaan ben voor het goede doel, het sociale karakter van het evenement. Ik ben begaan met mensen die het niet zo hebben getroffen, maar heb hier maar verdomd weinig aan gedaan de afgelopen 46 jaar. Dus daar moest verandering in komen. Dat is echt de hoofdrede, zo kan ik eindelijk mijn steentje bijdragen. Daarnaast zit in deze uitdaging ook iets voor mezelf. Ik wil iets presteren. Het maximale haalbare. Studeren is me niet gegeven, vooral niet nu mijn concentratievermogen enorm is afgenomen door 17 jaar medicijngebruik tegen de fantoompijnen. Maar fysieke en mentale kracht heb ik nog meer dan voldoende. Dus daar kan ik wel iets mee. Ik vind het daarom niet alleen prettig om te trainen voor het goede doel en de uitdaging, maar ik word er zelf ook beter van. Sterker, fitter, gespierder, slanker, lichter en misschien nog wel ietsje aantrekkelijker, in zoverre je hiervan in mijn geval kunt spreken dan. Mooi meegenomen.
Het is gewoonweg genant welke waardering ik krijg onderweg van fietsers en passanten, wandelaars. Vooral bergop. Ik word platgegooid met termen en kreten als "knap, hoor", "respect", "super", "top(pie)", "waanzinnig", "cool/vet" (voornamelijk kinderen). Gisteren gingen zelfs mensen applaudiseren. Echt, mensen zien me aankomen, moeten eerst even analyseren/realiseren wat ze nu voor iets geks zien aankomen en beginnen dan te applaudiseren of gooien me enkele eerder genoemde termen toe. Gisteren was echt genant. Op een gegeven moment was ik er ook klaar mee en veranderde mijn repliek van "dank u" in een semi-geergerd "ja,ja..."
Stiekem toch leuk...

Inspirerende dag 1, de training.

Gisteren was een enorm inspirerende dag. Ik zal het daarom niet bij 1 berichtje/columnpje laten vandaag. Dus volgers en anderen, ga er maar eens goed voor zitten.
Het was erg druk op de Camerig, nog veel drukker als op bevrijdingsdag. Het is fantastisch om te zien hoe een mens zich zelf kan kwellen om vervolgens met de glorie in het gezicht door het Vijlenerbos herstelt van de martelgang even daarvoor. Er zijn er ook die geen grammetje pijn lijken te hebben. Ik werd even door de politie gesommeerd aan de kant te gaan voor 10 minuten, bleek te zijn voor Olympia's tour. Nou die mannen komen - bergop of niet - gewoon aan 35 km/h voorbij knallen. Maar de gemiddelde liefhebber heeft het vals plat van het Vijlenerbos hard nodig. Zo ook ik. Want na het bos kom de afdeling van de Pannisbergweg of de Groenstraat. Daar ben je heel snel mee klaar en heb je even om echt te herstellen. De verrassing van gisteren zat hem daarin, dat ik na de afdaling meteen weer omhoog mocht. Dus Camerig op, Pannisbergweg af en meteen Groenstraat weer op, terug naar Vijlenerbos. Camerig af, onderaan meteen omdraaien, Camerig op naar Vijlenerbos, Groenstraat af en Pannisbergweg weer op. Dat het ik gisteren 4x gedaan. De zwaarste uitdaging tot nog toe. Waardes: Ruim 4 uur onderweg, dik 40 kilometer (waarvan ca. 50% bergop), HR gemidd 150, max HR 173, Calorien 3318, en om precies te zijn 36.725 achtergelaten hartslagen. Goede waardes ondanks dat ik me niet Top voelde, fitheidtechnisch gezien.

donderdag 19 mei 2011

Mijn eerste blits tenue

Blij als een kind. Mijn eerste blits wielertenue -wat ik bij Rose besteld heb- is binnen. En het past ook nog redelijk! Rose levert tot XXXXL, daarvoor komt het natuurlijk van onze oosterburen. (= flauw en achterhaald 'k weet ut). Ik zie het al voor me. Zaterdag al die jaloerse blikken op deze iets te zware volslanke gespierde bink in zijn fonkelend zwart/wit tenue op zijn zwart/witte metalen ros. Deze knapste onder de 1-benigen gaat de show stelen. Wolkje, wolkje...
To the point. Vandaag niet gefietst. Heb mezelf rust gegund. Met vrouwtje en de meisjes uurtje op de Hei gewandeld. En ook omdat ik daarna VVV wilde zien. (1-2 gewonnen maar verder wil ik er niets over kwijt). En vandaag weer voor het eerst deze week een hele dag achter mijn bureau gezeten bij Gilde. Laatste 2 uur toch maar even regelmatig gaan staan om mijn rug te strekken. Ik weet zeker, dat het zaterdag niet over is met mijn rug, maar dat geeft niet. Ik drogeer me wederom met ibuprofen en ga gedoseerd rammen, 4 uur lang, waarin ik zeker 4 keer de Camerig wil en daarnaast heeft Coach Leo de route verlegd waardoor ik onderweg elk rondje nog een lange klim erbij krijg. Verheug me er nu al op. Morgenvroeg eerst weer naar Wessel voor een goede kneedbeurt, daarna kort werkbezoekje bij gemeente, troubleshoten op het werk en morgenavond even losfietsen. Dan niet te laat naar bed, zodat het snel zaterdag is.
Oh ja. De camelbak (=drinkzak in rugzak) is ook binnen. Die zal ik zaterdag vullen met 3 liter Isostar Long Energy op advies van de diëtiste, zodat ik de juiste koolhydraten verbrand. Topsport!

woensdag 18 mei 2011

Goede en slechte kriebels

Je hebt slechte en goede kriebels. De slechte zijn die kriebels die pijn doen en een rotgevoel veroorzaken. De goede zijn die die kietelen en je humeur ten goede kantelen. Waren de afgelopen dagen de kwade, slechte kriebels aan de winnende hand (zie afgelopen berichten), vandaag is de ommekeer. Het losfietsen op de Tacx met warmtezak in mijn rug ging zo goed, dat het een volwaardige D2 is geworden. Marathonafstand in winnende tijd,  >1 uur HR 150 en meer (dit zal coach Leo plezieren). Op laatst nog even sprintje >190watt eruit geperst, met mijn armen welteverstaan. Rug heeft zich goed gehouden. Dat bedoel ik.... goede kriebels!

dinsdag 17 mei 2011

God, fantoom, spit en de realiteit

God.
Het begon al vrijdag. Weinig tijd. Effe snel naar Roermond, frietkraam. Zaterdag. Vlaai, vlaai en vlaai (ma 85). Broodje warm vlees.Pizza (fouuuuut!). Zondag, broodjes met vlokken, veel vlokken (nog in huis gehaald voor logeetje, maar die at ze niet en nu moet ik ze opeten). Maandag, teveel brood en stiekem handjevol vlokken. Vandaag ook al teveel brood. Net gedoucht, daarna gewogen: ruim 92kg!! God straft onmiddellijk. Vanavond alleen sla, rest van de week op rantsoen. Eind van de week MOET het weer 90 of lager zijn.
Fantoom.
Sinds lange tijd weer fantoompijn. Heel erg. Ik word met een bot mes in mijn scheenbeen gestoken, vaak. Lang geleden. Niemand weet het zeker, maar bij mij ligt er duidelijk verband met geestelijk toestand en voeding. Hoop dat het zeer snel weg is.
Spit.
Nog weinig vooruitgang. Oefeningen van Wessel voelen "strekkend". Morgenvroeg is Wessel zelf weer aan de beurt. In de garage op de Tacx een uur licht gefietst om in beweging te blijven. Duurt effe voordat ik zit met spit. (leuke woordspeling, hihi) Heet waterzak in mijn rug. Zit ongemakkelijk, maar de baten zijn hoger dan de lasten = brutowinst. Was eigenlijk van plan HR zo rond 150 te draaien, maar kwam niet boven de 140 uit. Wel Tacx op 9% slope staan, bergop dus.
Realiteit.
Vreemde situatie: Met spit een 9% helling op zonder dat de hartslag boven de 140 komt. Was de realiteit maar zo. Wat hier niet klopt weet coach Leo wellicht. Ik zal snel weer met 1 been op de grond staan.

maandag 16 mei 2011

Een dag niet fietsen

Een dag niet fietsen is een dag niet geleefd. Zo voelt het echt. En kijk eens naar buiten wat een rotweer ten opzichte van het prachtige weer de laatste weken. Dit samen met de toestand van mijn rug maakt me droevig. Ben vandaag niet gaan werken vanwege de aanhoudende pijn. Daar bestaat gelukkig enige flexibiliteit over de invulling van mijn 22.07uur (ja echt, zo staat het in mijn contract) die ik per week werk. Mijn leidinggevende is hier heel soepel/meewerkend. Wessel heeft me er weer tussen kunnen plaatsen om 15.00h en mijn rug weer onderhanden genomen. Ik moet oefeningen blijven doen. Onderrug hollen, warm houden, armen boven mijn hoofd uitstrekken. Dit alles om herstel te bespoedigen. Ondertussen ibuprofen blijven slikken, heb daarom nieuw voorraadje gehaald vanmorgen. Ook op advies van de doktersassistente, die een bezoek aan de huisarts niet nodig achtte. De dokter kan daar zelf toch niets aan doen. Alles wijst op Spit. Dat betekent pijnstillers nemen en blijven bewegen. Ik volg hun advies op. Wat moet ik anders? Alles komt goed.

zondag 15 mei 2011

Herstel en letsel

Kun je na een training beoordelen of deze herstel teweeg heeft gebracht of misschien verder letsel? Dit is de vraag waar ik op dit moment mee zit. De analyse van Polar zegt dat het vanmorgen een perfecte hersteltraining was: Rondje Tegelen, Belfeld, Reuver, WitteSteen, Bracht, Kaldenkerken, Hei, Huis. 33km met 3 klimmetjes (met de nadruk op "tjes") ruim 2 uur en max HR 146. Waardes die ik ooit voor onmogelijk achtte. Maar ik heb mezelf al eerder verrast binnen dit project. Dus daar is niets mis mee. Maar, het duurde 2 minuten voordat ik uit de fiets was geklommen en rechtop stond. Het duurde nog eens 1 minuut om de garagedeur te openen en ik in de rolstoel kon gaan zitten. Als een oud versleten mannetje in bad gestrompeld en de dag tot nu toe zeer voorzichtig bewegend door gekomen. Mijn rug schreeuwt het uit van de pijn als ik enigszins te snel of onverwachts beweeg. Ik kan dit niet lang aanzien, maar rust is eigenlijk geen optie. Morgen nieuwe voorraad ibuprofen halen, ondertussen in beweging blijven. Dat is toch het advies? Gelukkig is sporten gezond.

zaterdag 14 mei 2011

Verhuizen?

De beste optie is verhuizen. Tenminste in ieder geval tijdelijk dan. Tochtjes hier in de buurt worden saai. Zoals vanmorgen, 2,5 uur Hinsbeck. Als training is er gedaan wat er gedaan moest worden, maar met het gemis van glooiende landschappen, wijde vergezichten en zwoegende mede-klimmers is bijkans onverdraagzaam. Een baan in het zuiden en een huisje huren langs de route Vijlenerbos is een aanlokkelijke gedachte.
Mijn rug heeft zich door het innemen van een constante dosis ibuprofen goed gehouden. Dit blijf ik de komende dagen dus nog doen. Wellicht dat het dan over enkele dagen weer zonder kan. Onder het fietsen heb ik vrijwel geen pijn, alleen bij het uitstappen en opstappen kan ik niet anders dan heeeeeel voorzichtig zijn anders is het niet te doen. Ik twijfel nog over de training van morgen. Eerst wilde ik misschien naar de Camerig morgenvroeg, maar de vooruitzichten zijn niet zo denderend. Ik wacht morgenvroeg af en zie dan wel. In ieder geval wordt er gefietst al is het op de Tacx. Daarnaast wil ik op tijd klaar zijn om niets van de ontknoping van het landskampioenschap te missen. Ook belangrijk! Hup Twente..Hup Frank de Boer..(= in dubio)
Oh ja, Coach Leo wilt dat ik even iets recht zet: Het feit dat ik veel te weinig gedronken heb tijdens de laatste training op de Camerig e.o. was tegen zijn advies in. Ik - eigenwijze - heb slechts een kleine 2 liter gedronken terwijl het advies duidelijk minimaal het dubbele was. Coach...Mea Culpa!

vrijdag 13 mei 2011

De eerste bewegende beelden

De eerste paparazzi hebben mijn favoriete trainingsplek ontdekt, mij gefilmd en de beelden voor kapitalen aan Youtube verkocht. Nu zijn ze te zien op onderstaande link.

http://www.youtube.com/watch?v=loXK6U1ReBk

Producent:
L. Breedveld

Video:
L.Breedveld

Rake klappen

Ik moet zeggen, dat zich de eerste tekenen al voordeden na de training op bevrijdingsdag. Een beetje mierende pijn in de onderrug. Mierend, niet meer. Het nam af al naar gelang het aantal dagen verstreek.Tot gisteren, de dag na eergisteren. Camerig en omgeving zijn heerlijke klimgebieden. Daartegenover lenen zich een paar afdalingen uitstekend voor het behalen van nieuwe snelheidsrecords. En ik zou geen jongetje zijn als ook ik deze kans niet zou aangrijpen. Ik heb het net nog even nagekeken 60,7 km/h. Kicken!!!! Het was ook de eerste keer dat ik mijn helm op had. Het blijkt door onderzoek aangetoond: Met helm wordt je roekelozer.
Maar goed, nu zit ik met de gebakken peren. Door mijn lighouding wordt elke klap die mijn fiets maakt als hij een kuiltje of bultje over raast meteen geabsorbeerd door mijn rug. Met nu dus met hevige rugpijn als resultaat.Toch Wessel (de fysio, venlo) maar even gebeld, mijn manuele- en fysiotherapeut (tevens bewegingswetenschapper en een van mijn sponsoren) om eventjes nogmaals naar mijn rug te kijken. Met als gevolg een massage en het advies: Ibuprofen en doorgaan. Rust nemen nu in deze fase is funest. Dus vanavond een uurtje warm gereden in de Tacx, daarna uit de fiets gerold (ik kon echt niet opstaan) en morgen een gewone training onder het genot van drogerende middelen. Sporten is gezond.

woensdag 11 mei 2011

Hamertje Tik(je)

Daar was 'íe dan, dat menneke met die hamer. Ik was hem ruim 3 uur en 15 minuten voor gebleven, maar halverwege de derde klim van de Camerig had hij me te pakken. Ik had hem nog onderaan de Camerig ingehaald en dacht de derde keer nog net te kunnen redden. Ik ging er nog 1 keer voor... 1 Camerig te ver. Ter hoogte van het rest Buitenlust heb ik het menneke gefeliciteerd, Leo opgewacht en rechtsomkeert gemaakt naar de auto onder in Epen. MAAR, denk nou niet dat het geen goede training was. Want dat was het wel! Deze keer was het niet alleen de Camerig, maar ook 2 x de Groeneweg (vanaf Vijlenweg omhoog) en 1 x de Pannisbergweg (vanaf de Vijlenweg omhoog). Daarbuiten ook nog eens wat hoogtemeters, omdat ik de weg even kwijt was en in Melleschet terecht kwam. Intimi weten dat dat serieus klimmen is, welke richting je ook kiest aldaar. De analyse van data thuis onderbouwd het gevoel van een zinvolle training: Meer hoogtemeters dan vorige keer rond de Camerig. Verder, hoger en HR max 177. Ook dat zijn er weer 5 minder....
Ja, ik was bekaf, had (veel) te weinig gedronken (dit moet ik nog goed onder de knie krijgen) en had nog meer moeten doseren. Al doende leert men. En vandaag was ik veel doende.
Bye the way: Als we nou eens met de hele BikeBuddyclub 1 van de vele hoeve's die te koop staan kopen en daar een sport- cq. bikershotel van maken? Tennisbaantje, zwembad en sauna erbij. Een goudmijn!! Ik de ideeën en projectleiding en toezicht op kwaliteit/serviceverlening, jullie het geld.. :-)

maandag 9 mei 2011

Nog 2 nachtjes slapen

Als je beter wordt, doe je rare dingen. Superlatieven wil ik eigenlijk vermijden, maar ik zit in een flow. En diegenen die dat ooit hebben meegemaakt, weten wat ik bedoel. Ik voelde het straks ook weer bij vertrek: "Dat zit goed". Hinsbeck was me even te ver, vanwege tijdgebrek en de invallende duisternis. Dus al denkend wat een goede training zou zijn, op de automatische piloot richting Hei. Daar aangekomen had ik me bedacht dan toch maar naar de licht oplopende KvEstraat te gaan om zo toch wat klimmeters te maken. Maar - ik zei al dat ik in een flow zat- deze keer dan proberen op het binnenblad en niet onder de 10 km/h (voor een handbiker bergop behoorlijk snel). Na de 6e keer dan eindelijk mijn HR boven de 160. Ik kan het zelf nauwelijks geloven. Ik ben in een betere conditie dan ooit tevoren. Ik weet het, het zijn toch superlatieven, maar hoe moet ik het anders uitleggen...Ik zit in een flow. Nog 2 nachtjes slapen, dan mag ik weer naar de Camerig...Ik zit in een flow.........

zondag 8 mei 2011

Vertrouwen

Mijn training van vandaag stond in het teken van Vertrouwen en het twijfelen daaraan. Ik begon aan mijn training, zoals iedereen, mijn meetapparatuur controlerend. Als ik daar niet op kan vertrouwen ben ik zeer prikkelbaar. Vandaag was zo'n vervelende start. Mijn meetapparatuur gaf geen stijgings- en/of dalingsniveau weer, dus prikkelbaarheid werd mijn deel. Op de casinoweg even gestopt om te resetten. Daarna wel de gewenste info voor mijn neus. Wel vond ik, dat ik na de stop veel kracht moest geven om een beetje snelheid te krijgen. Ik moest zelfs terugschakelen. Ik alles bekijken onder het rijden. Bandjes nog heel? Versnellingsapparaat soepel? Ketting loopt? Remme...... oh ja, de handrem! Die maar eraf gehaald. Ik heb op de handbike een extra rem die ik vastzet als ik stil sta en uit/af moet stappen. Dan gaat de fiets tenminste niet rollen.
Wel goede remmen trouwens, dat ik geen rook gezien heb of smeltend rubber rook..!?
Enfin, training voortgezet. Op naar de steile jongens in Hinsbeck, de achterkant van Waldesruhe/Jeugdherberg. Deze vier keer beklommen, waarbij de max hartslag niet hoger dan 162 is gekomen.Ook daar waren mijn waardes enkele weken geleden veeeel hoger, tot max 178. Het kan niet anders of ik maak grote sprongen op dit moment. OF de computer moet terug naar futurum OF ik moet deze week nog naar de cardioloog..... :-)
Vooralsnog krijgt de meetapparatuur mijn vertrouwen.

zaterdag 7 mei 2011

Verslaafd


Vandaag moet ik het doen met alleen een lichte ochtendtraining alvorens naar Oberhausen af te reizen voor een familiereünie. Dus naar de hei gefietst, 3 rondjes doorfietsen en op de terugweg 3 keer de Karel v Egmondstraat genomen. Dit keer op het tweede blad om het toch wat zwaarder te maken. Hartslag komt nauwelijks boven 155. Ik weet nog dat ik een maand of 2 geleden moest vechten om HR onder de 165 te houden op de allerkleinste versnelling die ik heb. Tijden veranderen. Gelukkig! Ik geniet nog steeds van de ervaring eergisteren op de Camerig. En ik baal dat maandag weer de werkweek begint. Het liefst zou ik op mijn fiets gaan wonen. Ik geef toe..ik ben verslaafd!

vrijdag 6 mei 2011

Lakmoesproef

Na bijna 4 maanden te hebben gewerkt aan het verstevigen van mijn basisconditie en het kwijtraken van 12 hele kilo's is sinds gisteren het echte werk begonnen. Klimmen! De lakmoesproef op de Camerig, starten onderaan in Epen om zo naar het beroemde Vijlenerbos te fietsen. Hoewel mijn max hartslag een nieuw hoogterecord heeft gehaald van 182 bpm was het een fantastische ervaring. Samen met coach Leo hebben we tot 3 keer toe de Camerig bedwongen. Nog tijdens het inspectierondje met de auto om het parcours te verkennen brak me het zweet uit en twijfelde ik aan mezelf. Gelukkig hebben we kunnen vaststellen, dat ik er wel klaar voor was.
Onderweg fantastische reacties van mede-klimmers en wandelend en terraszittend publiek. Kortom een blijde dag, erg motiverend. Het smaakt naar veel meer. Vanaf nu regelmatig naar het zuiden, steeds zuidelijker.