Een gouden hart

De term aftrainen neem ik dan maar over. Al wil ik eigenlijk niet aftrainen, maar doorgaan. In ieder geval niet vervallen in oude gewoontes. Vandaag ben ik naar Toos gefietst in Grathem v.v, totaal net geen 70 km. Toos (78) is na mijn moeder (85) mijn oudste supporter. Dat was ze al toen ik in 1997 de open Limburgse rolstoeltenniskampioenschappen (mooi woord voor galgje) won. Zij en haar man Tom volgden mij overal, maakte niet uit waar ik toernooi  had. Ze was en is dus nog steeds fan van het eerste uur. Voordat ik naar Italië afreisde liet ze nog weten, dat als zij zelf gezonder waren gebleven ze zeker waren komen kijken. En, geloof me, dat is hartstikke waar. Ze heeft mij mee opgevoed, want ze werkte en woonde in het hotel van mijn ouders ten tijde van mijn geboorte tot mijn 8e ongeveer. Bij Toos en Tom staan de meubels nog precies zo zoals ze 40 jaar geleden ook stonden. Hetzelfde tafelkleed, dezelfde meubels, dezelfde boeken op de boekenplank. Alleen 1 ding is veranderd: Geen sigaretten(lucht) meer. Na 30 jaar hartkwaaltjes bij Toos en verdikte aorta bij Tom, zijn ze nu toch maar gestopt. Allebei 60 jaar gerookt. En met veel genoegen. Je kunt zien, dat hun daarmee een hoop plezier is ontnomen. Omwille van de (klein)kinderen, want die willen nog lang van (o)ma en (o)pa genieten.  Voor het eerst zag ik ze zelfs een beetje boos zijn op elkaar. Toos zij tegen Tom, doelend op mijn avontuur op de Stelvio "Och du. Du lups nog geine maeter taege eine berg op",waarop Tom bitsig antwoordde "En dich geine maeter wiejer". En ik dacht maar 1ding: Ga toch gewoon weer roken...