Het valt niet mee. Afkicken. Het spookt nog constant door mijn hoofd, het Stelvio-avontuur. En de roem die het met zich mee heeft gebracht. Roem is verslavend. Je verlangt naar meer, al zal ik dat nooit zo toegeven. In de regel hoor ik namelijk bescheiden, verlegen en zelfs subassertief te zijn. Maar, de laatste gebeurtenissen en de geweldige reacties hierop stijgen naar mijn hoofd. Maar, geen vrees, ik zal niet worden verpest. Ik wil namelijk bescheiden,verlegen en subassertief blijven. Dat staat mij het best.
Wandelend, samen met mijn vrouw, langs het strand van Scheveningen heeft slechts tijdelijk mijn aandacht af kunnen leiden van het alles. Kijkend naar de vuurwerkshows van Japan en zelfs China, op voorhand toch favoriet, dacht ik nog aan de roem die mij ten deel valt. Ik geniet er wel heel erg van. Ik zal moeten uitkijken voor terugval in het anonieme. Ik moet en ga er wel wat mee doen. Misschien moet ik het wel uitbuiten. Commercieel, emotioneel, belerend, ter motivatie van anderen. Ik zal moeten zien. Als mijn ervaringen kansen bieden, moet ik deze grijpen. Niet uitbuiten, dat is wat anders. Ik zal gek zijn als ik dat niet doe, toch?
Op dit moment echter, moet ik zorgen dat ik weer zo snel mogelijk op de fiets kom. Alle drop, chocolade, snoepjes, frieten, mayonaise, vette dikke sauzen, teveel broodjes met spek en -tenslotte- teveel alcohol van de afgelopen dagen bourgondische misdragingen moeten eraf. Ik kan mij nu echt niet meer in een dikke pens op straat vertonen. Dat misstaat een sportheld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten