Excuses voor deze late opvolging van mijn laatste bericht 7/8. Voor diegene die het nog niet heeft vernomen: IK HEB HET GEHAALD !!!! Na 4uur en 44 minuten (netto-fietstijd) is eeuwige roem mij ten deel gevallen. Ik mag me de eerste handbiker ooit noemen die de Stelvio heeft bedwongen. Ik wil iedereen bedanken die mij zover heeft gekregen. In het voortraject en de tocht zelf. Waar zal ik beginnen?
Wel. Na mijn indrukken die ik op 7/8 reeds in dit blog meldde had ik eerlijk gezegd al berust in het feit, dat ik het waarschijnlijk niet zou gaan halen. Dat is geloof ik ook zo over gekomen. Maar maandagmorgen, toen om 5.40h de wekker ging, was mijn motivatie groots. Dré had kunnen regelen, dat ik om 6.00h kon ontbijten. Een tip van een andere Dré had me geleerd dat bewezen was dat je het beste anderhalf uur voor aanvang van de inspanning moet eten. Zodoende. 3 kleine broodjes met jam was daar weer het advies van Leo. Zoetigheden, suikers geven energie. Paar kopjes koffie, normaal niet goed, maar voor mij een levenselixer. Om 6.30h terug naar de kamer om me voor te bereiden. Aangekleed. Lange broek, want het is druilerig, mistig, motregenachtig weer. Jammer, maar het is niet anders. Daarover het Bike Buddy Shirt. De camelbag gevuld met 3 liter Long Energy van Isostar. Ik had nog advies gevraagd aan Dré of ik nou gewoon de energiedrank van Plus Benders (Sourcy) moest pakken. Maar Dré adviseerde mijn gewoontes te handhaven. Isostar dus. 2 plastic zakken klaargemaakt. 1 met reserve materialen en 1 met droge warme kleding. Om 7.15uur nog een groepsfoto met alle buddy's en alle andere mensen bij het evenement betrokken. De spullen afgegeven aan Trudy en Ton en hun 3 kinderen. Zij zullen mij de hele tocht gaan begeleiden met 2 zijspanmotoren. 1 voor en 1 achter mij. Voor de veiligheid en aanmoedigingen. Om klokslag 7.30 is het zover. Alle buddy's en begeleiders staan in 1 lange haag opgesteld, waardoor ik moet fietsen, als teken van dat het is begonnen. De tocht der tochten. Kippenvel, onbeschrijflijk. HR 144 en ik heb nog geen meter gefietst. De zenuwen en adrenaline gieren door mijn lichaam. 2 kilometer afdalen en dan rechtsaf, daar begint het. Ik vreet hem op, verdomme.
Ik heb lang nagedacht hoe ik de tocht in het blog zal beschrijven, maar ik houd het bij de laatste 8 bochten, zo'n 3 kilometer. Het gat van zo'n 3,5 uur daartussen zal ik of later beschrijven of dit zal niet nodig zijn omdat Omroep Venlo deze uitzendt.
... Nog maar 8 bochten en ik ben er. Maar daar slaat plots kramp toe. Mijn rechter onderarm ontploft bijna. Ik moet in de remmen. Het zijn krampen die ik niet eerder heb ervaren, maar fietsen hiermee is onmogelijk.Ik moet dit laten herstellen. Het moet een gevolg zijn van het slechte weer eerder.Ik heb waarschijnlijk te laat mijn regenjack aangetrokken. Ik heb het pas aangedaan toen ik kou voelde, terwijl ik natuurlijk meteen bij de eerste serieuze druppel had moeten stoppen. Enfin, nou zit ik met de gebakken peren. Vanaf bocht 8 voor het einde kom ik nog maar telkens 50 of 100 meter verder, dan moet ik weer stoppen. Maar het eind van deze onbeschrijfelijke tocht door adembenemend landschap is in zicht. Grote drommen buddy's schreeuwen, zwaaien mij toe vanaf de finish ergens 100 hoogtemeters boven me. Nadat ik mijn bril terug heb opgezet zie ik ze staan, hangen over de muur boven de afgrond. Dré en Leo (en nog enkelen) hebben zich af laten zakken om mij, daar waar kan te helpen en aan te moedigen. Opgeven is geen optie, no fucking way! Het liefst duwen ze mij persoonlijk over de streep. Maar dat wil ik niet. Ik aanvaard alleen de hand van God.
Ter hoogte van bocht 3 kan ik nu de menigte bij de streep horen. Waanzinnig, allemaal voor mij. De emotie wordt me teveel en ik neem even rust om dit onder controle te krijgen. Wat me slechts deels lukt. De laatste 3 kilometer, een dik uur, zie ik ze al zwaaien en hoor ik geluiden neerdalen vanuit de hemel. Mijn buddy's schreeuwen me over de streep. We hebben het verdomme geflikt. Ik word met wel 400 open armen bovenop de top ontvangen. Ik word nog even gedelegeerd naar een finishlijn die is neergelegd. Ruud Stikkelbroek en consorten staan meteen klaar met camera en microfoon. Daarna volgen de omhelzingen en felicitaties. Vele intieme emotionele momenten. De eer die ik krijg is gênant. Alles wat ik deed, was een berg op fietsen.......
Zoals Al Bundy tot in den treuren refereert aan zijn 4 touchdowns in 1 wedstrijd voor het team van Polk High School (waaronder de winnende touchdown in de laatste minuut van de wedstrijd) in 1966, zo zal ik blijven refereren aan mijn Stelvio klim op 8/8/2011. Wellicht niet zo vaak als Al Bundy, maar met geen graantje minder trots.
Er is enorm veel beeldmateriaal gemaakt. De jongens van omroep Venlo hebben de volle 4 dagen opnames gemaakt. Ook een langdurig interview. Ook zat er tijdens de tocht een camera op mijn fiets.enz enz.
Het zal waarschijnlijk enkele weken duren voordat dit uitgezonden zal worden. Ik zal dit melden op de blog. Het verhaal is nog niet ten einde. Het ligt in mijn bedoeling ook nog te berichten over de nasleep, dus check af en toe mijn blog voor nieuwtjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten