Rustig

Het is even stil op het blog. Drie hoofdredenen. 1) Ik train wat gematigder, alleen om fit te blijven en het later weer op te pakken als ik definitief gekozen heb voor een nieuwe uitdaging 2) Ik probeer de laatste dagen van mijn vakantie te doen waar vakantie voor bedoeld is: rusten, ontspannen 3) Ik ben volop aan het schrijven over mijn avonturen om dit straks in een boek te kunnen publiceren. Er heeft zich wellicht al een uitgever aangeboden. Dit schiet al erg op. Heb al dagen korte nachten, want ik schrijf, schrijf, schrijf. Omroep Venlo zendt op 2 september de rapportage uit die ze hebben gemaakt over de BBC 2011. We zijn allemaal hartstikke benieuwd en verwachten er veel van. Ik leef nog steeds op een wolk. Als ik de foto's terugzie van de Stelvio ben ik nog steeds onder de indruk en besef nu pas wat voor een idioot avontuur ik achter de rug heb. De marathon, waarover ik in laatste bericht schreef laat ik nu al varen. Leo vertelde, en dat is natuurlijk ook zo, dat alleen de allergrootste ronderenners beide disciplines beheren: klimmen en tijdrijden (marathon). En klimmen is me zeer goed bevallen en brengt natuurlijk veel mooiere omgevingen om te fietsen/trainen. Een nieuw streven zou kunnen zijn om sneller de bergen op te rijden en volgende BBC 2012 op de Galibier bij de laatsten van de reguliere renners te kunnen eindigen. Dat is uitdaging genoeg.

Marathon met vliegje

Vanmiddag voor het eerst een tijd neergezet voor de marathonafstand 42.195km. Hoewel, ik besloot dit pas te doen nadat ik al 5 kilometer gefietst had. Dus, het kon sneller, ook gezien het feit dat het druk was op de hei en ik verscheidene keren in de remmen moest, omdat ik niet kon inhalen vanwege tegenliggers. Enfin, de 42.195 zat erop na precies 1h59min. Ik was er gelukkig mee, want ik weet wat de wereldrecordtijd bij de lopers is. Zo'n 2 uur en 4 minuten. In ieder geval nog ruim boven de 2 uur. Dus best snel, dacht ik. Totdat ik het WR van de handbikers erbij zocht. Slik.... 1uur een ruim 8minuten!! Door ene Johann Mayrhofen uit Oostenrijk, gefietst tijdens de marathon van Rotterdam in 2003. Daar zit dus nog verbetering in. Misschien een mooie uitdaging. Ik zal er eens over nadenken. Voordeel voor Johann en nadeel voor mij is dat hij de zogenaamde bovenzit heeft en dus met zijn borstkast boven de trap-as zit. Het is bekend, dat hierdoor meer kracht gezet kan worden dan dat een "ligger" zoals ik dat kan. Liggers moeten het puur uit de armen halen. Desalniettemin een doel om me eventueel op te richten. En de wetenschap dat vriend Johann reeds 53 jaar was toen hij dit record neer zette is ook geruststellend. Heb ik nog 7 jaar om te trainen. Moet lukken.
Oh ja. Vandaag, tijdens de marathon, mijn eerst vlieg gegeten. Moest hem (of haar) met behoorlijk wat ranja wegslikken. Zal wel een dikkert zijn geweest.... Lekker is anders, maar het moest er een keer van komen. Alle wielrenners ondergaan vroeg of laat hetzelfde lot. Uitspugen lukte niet, kreeg hem (of haar) niet naar boven gegorgeld.

Een gouden hart

De term aftrainen neem ik dan maar over. Al wil ik eigenlijk niet aftrainen, maar doorgaan. In ieder geval niet vervallen in oude gewoontes. Vandaag ben ik naar Toos gefietst in Grathem v.v, totaal net geen 70 km. Toos (78) is na mijn moeder (85) mijn oudste supporter. Dat was ze al toen ik in 1997 de open Limburgse rolstoeltenniskampioenschappen (mooi woord voor galgje) won. Zij en haar man Tom volgden mij overal, maakte niet uit waar ik toernooi  had. Ze was en is dus nog steeds fan van het eerste uur. Voordat ik naar Italië afreisde liet ze nog weten, dat als zij zelf gezonder waren gebleven ze zeker waren komen kijken. En, geloof me, dat is hartstikke waar. Ze heeft mij mee opgevoed, want ze werkte en woonde in het hotel van mijn ouders ten tijde van mijn geboorte tot mijn 8e ongeveer. Bij Toos en Tom staan de meubels nog precies zo zoals ze 40 jaar geleden ook stonden. Hetzelfde tafelkleed, dezelfde meubels, dezelfde boeken op de boekenplank. Alleen 1 ding is veranderd: Geen sigaretten(lucht) meer. Na 30 jaar hartkwaaltjes bij Toos en verdikte aorta bij Tom, zijn ze nu toch maar gestopt. Allebei 60 jaar gerookt. En met veel genoegen. Je kunt zien, dat hun daarmee een hoop plezier is ontnomen. Omwille van de (klein)kinderen, want die willen nog lang van (o)ma en (o)pa genieten.  Voor het eerst zag ik ze zelfs een beetje boos zijn op elkaar. Toos zij tegen Tom, doelend op mijn avontuur op de Stelvio "Och du. Du lups nog geine maeter taege eine berg op",waarop Tom bitsig antwoordde "En dich geine maeter wiejer". En ik dacht maar 1ding: Ga toch gewoon weer roken...

Afkicken

Het valt niet mee. Afkicken. Het spookt nog constant door mijn hoofd, het Stelvio-avontuur. En de roem die het met zich mee heeft gebracht. Roem is verslavend. Je verlangt naar meer, al zal ik dat nooit zo toegeven. In de regel hoor ik namelijk bescheiden, verlegen en zelfs subassertief te zijn. Maar, de laatste gebeurtenissen en de geweldige reacties hierop stijgen naar mijn hoofd. Maar, geen vrees, ik zal niet worden verpest. Ik wil namelijk bescheiden,verlegen en subassertief blijven. Dat staat mij het best.
Wandelend, samen met mijn vrouw, langs het strand van Scheveningen heeft slechts tijdelijk mijn aandacht af kunnen leiden van het alles. Kijkend naar de vuurwerkshows van Japan en zelfs China, op voorhand toch favoriet, dacht ik nog aan de roem die mij ten deel valt. Ik geniet er wel heel erg van. Ik zal moeten uitkijken voor terugval in het anonieme. Ik moet en ga er wel wat mee doen. Misschien moet ik het wel uitbuiten. Commercieel, emotioneel, belerend, ter motivatie van anderen. Ik zal moeten zien. Als mijn ervaringen kansen bieden, moet ik deze grijpen. Niet uitbuiten, dat is wat anders. Ik zal gek zijn als ik dat niet doe, toch?
Op dit moment echter, moet ik zorgen dat ik weer zo snel mogelijk op de fiets kom. Alle drop, chocolade, snoepjes, frieten, mayonaise, vette dikke sauzen, teveel broodjes met spek en -tenslotte- teveel alcohol van de afgelopen dagen bourgondische misdragingen moeten eraf. Ik kan mij nu echt niet meer in een dikke pens op straat vertonen. Dat misstaat een sportheld.

Het verhaal van mijn meloen

Ik was inmiddels al een kwartiertje binnen toen ik boven op de berg een plekje zocht waar het breed genoeg was om mijn fiets te draaien. Hij moest op transport naar beneden, afdalen vond ik niet verantwoord. Ter hoogte van waar aan de linkerkant een kraam stond waar BBQ-worsten e.d. werden verkocht zette ik de draaibeweging in als ik ineens een dolenthousiaste mannenstem hoor. "Fantastico, Bravo, Bravo.....". Ik kijk achter me en in vrolijk opgewonden tred komt een man gekleed in kokskledij en een schort op me af. De ene hand uitreikend naar de mijne, de andere om een enorme watermeloen geklemd. Hij schudt mijn hand, nog steeds onder eerdergenoemde bewoordingen. Dan reikt hij mij met 2 handen de enorme meloen aan en ik ben overdonderd door deze zeer spontane geste. "For you my friend", "Campione". Ik aanvaard in nederigheid, weet niet waar ik moet kijken. Gelukkig neemt chauffeur Kees, die de laatste honderden meters aan mijn zijde heeft gelopen en de bus van Marcel naar beneden zal sturen, de enorme meloen uit mijn handen. Hoe kan het mooier? Mijn trofee voor het beklimmen van de Stelvio, een meloen van 10 kilo! Geweldig.
Vanavond zijn Kim en ik naar Swalmen gereden, met in onze bagage de meloen van 10 kilo. De trofee Stelvio 8/8/2011 is nu voor Har.

Eeuwige roem

Excuses voor deze late opvolging van mijn laatste bericht 7/8. Voor diegene die het nog niet heeft vernomen: IK HEB HET GEHAALD !!!! Na 4uur en 44 minuten (netto-fietstijd) is eeuwige roem mij ten deel gevallen. Ik mag me de eerste handbiker ooit noemen die de Stelvio heeft bedwongen. Ik wil iedereen bedanken die mij zover heeft gekregen. In het voortraject en de tocht zelf. Waar zal ik beginnen?
Wel. Na mijn indrukken die ik op 7/8 reeds in dit blog meldde had ik eerlijk gezegd al berust in het feit, dat ik het waarschijnlijk niet zou gaan halen. Dat is geloof ik ook zo over gekomen. Maar maandagmorgen, toen om 5.40h de wekker ging, was mijn motivatie groots. Dré had kunnen regelen, dat ik om 6.00h kon ontbijten. Een tip van een andere Dré had me geleerd dat bewezen was dat je het beste anderhalf uur voor aanvang van de inspanning moet eten. Zodoende. 3 kleine broodjes met jam was daar weer het advies van Leo. Zoetigheden, suikers geven energie. Paar kopjes koffie, normaal niet goed, maar voor mij een levenselixer. Om 6.30h terug naar de kamer om me voor te bereiden. Aangekleed. Lange broek, want het is druilerig, mistig, motregenachtig weer. Jammer, maar het is niet anders. Daarover het Bike Buddy Shirt. De camelbag gevuld met 3 liter Long Energy van Isostar. Ik had nog advies gevraagd aan Dré of ik nou gewoon de energiedrank van Plus Benders (Sourcy) moest pakken. Maar Dré adviseerde mijn gewoontes te handhaven. Isostar dus. 2 plastic zakken klaargemaakt. 1 met reserve materialen en 1 met droge warme kleding. Om 7.15uur nog een groepsfoto met alle buddy's en alle andere mensen bij het evenement betrokken. De spullen afgegeven aan Trudy en Ton en hun 3 kinderen. Zij zullen mij de hele tocht gaan begeleiden met 2 zijspanmotoren. 1 voor en 1 achter mij. Voor de veiligheid en aanmoedigingen. Om klokslag 7.30 is het zover. Alle buddy's en begeleiders staan in 1 lange haag opgesteld, waardoor ik moet fietsen, als teken van dat het is begonnen. De tocht der tochten. Kippenvel, onbeschrijflijk. HR 144 en ik heb nog geen meter gefietst. De zenuwen en adrenaline gieren door mijn lichaam. 2 kilometer afdalen en dan rechtsaf, daar begint het. Ik vreet hem op, verdomme.
Ik heb lang nagedacht hoe ik de tocht in het blog zal beschrijven, maar ik houd het bij de laatste 8 bochten, zo'n 3 kilometer. Het gat van zo'n 3,5 uur daartussen zal ik of later beschrijven of dit zal niet nodig zijn omdat Omroep Venlo deze uitzendt.
... Nog maar 8 bochten en ik ben er. Maar daar slaat plots kramp toe. Mijn rechter onderarm ontploft bijna. Ik moet in de remmen. Het zijn krampen die ik niet eerder heb ervaren, maar fietsen hiermee is onmogelijk.Ik moet dit laten herstellen. Het moet een gevolg zijn van het slechte weer eerder.Ik heb waarschijnlijk te laat mijn regenjack aangetrokken. Ik heb het pas aangedaan toen ik kou voelde, terwijl ik natuurlijk meteen bij de eerste serieuze druppel had moeten stoppen. Enfin, nou zit ik met de gebakken peren. Vanaf bocht 8 voor het einde kom ik nog maar telkens 50 of 100 meter verder, dan moet ik weer stoppen. Maar het eind van deze onbeschrijfelijke tocht door adembenemend landschap is in zicht. Grote drommen buddy's schreeuwen, zwaaien mij toe vanaf de finish ergens 100 hoogtemeters boven  me. Nadat ik mijn bril terug heb opgezet zie ik ze staan, hangen over de muur boven de afgrond. Dré en Leo (en nog enkelen) hebben zich af laten zakken om mij, daar waar kan te helpen en aan te moedigen. Opgeven is geen optie, no fucking way! Het liefst duwen ze mij persoonlijk over de streep. Maar dat wil ik niet. Ik aanvaard alleen de hand van God.
Ter hoogte van bocht 3 kan ik nu de menigte bij de streep horen. Waanzinnig, allemaal voor mij. De emotie wordt me teveel en ik neem even rust om dit onder controle te krijgen. Wat me slechts deels lukt. De laatste 3 kilometer, een dik uur, zie ik ze al zwaaien en hoor ik geluiden neerdalen vanuit de hemel. Mijn buddy's schreeuwen me over de streep. We hebben het verdomme geflikt. Ik word met wel 400 open armen bovenop de top ontvangen. Ik word nog even gedelegeerd naar een finishlijn die is neergelegd. Ruud Stikkelbroek en consorten staan meteen klaar met camera en microfoon. Daarna volgen de omhelzingen en felicitaties. Vele intieme emotionele momenten. De eer die ik krijg is gênant. Alles wat ik deed, was een berg op fietsen.......
Zoals Al Bundy tot in den treuren refereert aan zijn 4 touchdowns in 1 wedstrijd voor het team van Polk High School (waaronder de winnende touchdown in de laatste minuut van de wedstrijd) in 1966, zo zal ik blijven refereren aan mijn Stelvio klim op 8/8/2011. Wellicht niet zo vaak als Al Bundy, maar met geen graantje minder trots.

Er is enorm veel beeldmateriaal gemaakt. De jongens van omroep Venlo hebben de volle 4 dagen opnames gemaakt. Ook een langdurig interview. Ook zat er tijdens de tocht een camera op mijn fiets.enz enz.
Het zal waarschijnlijk enkele weken duren voordat dit uitgezonden zal worden. Ik zal dit melden op de blog. Het verhaal is nog niet ten einde. Het ligt in mijn bedoeling ook nog te berichten over de nasleep, dus check af en toe mijn blog voor nieuwtjes.

Onmogelijk

Ik heb nu gezien waarom ik morgen de eerste handbiker zal zijn die de Stelvio bedwingen zal. Of in ieder geval een uiterste poging zal wagen. Nogmaals, aan de voorbereiding zal het niet liggen. Aan de nooit aflatende stijging en vooral de lengte hiervan van de Stelvio wel. Angstaanjagend, ondoenlijk, gevaarlijk, diepe ravijnen, sneeuw, kou en verkeer zijn de bewoordingen die mij het eerste invallen nadat ik het monster met eigen ogen heb mogen aanschouwen. Met de begeleidingswagen van de jongens van Metropool hebben we comfortabel verkent en misselijk zijn we weer beneden gekomen. Behalve Marcel die als chauffeur fungeerde waren de 3 passagiers misselijk van de totaal 96 haarspeldbochten. Gelukkig konden we na thuiskomst meteen aanschuiven voor het avondmaal. Alles overziend: mijn training van gisteren waar ik alleen de eerste 2 bochten heb gefietst en de ervaringen van vandaag concludeer ik 1 ding. Na dit zal ik mijzelf, anderen en de wereld nooit meer iets hoeven te bewijzen

Laatste blog voor de afreis

Over 3 uurtjes gaat de bus. Als BV-er (Bekende Venlonaar) verlaat ik straks Venlo, op naar Hotel Traube in Stilfs, Italië. Vanmorgen had ik al de indruk, dat mensen me nakeken met de gedachte "Dao haedde dae beroemde...". Gisteren op de televisie, vandaag weer in de krant. Het kan niet op. Al vind ik dat de wijsvinger wel te vaak mijn kant op gaat. Anderen presteren ook wel degelijks iets heel bijzonders. De jongens van de BBC zeggen dan wel "dat iedereen de berg op komt met hulp van de Buddy's". Dat kan wel kloppen, maar het feit dat ze meedoen geeft al aan dat men gemotiveerd is. De gemiddelde adolescent zie ik nog niet zomaar van enthousiasme uit zijn zitzak springen. Nee, de mensen die zich op hebben gegeven en meegaan gaan er allemaal stuk voor stuk voor. Niemand wilt afvallen, al is dat geen doodzonde in mijn ogen. Ik ben het dan ook niet eens met de uitspraak dat iedereen het kan. Ik weet er alleen al in mijn familie wel een paar op te noemen...:-)
Ik dank iedereen voor de steunbetuigingen. Ik krijg deze echt van alle kanten binnen. Telefonisch, per mail en sms. Leuk, bedankt hiervoor.
Nu ga ik nog even wat bami naar binnen werken (koolhydraten!) en daarna Leo ophalen. Dan drinken we nog even samen koffie en dan op naar de verzamelplaats voor de Koel, bij Lumianz. Ben kei-zenuwachtig !?

1 nachtje slapen

Morgen rond deze tijd rijden we inmiddels over de Duitse Autobahn richting Italië. Ik hoop op een voorspoedige reis en een comfortabele zit. Toch altijd wel een probleem. We zullen zien. In ieder geval verheug ik me er wel op. En als het wat rustiger is geworden verzink ik in mijn lectuur die mij - als ik de titels mag geloven- zullen onthullen waarom Danny het Secreet van de Cruijff's is en waarom Uchebu over twee jaar bij Barca voetbalt. Spannender kun je het niet krijgen.
Het belooft een gezellige bende te worden de komende dagen. Er is zelfs een speciaal lied gemaakt. Te beluisteren op de bikebuddy site. Het moet niet gekker worden. Daarnaast neemt de publiciteit toe en bereikt welhaast een hoogtepunt. Buiten een commercial die Omroep Venlo al enkele dagen uitzendt, was er vandaag het interview met Marc, Dré en mij te zien. Ik geloof dat we er wel goed op stonden en het was interessant gebracht. Zoals eerder gemeld volgt er ook nog een special na de happening. Omroep Venlo gaat mee naar Italië.
De laatste dagen ben ik me te buiten gegaan aan teveel calorieën. Ik denk een psychisch iets, kan het ook niet verklaren. Het voelde gewoon naar constante honger en ik heb er aan toe gegeven. Zwak, dat klopt. Vandaag 2 keer ijs en McDonald's! Ik zal het proberen morgen uit te balansen. Al is dat ook uit de mode lijkt het. Wie hoort er nog van Sonja Bakker? Niemand, toch? Alles is uiteindelijk zelfregulerend, zelfvernietigend of herbruikbaar voor anderen (mens/beest/aarde/water/vuur). Mijn eigen micro-Cradle to Cradle.

Fiets op transport

Nu kan ik niet meer trainen. Heb zojuist de fiets weggebracht naar Cabooter Logistics. Daar wordt hij verscheept om op zaterdagmorgen in Italie klaar te staan, samen met zo'n 90 andere fietsen. Een hele onderneming. Nu maar hopen dat de vrachtwagen waarin dit kapitaal aan fietsen staat goed aankomt. Zal toch snel een 2 ton euro, misschien eerder 3 ton euro aan fietsen zijn. Echte fanatici en wielerfreaks draaien hun hand niet om voor de fiets van hun dromen 3 a 4 mille neer te tellen. Daarbij vergeleken is de bijzondere fiets die ik heb mogen aanschaffen eigenlijk niets buitensporigs qua prijs.
Voor alle zekerheid en op advies van Kim heb ik 2 plakaten aan de fiets gehangen met de instructie de fiets niet te verplaatsten zonder dat het voorwiel is geblokkeerd/op de handrem staat. Als dit niet gebeurd en het voorwiel rolt zonder dat de handvaten vast worden gehouden, slaan de handvaten dubbel, blokkeert het handvat de kabels en is er het gevaar dat de remkabels breken. En daar wil ik het liefst niet achter komen tijdens de afdaling van de Stelvio. Nu maar hopen dat iedereen oplet en zich aan deze instructie houdt. Kan bijna niet anders, 2 plakaten ter grote van een A4, vastgemaakt aan een fiets moeten toch wel opvallen, niet?
3 dagen zonder fiets. Dat is heel lang geleden. D.w.z. dat ik tijd heb voor andere dingen. Morgen nog 1 keer fysio en dan ga ik met vrouwtje terrasje pikken en een hapje eten. Dat is er dit jaar nog niet van gekomen. Schandalig.

Op televisie

Morgen zijn Dré, Marc en ik te zien op Omroep Venlo bij Venlo Vandaag om 17.30uur. Deze uitzending wordt doorlopend herhaald. Het item is natuurlijk de Bike Buddy Challenge 2011. Hierin wordt ook de uitdaging voor volgend jaar bekend gemaakt.... Ik zal het verklappen, het wordt de.... Col de  Galibier. Die was dit jaar mede beslissend in de Tour de France. Hij zat er dit jaar zelfs 2 keer in. Enfin, kijken morgenavond. Als je digitale tv hebt van Ziggo is het kanaal 950. Kijken dus!

Een slechte generale...

Zo, het zit erop. De laatste 8 maanden heeft alles in het teken gestaan van de Stelvio. Vandaag de laatste training gehouden in de Eifel, rondom Rodder. Als we deze laatste training zien als de generale repetitie, ben ik gerust. Gezien het voor geen meter liep en gezien het spreekwoord zegt dat als een generale slecht loopt, de uitvoering goed zal verlopen... toppie, toch!
Alles was anders vandaag, wellicht lag het daaraan. Ik had tekort geslapen en had de hele dag slaap, een "reserve" - niet top zittende - broek aan gedaan,  geen koffie gedronken (dat is echt jaaaaren geleden), en andere goedkopere sportdrank in de camelback, een andere fysio (Wessel is met vakantie, veel plezier Wessel!), Leo stond al klaar en had niets vergeten, het was warm (...), we hadden ons niet verreden zonder TomTom en tenslotte had ik meerdere mueslirepen naar binnen gewerkt (maar eigenlijk meer omdat er chocolade in zit). Alles was anders dus. Zo voelde het ook. En vooral bergop! Na 10 minuten warm draaien in het Ahrtal nam ik de afslag richting Eichenbach. Normaliter en lekkere aanloop naar de veel steilere weg naar Aremberg die daarna volgt, nu leek het wel een Hors-categorie-berg. Nee, het liep voor geen meter. Het leek wel alsof ik tien kilo extra meesleepte. Zo heeft het bijna 4 uur geduurd, de hel. Ondanks dit, toch nog de Rodder ook gefietst, weliswaar met enkele momenten herpakken, maar toch weer boven gekomen. Zoals de Rodder vandaag ging, zo zal het volgens mijn eigenbeeld maandag a.s. op de Stelvio ook gaan. Tot de uitputting. Boven op de Rodder heb ik nog even gewacht of Leo nog voorbij kwam, maar na een kwartiertje toch maar naar beneden, naar de auto af laten zakken. Aan 65 kmh, kikken! Leo was inmiddels ook net bij de auto gearriveerd een kwam met hetzelfde verhaal als ik jullie vertelde hierboven. Niets liep, heuvels lijken de Himalaya, rugzakken vol zwaar gesteente. De beslissing om er voor vandaag een punt achter te zetten was snel genomen.
Dat was het dan. Dat moet het zijn. Meer dan dit kon ik niet opbrengen onder de gegeven omstandigheden. Ik ben nu al tevreden omdat het me veel gebracht heeft, maar zal natuurlijk er alles aan doen maandag boven te komen. Voor de MA-run. Voor iedereen die mij heeft begeleidt. Voor iedereen die meeleeft. Voor mezelf. Natuurlijk blijf ik voorlopig nog bloggen, want we houden het spannend. En er blijft genoeg te vertellen. Net belde Marc, morgenvroeg interview voor Omroep Venlo, in tenue. Dat betekend werk aan de winkel, want het tenue heb ik vandaag aangehad. Het stinkt, is vies. Gelukkig heb ik Kim. Die kan alles! Morgenvroeg heb ik een fris, als nieuw lijkend tenue aan voor de camera. Let maar op.

Baraque Michel en Vesder Stuwdam

Trouwe lezers weten dat Baraque Michel al een tijdje klaar was om Har en mij te ontvangen. Gisteren was een geschikte gezamenlijke vrije zaterdag en dus trokken we richting Baraque. De weervoorspellingen brachten hooguit motregen in hun slechtste scenario. Na een rit van ruim 2 uur, die overigens aanzienlijk korter had kunnen zijn, ware het niet dat Har altijd de weg beter weet als TomTom, arriveerden we - gezapig doorgezeten - in Eupen. Daar waar de klim naar Baraque Michel begint. Aangezien chauffeur Har een mooi plekje wist om royaal te kunnen parkeren (we hadden de aanhanger aangekoppeld, omdat buiten onze fietsen en rolstoel, ook beider wederhelften ons vergezelden) werd de auto gechauffeerd naar de parkeerplaats van de Vesder Stuwdam even buiten Eupen, wat overigens een aardige biscepsbijter (= handbiker-taal) op zich is. Nadat we alles in gereedheid hadden gebracht begon ik alvast af te dalen naar hartje Eupen om van daaruit de ruim 15 kilometer omhoog te klimmen naar "de hut van Michel" (= er zijn 2 verhalen die deze naam verklaren, zie wikipedia, leuk om te weten).
De klim begint pittig met stukjes tot 11% dus het is meteen zaak niet te forceren. Ook is het meteen zaak zoveel mogelijk rechts te rijden. Voor je eigen veiligheid! De weg naar boven kent geen fietspad. De auto's zoeven je echt in rotvaart voorbij. Ik vond het een zeer gevaarlijke weg. Heb er zelfs aan gedacht om even voorbij de helft van de klim, ter hoogte van de minirotonde (die er volgens mij alleen is neergelegd als verkeersremmende chicane), te staken. Maar ik bedacht me dat afdalen net zo gevaarlijk is en dat ik nu toch al het grootste gedeelte gedaan had, dus ik klom door. Door de inmiddels al een uur lang durende motregen, constant dalende temperatuur en verdikkende mist hoopte ik wel snel boven te zijn. Om dit te bespoedigen ben ik tevens harder gaan fietsen. Inmiddels had ik al besloten niet meer een tweede keer hier omhoog te rijden, dus energie mocht verspild worden. Net geen twee uur na vertrek op de stuwdam was ook deze uitdaging overwonnen. Eens maar nooit weer. Tenzij ze duidelijke verbeteringen voor fietsers creëren daar, zien ze mij daar niet meer terug. Een mueslireepje en een extra slok drinken en toen weer snel naar beneden voordat de kou op de spieren slaat. Als het 10 graden was daarboven is het veel. De afdaling veroorzaakte kou, maar ook wel een stoot adrenaline die de kou deed vergeten. Heerlijk zo'n hele lange afdaling. Natuurlijks nu ook weer veel bekijks.Vooral onderaan in Eupen. De klim naar de parkeerplaats bovenop bij de Stuwdam heb ik weer gedoseerd genomen, zodat ik zonder al te veel problemen bovenop de stuw aankwam. Daar stond Kim klaar om de bijgevoegde foto te nemen. We hebben gevieren nog in een vrijwel leeg restaurant koffie met appelgebak genomen en in een heerlijk warme auto de terugreis ondernomen. Har chaufferend, wederom alle adviezen van de TomTom van de hand wijzend, zodat we onderweg ook nog grote delen van het Limburgs landschap (dan weer in Nederland, dan weer in België, dan weer in Nederland, dan weer in België, dan weer in Nederland, dan weer in Duitsland (!), dan weer in Nederland) konden aanschouwen, steeds meer verlangend naar een warm bad. Maar dat is er 3 uur lang niet van gekomen.....

KUH ipv Eiffel

De training in de Eiffel die voor vandaag geplant stond hebben we afgeblazen vanwege de slechte weersvoorspellingen. Nu (12.30h) is het hier nog steeds droog en warm, maar ja, dat zegt niets over de Eiffel. Daar hangen volgens buienradar wel wat donkerblauwe regengebiedjes. Heb inmiddels al getraind. Lekker buiten, eerst 45 minuten warm gereden op de Hei, daarna een dik uur KUHe op de Karel v Egmondstraat. Voor diegene die mijn eerste KUH-blog hebben gemist: Een KUH staat voor Kracht UitHoudings vermogen/training en heeft niets met koeien op de mooie groene almen te maken. Bij mekaar een training van ruim 2 en een half uur. De data van mijn fietscomputer zijn inmiddels naar Leo verstuurd. Hij zal tevreden zijn, 11 KvE's in een uur, goede HR zone's.
Komend weekend zijn we bij ex-Buddy Har uitgenodigd voor een weekendje relaxen. Har en ik zullen zaterdag in Malmedy  de Cote de la Baraque Michel Nord gaan doen. Ca.15km klimmen. Leo heeft opgegeven dat ik hem 2 keer mag/moet beklimmen. De eerste keer relaxed, de tweede keer als een tijdrit. Lijkt me een goed plan, maar ik zal kijken hoe de situatie ter plekke is. Als het verkeer het toelaat, als de tijd het toestaat en als de wederzijde partners (die zullen ergens een terrasje pakken) het toestaan, doen we het zoals Leo het wilt. Anders niet, we hebben tenslotte vakantie..:-)

The Rodder, what's next?

't Moest ervan komen. En het is sneller als ik zelf had verwacht dan nu al gebeurd. The Rodder in niet langer meer een utopie (zie foto rechts). Vanmiddag gebeurde het. Eigenlijk zat de training er voor vandaag wel op. Na 5 keer Aremberg en 4 uur en 1 kwartier "koers" vond ik het wel welletjes en keerde terug naar de auto. Leo was er nog niet en ik besloot nog even wat oefeningen te doen bij de auto om de doorbloeding naar mijn stuitje en kont  weer op gang te brengen. Het resultaat voelde goed en ik bedacht dat ik eigenlijk nog best fit was. Leo was er nog steeds niet,de neus van mijn fiets stond richting Rodder, dus ik dacht "why not?". Dus ik sprong weer op mijn stalen ros en zette koers richting De Rodder, 3 kilometer verderop, 7,9% gemiddeld, met een gevreesd stuk kilometer van 12%. Een doder. Je ziet er niemand fietsen, buiten ons gekken. Mijn modus stond ingeschakeld op "extreem doseren". Dat is sowieso niet moeilijk op de Rodder,want de aanloop naar de beruchte kilometer is ook al zo'n 8 a 9%. Het is dus vanaf het begin al aanpoten. Desondanks nog extra gedoseerd. Zo extreem, dat de kilometerstand nog net 4kmh aangaf. Eenmaal aangekomen bij de beruchte kilometer verdween de kilometerstand zelfs van het display, wat wil zeggen dat het tempo onder de 3,6kmh gekomen is. Gedurende de beruchte kilometer is heel af en toe de kilometerstand weer in het display verschenen, sporadisch. Totdat de kilometer doorstaan was, toen weer snel naar >4kmh, het vlakt daarna ook vrij snel af. Ondanks, dat ik tijdens de beruchte kilometer 1 keer een moment heb stilgestaan, om me te verzetten vanwege mijn opnieuw brandende billen en stuitje, is de beklimming legitiem. Af en toe moet ik wel stilstaan.Ik heb mijn handen/armen nodig om mijn zitvlak omhoog te duwen om zo iets te verschuiven. Als ik me niet op de handrem zet en ik haal mijn handen van het stuur (tevens trappers) ga ik in sneltreinvaart achteruit weer de Rodder af.
Ik ben beretrots en gerustgesteld dat het mij nu (al) is gelukt. Maar ik ga hem nog terugzien, die Rodder.Om hem dan vaker te beklimmen. Lastig zal hij blijven en hij zal best nog wel eens vaker scherprechter blijken te zijn. Maar ik ben in ieder geval van de druk verlost.

De puntjes

Komende week moeten de puntjes op de i gezet worden. Dat begint morgenvroeg om 7.40h bij Wessel op de massagetafel, aansluitend Leo oppikken und auf nach Antweiler. De zoveelste keer. De training van vrijdag jl. minimaal evenaren, liefst overtreffen met 1, zo mogelijk 2 extra beklimmingen. Hoogtemeters maken. Het weer zit niet mee, maar de voorspellingen voor morgen zijn beter. Zojuist is er een bericht op nu.nl verschenen, dat er 20 cm sneeuw is gevallen in Italie. Daar zitten we niet op te wachten! Ik wil zon, 18 a 25 graden, potverdriedubbeltjeseneenkwartjenogantoe. Ik heb wel gerekend op aanzienlijk koele temperaturen daarboven, maar niet onder de 5 graden a.u.b. En al helemaal geen sneeuw. 't Is de Elfstedentocht niet! Hoewel. Mocht ik het dan halen heeft het wel iets heroisch.
Nee, nog 4 intensieve trainingen en dan moet het puntje gezet zijn. Ik heb vandaag nog op youtube enkele beelden bekeken. Dat moet ik maar niet meer doen. Ik voelde angst opkomen bij het aanzien van het gezwoeg van enkele, op getrainde fietsers gelijkenden, helden met twee benen. Als die het al zo zwaar hebben..!? Angst is een slechte raadgever, dus ik heb besloten niet meer naar die beelden te kijken, vanaf nu. Ik houd me alleen nog bezig met die puntjes.

Te weinig discipline

Ik kan (en wil waarschijnlijk) het niet laten me af en toe vreselijk te bezondigen aan snoep, koek of andere lekkernijen. Ondanks dat ik tijdens het kauwen al grote spijt voel en soms zelfs betuig aan anderen in mijn aanwezigheid. Ik heb af en toe zo'n enorme behoefte, dat ik de consequenties voor lief neem. Ik vrees, dat dit altijd zal blijven. Al lijkt het nu te minderen. Was het vroeger elke dag minimaal 1 reep chocolade, nu is het weken niets, maar dan weer eens een weekje met enorme "trek". Koeken, koekjes, vlaai,snoep. Op zich niet erg, maar mijn drang naar een heel pak is niet te stillen. Met elke keer het spijtgevoel, elke keer daar overheen stappen. Op zich ook heel knap. Alleen zo jammer dat de consequenties zo hard zijn. Als het niet in huis is, kan ik het niet eten. Alleen ben ik het vaak die de boodschappen doe. Met de bedoeling af en toe een koekje te pakken en aan te kunnen bieden aan bezoek, neem ik telkens weer enkele pakken mee. Toch wordt dit voornemen vaak omgezet in vraatzucht. Telkens weer. Ik kan niet anders. Daarom weeg ik nu weer 91 kilo en lijkt mijn voornemen 85 kg te worden definitief gestrand. Help!

Het kost wat het kost

De uitdaging zit er bijna op. Ik heb zojuist nog een eindplanning gemaakt tot 3 augustus, de datum dat de fietsen ingeleverd moeten worden voor transport. Nog 4 trainingen rond en op De Rodder (zie eerdere berichten), daar tussendoor nog enkele lichte trainingen en dan moet het klaar zijn. Tijd om een tussen balans op te maken. Wat het uiteindelijk dan ook heeft mogen kosten, ik meld jullie nu al dat het elke inspanning, elke Euro en elke concessie waard was. Het heeft mijzelf enorm veel gebracht: Een verslaving, een goede gezondheid, een beter sociaal leven, vriendschap, zelfkennis, goed gevoel en geld voor ons goede doel. Menig mens moet het doen met 1 van deze opbrengsten. Ik vond er 7 of eigenlijk 8,maar dat gaat jullie niets aan.
Financieel heeft het wel meer gekost, dan we van tevoren dachten. (Ondanks de geweldige sponsoring die ik heb mogen ontvangen tot nog toe.)Wat dat betreft is het wel een tegenvaller geworden. Alles bij elkaar geteld (eigen bijdrage fiets, benzinegelden, verblijfkosten, speciale voeding/drank, kleding, apparatuur, medicijnen/vitaminen/voedingssupplementen) zo'n dikke € 4.000,-. Veel geld voor iemand met een tijdelijke parttime baan en een jaar werkloosheid achter de rug.  Maar, denk ik dan, geven doet goed. Van mijn Tante Iet uit Portugal heb ik geleerd, dat ik moet geven wat ik kan. Dat heb ik gedaan. Ik hoop dat straks mensen ook nog bereid zijn om wat over te maken aan de M.A. run, via de BBC 2011. Dat komt goed, toch?
En wellicht heb ik een nieuwe basis gelegd voor een zekere toekomst.Wie weet?

Doorbijten en plannen

Het wordt doorbijten tot 8 augustus. Zo was ook mijn plan en Wessel is het ermee eens. Mijn rug en heup zijn overbelast en dat zal herstellen door rust te houden. Maar dat is geen optie. Sterker nog, ik zal nog even een tandje hoger moeten trainen. Zo is het ook geplant door Leo en mij: Ik werk naar mijn beste vorm toe. Met de apotheose op 8 augustus. Dan zal ik pieken, letterlijk en figuurlijk. Van dat plan wijken we niet af. Daarna kan ik rust nemen. Tot dan, ibuprofen. Dus mijn trainingen gaan door. Gisteren nog een KUH gedaan. Nu kende ik tot nog toe alleen maar "domme KUH", en de zwarte bonte "KUH", maar Leo bedoelde een soort training, de Kracht UitHoudings training. Een soort van interval training waarbij je periodes van een lage cadans in hoge wattages afwisselt met hoge cadans in lagere wattages. Bij gebrek aan heuvels en tijd heb ik de training grotendeels op de Karel v Egmondstraat uitgevoerd om toch nog het aspect van stijging mee te kunnen nemen. De training was na de analyse door Leo geprezen, dus ik ook blij, want ik wist niet of het nu goed gegaan was en zoals bedoeld. Maar prima dus. Ik vond het wel een heel bijzonder iets, om in de allerhoogste versnelling (dus de 27e) de Karel van Egmond op te fietsen, HR onder de 160 gehouden. Kijk eens na in de eerste verslagen. Was het niet zo dat ik de "top" Karel v Egmond met een hartslag van168 bereikte in de allerkleinste versnelling (1e)? Over progressie gesproken.
Leo en ik hebben met Dre om de tafel gezeten over de aanpak van mijn deel in het spektakel dat de BBC is. Het zal er waarschijnlijk naar  uitzien, dat ik zo'n 1,5 uur eerder vertrek dan de rest van de groep begeleidt door een motard. Ik begin vrijwel meteen, na een kleine 2 km inrijden, aan (haarspeld)bocht 48 en zal dan onderweg alle andere Buddy's voorbij zien komen gaan. Ik plan 2 korte pauzes van hooguit 10 minuten om even te staan en mijn stuitje en kont te laten doorbloeden. In het normale tijdsschema zal ik niet ver na de laatste Buddy de top bereiken. Tevens zal ik nog enkele zaken bedenken om zo zichtbaar mogelijk te zijn onderweg. Met namen de motorrijders zien de Stelvio als racebaan, op Youtube staan hiervan enkele voorbeelden. Voor mijn eigen veiligheid en die van anderen moet ik zo zichtbaar mogelijk zijn. Voor de rest moet ik het zelf doen. Effe doorbijten.

Camerig. Een eitje voor een zware prijs

Ik voelde me gistermorgen goed. Wel nog met veel pijn opstaan, maar na een dosis Ibu snel redelijk pijnvrij. Ik had Leo nog gevraagd of hij mee wilde, maar dan wel op 6.45h vertrekken,want om 15h wachtte mij de jaarlijkse familie BBQ. Leo zat echter even gebonden aan zijn trainingsschema en daar paste Camerig even niet in. Dus ben ik (als Remie) alleen om 6.45h richting Camerig gereden. Doordat men rond Vaals eea aan wegonderhoud aan het plegen was werd iedereen over Aken gestuurd. Hierdoor toch pas uiteindelijk om 8.40h op de fiets. Jammer, want hierdoor heb ik 1 x Camerig extra gemist. Ik was in topvorm. Lukt mij het enkele weken geleden maar niet de Camerig voor de 4e keer te bedwingen, gisteren was het jammer dat de tijd niet toeliet om de Camerig een 6e, 7e of wellicht 8e keer te beklimmen! Ik had het zeker gekund. Na 5x moest ik vanwege tijdgebrek de training staken. Met nog genoeg energie over, moest ik huiswaarts kregen. De rug had het goed gehouden.
Hoe anders is het vanmorgen.... Kon weer nauwelijks uit bed komen. Mijn rug, heup. Aaiaiaiai. Rechtop staan, niet te toen. Al strompelend, kermend, kleumend en vloekend de ochtendrituelen doorstaan. Na mijn dosis Ibu is het langzaam beter gegaan. En nu zijn we even met de honden op de Hei gaan wandelen en gaat het wel weer. Maar ik ben - voor wat mijn herstel rug/heup aangaat - te vroeg weer de weg op gegaan. Ik had het gewoon bij de Tacx moeten houden. Hobbelloos fietsen was het devies. En niet zoals gisteren, weer met bijna 70kmh de Camerig af razen. Met alle klappen in mijn rug en op mijn heup van dien. God en mijn rug straft onmiddellijk. Kim toont geen compassie en zegt terecht dat ze mij had gewaarschuwd. "Je voelt je goed omdat je pijnstillers hebt genomen. Ga daarom niet fietsen". Mijn "och, het gaat best",werd nog afgesnauwd met de opmerking "Eigenwieze. Doe mots ut auk zelf wieete, doot waat se neetlaote kins". Eigenlijk had ik toen moeten luisteren. Ik domoor.
Nu zal ik dus echt 3 dagen buitenritten afzweren. Volledige buitenverbod. Alleen maar met auto en gewone fiets om de honden uit te laten zijn geoorloofd. Wel effe elke dag Wessel en naar de sportschool voor hersteloefeningen. Ik heb tenslotte vakantie.
Leo was trouwens wel erg tevreden over de doorgeseinde trainingsdata. Alweer een zeer goede training en een zeer goede progressie tov van Camerig beklimmingen voorheen. Over pijnanalyse geen woord, die zij niet meetbaar. Misschien is Ibu wel mijn doping.

Vakantie

De eerste dag van de vakantie was me er een, zeg. Wat een scheisswetter. Zelfs vanaf de bank, kijkend naar het falen van dhr. Robert Geesink, maar verder zeer aangename beklimmingen in de Pyreneen, voel ik medelijden voor alle jonge gezinnetjes in kletsnatte, veel te kleine tenten die eigenlijk alleen bedoeld zijn om in te slapen. En niet voor modderschoenen en kletsnatte slaapzakken, die vanavond voor jankende, van kou doorkleumde kinderen en dus veel te weinig nachtrust zullen zorgen. Ik heb met hen te doen....
Zelf begon ik mijn eerste vakantiedag met een bezoekje aan Wessel. Ik stond al beter op dan gisteren, iets minder stijf, iets minder pijn. Wel weer heel vroeg.'t Was net 5uur geweest. Dat is toch een kwaaltje van me. Eenmaal de ogen open MOET ik opstaan. Alleen niet voor 5uur, wel vanaf 5uur. Om 9uur waren de pijnstillers al volop in werking en ging het redelijk goed. Wessel constateerde een goed vast zittende onderrug en na een kneedbeurt van 20 minuten heb ik nog een halfuurtje voorzichtig buikspieroefeningen gedaan. Licht gewicht, lage frequentie. Gelukkig was het niet druk en waren de toestellen vrij op de momenten dat ik ze wilde gebruiken. De fiets heb ik vandaag niet gezien, een echte zeldzaamheid de laatste 7 maanden. Morgenvroeg nog eenmaal hetzelfde ritueel en als de stijgende lijn doorzet wil ik morgen toch nog even wat kilometers maken in de buitenlucht,want als ik de vooruitzichten mag geloven is dat nog de enige kans in droog weer te rijden. Ik ben blij dat ik een lange vakantie heb en dus hoop houd op weersverbetering tijdens mijn vakantie.

Time Out

Het is weer zover. De pijn in mijn rug en heup noodzaakt een periode rust. I.o.m. Wessel houd ik het voorlopig op 3 dagen. In die 3 dagen ga ik weer aan de maximale dosis ibuprofen, het middeltje dat topsporters ook bezigen. 3 Dagen volpompen met drugs, en dan weer verder alsof er niets aan de hand is. In deze 3 dagen gaat de traningsintensiteit op een laag pijl gebracht worden. 's Morgens eerst een half uurtje op de tafel bij Wessel. Aansluitend gaan we boven in de sportschool enkele oefeningen doen specifiek bedoeld voor herstel van mijn blessure. Fietsen doe ik deze dagen op een hobbelvrij parcours: de Tacx in mijn garage.
Na Wessel vanmorgen nog gewerkt tot 15.00h - nu 5,5 week vakantie!!!!! - en toen aan de eerste dosis pijnstillers gegaan. Even de Tour gekeken- heerlijk, morgen de bergetappe's.En ja, ik zal geen minuut missen - en daarna 70 minuten de garage ingedoken. Een uur flink doorgefietst, waarbij ik, naar mijn weten, mijn eerste 200watt eruit heb geperst. Ik had nog over, maar dat is voor een volgende keer. De buren kwamen al over om te kijken waar die helikopter wilde landen, maar het was mijn Tacx(Leo's Tacx) die opsteeg. De rookwolken achterlatend. En dat allemaal in een zwaar geblesseerde toestand.
Enfin. Voor mij dus even geen buitenritjes. Jammer, want voor vrijdag stond de Baraque de Michel op het programma. Ik zou samen met mijn nieuwe en oude Buddy gaan. Dit halen we in. 't Is niet anders. Time out, for now.

Wat zal ik zeggen?

"Wat zal ik zeggen?" waren de eerste woorden van Coach Leo aan mij toen hij de analyse begon over de training van eergisteren op de Rodder en co. "Wat zal ik zeggen?" zijn ook mijn woorden aan U. Want, het wordt saai, alweer de beste training tot nog toe gemeten. In klimafstand (17km) en in Wattages (121 gemiddeld als we de lagere klimpercentages en vals plat naar Eichenbach buiten beschouwing laten). Maar toch, die Rodder verdomme.Zal die dan gewoon niet te doen zijn? Leo denkt nog steeds, dat als ik perfect doseer het moet lukken. Ik weet het niet. Je voelt domweg de kracht bij elke omwenteling uit je armen gezogen worden. Je begint te ijlen, koud zweten, hallucineren, tellen (ga ik altijd doen als ik het enorm zwaar hebben. Zo van "eenentwintig"..."en een half".."en tweeentwintig".."eenderde"... enz.) en zooo verlangen naar in de remmen knijpen.
En toch voel ik dat het goed zit. Neem nou vanavonds' training. 2 uur HR 135-160. Eitje. Warm worden richting hei. 2 supersnelle rondjes, daarna uurtje op en neer Karel v Egmondstraat.Weet u nog, in den beginne? Ik kwam daar met HR 164 boven in 1e versnelling. Vanavond deed ik hem in een klein uurtje 9 keer! 5 keer in de 13e versnelling en 4 keer in de 14e versnelling. Geen centje pijn. HR 160 ternauwernood gehaald door bij de laatste klim gas te geven en een groepje fietsers (met 2 benen de man) in de halen, te verorberen. Bergop...!

Helse pijnen

Dit was tot nog toe het weekend van de helse pijnen.Vrijdag heeft de fantoompijn al ingezet en is sindsdien gebleven. Zelfs onder het fietsen gisteren. Weliswaar met lagere frequenties, maar gebleven. De intensiteit nam na het fietsen weer toe. Gisteravond viel het mee, vannacht was het goed en vanmorgen heeft de fantoompijn en zware concurrent: spier-, stomp- en rug- en gewrichtspijn. De 4,5uur training van gisteren is me niet in de koude kleren, maar in heel mijn lijf gaan zitten. Het opstaan-ritueel was weer eens van eenzaam niveau. Eveneens als het toiletbezoek. Ik ben maar even wat langer blijven zitten, wetende welke pijnen stonden te wachten bij het opstaan. Maar ja, de honden willen er toch uit. Die staan vol blijdschap en ongeduld kwispelend te wachten,want die hebben mijn gestommel boven allang gehoord. Dat is hun wekker. De traplift, nog een keer zitten en opstaan. De schagen van de voordeur halen, bukken en strekken. De riem van Indy, de meest gekke,onstuimige, wildebras onder de minder dan 1 jaar oude labradors, van de grond pakken. Indy tegenhouden (anders springt ze zo op mijn schoot en ze weegt nu al zo'n 20 kg) en vangen om  de riem om te doen. Allemaal pijnlijke zaken, alles doet pijn. Ik heb daarom samen met mijn fantoompijnpillen maar meteen wat ibuprofen naar binnen gewerkt in de hoop snel weer rechtop te kunnen gaan zitten in plaats van tegen de tafel hangen met  mijn borstkast en met 1 hand typen, om zo weinig mogelijk spieren te moeten gebruiken...
Het moge duidelijk zijn, dat al deze pijnen een oorzaak hebben. Dat hebben ze, genaamd Rodder. Weer niet in 1 keer gelukt. Een stuk of 5 keer in de remmen moeten knijpen. Daardoor weer een beetje opgeblazen waardoor de verdere training ook wat zwaarder was. Enfin, ik verwacht later deze dag de analyse aan de hand van de getallen. Dan pas kan ik zeggen of het een goede en/of nuttige training was. Ik denk van wel.

Rodder and me

Coach Leo heeft mijn data geanalyseerd. Hier volgt een snede hieruit 
"....Ondanks dat je de Rodder niet in een keer kon kraken spreek ik hier toch van een uitstekende training, ietwat aan de korte kant maar het zij zo. Beloofd een spannend gevecht te worden tussen de Rodder en jou de resterende weken!

Woensdag heb je heel goed opgebouwd en gedoseerd want ondanks dat je HF op de Aremberg-noord gem. in de D2 bleef haal je hier toch een gem. wattage van 115 en dat was enkele weken geleden nog niet haalbaar. Je boekt dus nog steeds erg veel progressie, het zei gezegd! Bovendien wil ik nog ff heel duidelijk benadrukken dat zowel de muur van Huy (Waalse Pijl) en la Redoute (Luik-Bastenaken-Luik) als  de "grote Drie" (Keutenberg-Eyserbosweg-Doodeman) in Nederland geen kilometer kennen zo steil en zwaar als de Rodder! Vermeld dat ook maar ff in je blog, voor de kenners c.q. liefhebbers. Voor de nonbelievers/sceptici: Zowel de Rodder als voornoemde vijf zware etterbulten heb ik inmiddels minimaal vijf maal gedaan en met de HAC 4 opgemeten. Ik kan deze vergelijking dus heel duidelijk staven aan en onderbouwen met keiharde cijfers! Slechts drie keer ben ik tot nog toe zwaardere kilometers tegen gekomen: Montagne de la Croix in Dinant, België, Mont Ventoux vanuit Malaucêne en  de Col du Buis vlakbij Castellane, zuid-Frankrijk....." (einde citaat)

Kijk dat bedoel ik nou met goede coaching! De juiste woorden/bemoedigingen op de juiste momenten gebaseerd op feiten. Onderbouwd dus. Niet van "Hup Peet, je kan het". Nee, feiten en wetenswaardigheden daar heb ik wat aan.

Morgen om 7.00h zitten Leo en ik weer in de auto richting Rodder...

1 maand

En alweer is het uur U naderbij. Over 1 maand rond deze tijd zullen de zenuwen wel door mijn lijf gieren. Heel erg of misschien ook wel niet. Ik kan het pas zeggen nadat ik het monster heb aanschouwd. Misschien heb ik rond deze tijd al enige haarspeldjes uitgeprobeerd. Misschien valt het wel mee. Misschien ook niet. Misschien..
Wartaal van een wanhopige? De Rodder zit me ontzettend dwars. Ik heb het gevoel dat de Rodder maatstaf is. De Rodder is mijn scherprechter. Ik ga, als coach Leo hiermee instemt, trainen voor de Rodder. Nog 2 of drie trainingen gericht op de Rodder. En dan ga ik het opnieuw proberen. Ik zal hem krijgen verdomme!
Vandaag ben ik even los gaan fietsen. Alleen is dat zo verdomde moeilijk op zo'n fiets. Na 2 omwentelingen van de pedalen had ik alweer een ander doel voor deze training: Zo snel mogelijk naar Kessel aan de Blerickse kant van de Maas. Volop tegenwind in 46 minuten en enkele seconden. Maar weer eens 4 minuten sneller dan ooit. Ik kan er ook niets aan doen. Niet moe. De terugweg heb ik maar niet geteld, want dat was met teveel voordeel van de wind in de rug. Dat vind ik dan niet leuk. Het moet wel eerlijk gespeeld worden. Het is wel leuk dat ik nu iedereen inhaal en hun reactie kan zien in mijn spiegel. Ik roep ook altijd effe "hallo" alsikmet 25 a 30kmh voorbij schiet. Vrijwel altijd dezelfde reactie "......eh .....hallo". Of niets. Dan zijn ze zich rot geschrokken..lachuh!

Opgeblazen

Gisteren heb ik mezelf opgeblazen. Voor het eerst. Nu weet ik ook hoe dat voelt. Daarna niets meer paraat gekregen. Het gebeurde op de Rodder (natuurlijk, waar anders). Ik had mijn route wat aangepast zodat ik goed opgewarmd aan de Rodder kon beginnen. Dus eerst een 3-tal kilometers door het dal om vervolgens via Eimbach (ca. 3,5 kilometer a 4%) warm te worden. Aansluitend naar Aremberg (ca. 2,5 km a 7,6%), daarna afdalen naar Antweiler en daar de Rodder op. De Rodder begint met ca. 200 mtr 6 a 7%, daarna zo'n 400 mtr a 9% (nog allemaal te doen) en dan een kilometer aan 12%. Die 12% is gemiddeld welteverstaan. In mijn display verschijnen al snel waardes tot 19%. Dit maakt dat ik halverwege die zwaarste kilometer gewoon niet meer vooruitkom. Te lang, te steil. Ondanks het feit, dat ik met enorm doseren aan de klim begin moet ik halverwege in de remmen knijpen om iets te kunnen herstellen. In de remmen knijpen is heel hard nodig, want zonder aandrijving valt de fiets meteen achteruit naar daar waar je net vanaf komt. Ik moet dwars op de weg gaan staan om te kunnen blijven staan. Als ik dan enigszins hersteld ben kan ik weer 200 meter verder. Even stoppen, weer 200mtr. En dit tot 4 keer toe om het laatste stuk (a 8%) uit te fietsen. Resultaat gisteren: totaal opgeblazen. Te lang in het rode gefietst. Na 2,5 uur training ben ik gestopt, de knolle gaar... Wel de Rodder gehaald. Echter in fases en slechts 1 keer.
Terug bij de auto, heb ik Leo gebeld en 3 uur later (!) was ook hij bij de auto. Inmiddels hadden de airco en de radio de accu helemaal leeg gezogen. Waarop Leo op zoek ging naar de plaatselijke garagist. Deze zeer vriendelijke man was graag bereid ons te helpen en verscheen een 5-tal minuten later met snelstarter ter plekke. Een minuut later waren we op weg terug naar huis. Ik: Moe, gaar en teleurgesteld en niet voldaan, Leo: Moe, opgewekt en voldaan.
Onderweg heeft Leo mijn bedrukte stemming toch weten te temperen. De Stelvio kent nergens zulke zware stukken als de Rodder..... Toch geruststellend om te weten.

Nog 5 weken

Vandaag over 5 weken hoop ik rond deze tijd moe maar voldaan terug te kijken op de mooiste sportieve prestatie uit mijn leven. Veel mooier dan ooit die Limburgs Kampioenstitel bij het rolstoeltennis in de c-klasse in 1997. Ik hoop dan samen met mijn Buddy's aan een overheerlijk Weizenbier te zitten, elkaars verhaal aanluisterend. En dat we de tellerstand van Euro's flink omhoog hebben gekregen. Het wordt zwaar. Heel erg zwaar. Maar ik ben nu - en straks nog meer - fitter dan ooit tevoren. En dat op 46 jarige leeftijd. Ik ben er serieus aan het denken om eens rond te neuzen in het programma van de Paralympics in Londen volgend jaar. Ik durf best een wedstrijdje aan. Al is het 40 km tijdrijden of een mooi geaccentueerd parcours voor de mannen wedstrijd. Ik weet, het is makkelijker gezegd dan gedaan. En ik zal e.e.a. zwaar onderschatten. Maar ik heb nog een jaartje tot dan. Zou toch mooi staan op mijn visitekaartjes "Olympic Gold Medalist London 2012"....
Ik schiet door. Back to reality: Net een ruim 2 uur durende D2 training achter de rug. Ik heb mijn hoogste hartslagzones opgezocht, maar kan de allerhoogste moeilijk bereiken. Slechts ruim 5% van de training speelde zich in die zone af. Maar ja, de heuvels van Hinsbeck doen mijn hart niet meer hoger laten pompen. Zelfs niet als ik op het buitenblad omhoog ga. Ik zoek dan mijn hoogste hartslag maar kom niet hoger dan 163 of 164. Nog zwaarder fietsen gaat dan niet meer, dan krijg ik het blad niet meer rondgedraaid. De slimmeriken onder jullie zullen dan wel zeggen "dan heb je te weinig kracht".....Wijsheid is met de dommen.

Kritiek

Anderen zullen het er misschien niet mee eens zijn, maar ik kan best tegen kritiek. Maar dan moet die wel terecht zijn en ik moet er iets aan hebben, anders kan ik er juist helemaal niet tegen. En ja, ik geef het toe, het maakt ook nog uit van wie ik de kritiek krijg. Als de kritiek dus terecht is, opbouwend bedoeld en ik heb er wat er aan, graag zelfs. Neem nu de kritiek die ik kreeg van Coach Leo vandaag naar aanleiding van mijn 63km tripje van gisteren. Coach Leo vindt dat ik er weinig aan heb gehad. Het was hooguit een D1. De kritiek is terecht, dat weet ik eigenlijk ook wel. Ondanks het hoge kilometrage is mijn hartslag (HR) niet in het niveau van "flinke inspanning" geweest. Hooguit in de zone van "matige inspanning". Wist ik ook wel, maar ik dacht dat de vele kilometers dit wel zouden compenseren. Niet dus. Heb er niets aan gehad. Morgen maandag straftraining: minimaal 1 uur HR  135-150 en 1 uur HR 150-165. En dat terwijl ik gewoon een drukke werkdag in Roermond in het verschiet heb. Wordt dus weer laat eten en veel te laat naar bed voor de zware dinsdag a.s. in Venlo voor een meeting met het Adviesbureau en de Projectleider inzake het project dat ik registreer en administreer. 3 Dagen werken in de week is op dit moment eigenlijk nog te veel...... Nog 3 weken, dan heb ik 4 weken vrij... Werken in het onderwijs heeft zo zijn voordelen :-)
We zijn aan het kijken of we met Leo en de honden nog een weekje ergens op een camping (moet low-budget) terecht kunnen voor een trainingskamp, 2 a 3 weken voor de Stelvio. Wie een grote bungalowtent kan missen in die periode mag zich melden. Moeten minimaal 2 kamers slaapcabines in zitten en we moeten de fietsen "binnen" kunnen zetten. Of heeft iemand toevallig een huisje of ruime caravan in bergachtig gebied, dat we kunnen gebruiken? Meld je!

Nieuwe Column Blog

Beste lezers. Vanwege de toenemende vraag naar meer (...feiten), ben ik een site begonnen waar ik columns zal gaan schrijven. De eerste is inmiddels geplaatst... Het is te vinden op onderstaande link

http://oneleggedpeter.blogspot.com/

Speels Gemak

Met speels gemak, alsof ik een toeristentochtje maakte, heb ik vanmorgen ruim 63 km verstouwd. Met een gemiddelde van ruim 17km/h, HR 135. Ik stel vast, dat ik nog steeds en steeds meer in een zeer goede vorm verkeer. Al is een bergtraining natuurlijk efficienter in deze fase. Maar een keer lekker relaxed tempofietsen en kilometers maken voelt ook goed. 63 kilometer in 3,5 uur zijn wederom aantallen die een half jaar geleden letterlijk en figuurlijk ver weg leken. Ik sta weer versteld van de progressie die ik heb gemaakt. Dit zijn echter nog geen garanties om mijn doel te bereiken. Ik ben er nog niet. Dit bleek donderdag. Toch goed om te voelen dat afstanden kleiner worden.
Nu nog mijn winst halen uit gewichtsvermindering. Ondanks een heerlijk avondje uit gisteravond inclusief een overheerlijk eetgenot bij Tante Toer gaat het hier ook goed. Vanmorgen, na de douche na de training, bleef de wijzer net onder de 89 staan. De 88 is in zicht. Hoewel dit aangeeft dat ik sinds november bijna 16 kilo heb geminderd, is dit nog te zwaar. Het moeten er 85 worden. Feitelijk ben ik - op de BMI meter afgaande - dan nog te zwaar. En al zeker als je de amputatie meetelt. Echter ben ik sinds mijn 15e altijd fors geweest. Zonder dik te zijn. Dus veel lichter dan 85 zal het wel nooit worden. Het wordt saai, maar wederom trek ik de conclusie, dat het goed gaat. 5 weken voor de dag des oordeels is dat een plezierige wetenschap.

De Cijfers

Ik zei het toch? De cijfers geven weer duidelijke dingen aan. Gisteren was maar weer eens de beste training tot nog toe: Klimtotaal 15,205km , 1029Hoogtemeters 6,8 gemiddeld aan 106 watt (uitstekend voor een handbiker) klimsnelheid 4,60km per uur.
Ik blijf gevoelsmatig problemen houden met mijn klimsnelheid. Ook al weet ik dat dit nu niet ter zake doet.Voor een handbiker is boven komen op de Stelvio wel ongeveer het allerzwaarste wat je kunt doen op 1 dag. En het is gewoon - voor mij -niet haalbaar bij hogere snelheden. Dat blijkt. Als ik met deze snelheid de Stelvio bedwing wil dat zeggen dat ik ongeveer 5 uur onderweg zal zijn. Ik reken op 6 uur. Alles sneller is meegenomen.
De pijntjes van gisteren zijn alweer weg. Al blijven mijn vingers nog wel pijnlijk. Ik voel ook de vingerkootjes bij buiging van de vingers over elkaar knakken. Vreemde gewaarwording. Af en toe blijft een vinger op slot staan. Best grappig eigenlijk.  Kijken hoe alles zich houdt de komende dagen. Vandaag rust, morgen moet ik zwaarder trainen, zeker anderhalf uur D2, daar omheen D1. Zal ook wel nodig zijn, want vandaag worden er veel calorieën naar binnen gewerkt: Taart vanmiddag bij Renske en vanavond uit eten met vrouwtje. Een paar halve liters Franciscaner horen daarbij. En natuurlijk afsluiten met een ijs. Dat hoort erbij. Schat in zo'n 2500 cal teveel. Het zij zo. Af en toe belonen, morgen balansen.

Gezakt, 1 her

Ik ben niet geslaagd in mijn missie: 2 x Aremberg Noord (7,6% gemidd), 2 x Aremberg Zuidoost (6,3% gemidd), 2 x Rodder (7,9%). Wel bijna. Maar een 2e keer Rodder na ruim 4 uur zwaar parcours, zou ik niet meer halen. Aan de voet van de Rodder heb ik, na overleg met mijzelf, dan ook in de remmen geknepen. Net zoals Kenny van Hummel ken ik mijn beperkingen. En ik voelde dat mijn grens -voor vandaag- was bereikt. Wat ik echter ook voelde, was dat ik al vroeg besefte dat ik niet in topvorm was. Enkele aanwijzingen deze dag: A) Verslapen. Jawel IK en niet coach Leo. Het was zelfs hij die mij om 7.30u wakker belde. B) Teveel gegeten, ik bleef onderweg maar met Leo meeeten, maar hij verstouwd zo een heel brood als dat voorhanden is. Teveel voor mij. Toen ik paste was het eigenlijk al te laat. C) Ook nog eens de juiste afslag gemist waardoor we ruim 3 kwartier later aankwamen in Antweiler dan geplant. Niet zoals je een topdag begint dus. Geen lekker begin.
Gestart onderaan de Aremberg Zuidoost, te weinig warm gereden. Daarnaast begint de klim daar erg steil, een paar honderd meter tegen 10 en hoger om geleidelijk naar langdurige lagere percentages te zakken. Maar als je niet genoeg warm bent en je (zoals ik vandaag) je laat verleiden door te enthousiast te klimmen (waardoor mijn HR meteen tot boven de 150 opliep) dan is het eigenlijk vragen om moeilijkheden.
Motto voor mij is: Overwinnen door doseren. Als ik me daar niet aan houd, krijg je wat vandaag is gebeurd. Hoe ik me nu voel? Wel, de volgende onderdelen van mijn lichaam doen redelijk vervelend aanvoelen:

1. Stuitje
2. Biceps
3. Bips
4. Alle vingerkootjes
5. Bips
6. Schouders
7. Nek
8. Heup

en nieuw en met stip in de top 9: Mijn polsen. Of in ieder geval, daar waar de handen overgaan in armen. Dat was vandaag toch ook een vervelende bijkomstigheid. Soms leek het wel of dat mijn handen de handvaten goed vast hielden, maar dat mijn armen door mijn biceps (de trekkende beweging) van de handen werden gerukt. Een vervelende, vrij pijnlijke ervaring die ik begon te merken na de beklimming van de Rodder na een uur of 2. Dat maakte het niet makkelijker.
Enfin. Een hoop pijntjes en een hoop overdenkingen. Maar, misschien verrassend na deze klaagzang, ik ben wel tevreden over vandaag. Toch maar weer gedaan. De volgende keer neem ik de opgedane kennis van deze dag mee en laat ik de foute dingen en leer ik van de goede. Morgen krijg ik de cijfers van coach Leo en de wetenschappelijke onderbouwing en ook daarvan zal ik weer wijzer worden.
Mijn conclusie voor de dag: Net gezakt.... 1 her. Volgende keer weer beter.

Bye the way: Rodder is echt niet normaal. Zit een stuk in van 1 kilometer a 12%. Zei ik al eerder, maar is echt waar. Het is F.. Hell! Als je hem niet goed aanpakt blaas hij jouw motor compleet op. Onherstelbaar beschadigd.

Sparen

Ik ben bewust aan het sparen. Kracht. De martelgang genaamd Rodder in het vooruitschiet vereist ook een mentale voorbereiding. Overigens ga ik Rodder niet morgen, maar overmorgen meester maken. Weersverwachting voor morgen is niet goed in de bergen van de Eifel. En op het werk ben ik voorlopig ook onder de pannen. Dus ga ik morgen, na Wessel, de collega's in Venray lastig vallen en heb ik daarna 4 dagen op een rij om te trainen/te rusten. Rodder dus overmorgen. Leo heeft een koninginnerit samengesteld, met 4 keer de Aremberg (2 keer aan ieders zijde) en 2 keer Rodder, de steile kant.Worden totaal 18,640km klimmen gemiddeld aan 7,14% met 1330 hoogtemeters. Totale ritafstand ruim 37 km. Begint al Stelvioaanse afmetingen te krijgen. Het zal een beproeving zijn. Maar jullie weten het: Mij maak je niet bang. Mentaal ben ik ook in topvorm, maar dat is weer te danken aan mijn topconditie.Logisch, toch?
Gisteren bij buddy (blijf hem zo noemen) Har nog een 2-tal fameuze haRburgers naar binnen gewerkt. Je hebt zelden iets smakelijkers gegeten. Met de fiets heen naar Swalmen. Wilde tijd neerzetten, totdat  ik in Belfeld achter een scootmobiel kwam te fietsen. Kwam er niet voorbij, omdat de ruimte die ze liet niet toereikend was voor een inhaalmanoeuvre. 10 minuten vol ergernis achter haar gereden. Net voor Reuver heb ik haar door het gras van de berm ingehaald. Een stofwolkje opspattend. Net goed.,die gehandicapten ook de hele tijd...
Na de Harburgers om 21uur toch nog op de fiets gesprongen. We hadden eigenlijk de fiets al ingeladen in de auto voor de terugweg (Kim was met de auto en de honden nagekomen), maar ik moest de harburgers weer eraf fietsen. Heb er een tijdrit van gemaakt. 19,6km in 56min14sec. Neem van mij aan, da's behoorlijk hard voor een handbiker met 2 harburgers achter de kiezen.
Maar vandaag en morgen zeer rustig aan. Sparen.

7,6%

Zojuist de cijfers van gisteren binnen gekregen van meester-analist Leo. Gisteren mijn eerste 7,6% (gemiddeld). Van Eichenbach naar Aremberg was het 2,5km 7,6% gemiddeld, daarbij de aantekening "...en aan je HR te zien relatief gemakkelijk". Klopt. Ik heb me gisteren inderdaad geen moment tot het uiterste uitgedaagd gevoeld. (Of het zou wel mijn ergernis naar het zogenaamd goede weer moeten zijn: De hele dag motregen, terwijl de voorspellingen droog weer hadden gegeven.) Natuurlijk moest ik op momenten flinke inspanningen leveren, maar niet tot het uiterste. Ik merk dat ik goed kan inschatten hoe ik elk stukje weg moet beklimmen. Vooral dat ik niet teveel moet geven. Hoe steiler, hoe rustiger ik moet blijven. Ik ben ook nergens bang voor. Hoe steil het ook lijkt. En geloof me, soms kan de aanblik van een helling je behoorlijk angstig maken. Maar ik begin er gewoon aan, geen gezeik, neem de dingen zoals ze zijn. Zo ook gisteren. Net de Aremberg afgedaald, effe met Leo een "sta-pauze" (om mijn stuitje en kont even te kunnen laten doorbloeden, de remedie tegen stuitje- en billenpijn), even overleggen wat te doen. Ik keek even achterom tegen de muur waarvan ik juist was afgedaald, keek Leo aan en zei "ik ga weer naar boven". En zo geschiedde. Ik wil gewoon voelen of ik er tegenop kom. En telkens lukt het. Mede dankzij het supergevoel van de overbrenging van mijn energie in de fiets. Elke Watt die ik eruit pers wordt 1:1 weergegeven in de aandrijving. Er is door Quickie echt een prima prestatie geleverd met de fabricage van de Shark S. Ik vraag me af wat het topmodel, de custom-build dan wel voor een gevoel moet geven. In ieder geval zal het niet aan de fiets liggen om straks de Stelvio succesvol te bestijgen. Hooguit een nog kleiner verzet, voor de uitzonderlijk zware momenten. Misschien zal ik woensdag wensen dat dat nog lichtere verzet aanwezig was, want dan gaan we via Rodder omhoog, met daarbij een volle, lange kilometer aan 10,5% gemiddeld. Mensen stappen al af bij de aanblik..... Heerlijk, ik kan niet wachten.

Uitdagingen

Eigenlijk houd ik niet van uitdagingen. Ik laat me niet provoceren. Dus voor mij geen uitdagingen die een ander stelt. De uitdagingen die ik aanga, zijn de uitdagingen die ik mijzelf stel. Ik leefde van uitdaging naar uitdaging. Dat is jarenlang de uitdaging van scans onderzoeken ondergaan om vervolgens te horen of de kans op oud worden weer wat meer was toegenomen of afgenomen. 25 jaar geleden is het nu ruim na de eerste keer, 17 jaar na de laatste keer. En nog elk uur van de dag....
Sporten is ook daarom een enorme afleiding. Al spookt het met fysiek presteren ook weleens door je kop. Vooral bij langdurige inspanning. Zoals een berg beklimmen. Dus straks op de Stelvio zal een gedachte mee omhoog gaan. Heel zeker. Misschien dat ik het op die hoogte eindelijk eens achter kan laten om ervoor goed vanaf te zijn. Zo niet, leef ik weer van uitdaging naar uitdaging. Maar alleen die uitdagingen ik mijzelf stel.
Morgen (als Kim zegt dat het droog blijft) ga ik mijn sportief (als handbiker) grootste uitdaging aan. Dat zijn tenminste uitdagingen waarbij ik het zelf in de hand heb. Die andere uitdagingen zullen door het lot bepaald worden. Dat ligt niet in mijn handen.

Verregende eigenwijsheid

"Och, het zal wel meevallen"..spraken Leo en ik nog uit richting de mededeling van Kim, dat de weersvoorspellingen boven Adenau niet alleen erg donkere wolken met vette regendruppels aangaf, maar ook 2 (niet 1, maar 2!) bliksemschichten.......
Twee en een half uur later zag ik -een 10procents heuvel beklimmend- door mijn totaal beregende en bewasemde brillenglazen een schicht de berg afdalen, lijkend op Leo, in het voorbijgaan roepend "omdraaaaien, naar beneden, het bliksemt like hell... en het komt onze kant op".....
Weer 2 uur later bevonden wij ons op de A61 richting Venlo. Totaal fit en door en door nat. We hebben eerst een uur in de auto gewacht op het opklaren van het weer. Tevergeefs. Om toch nog van de nood een deugd te maken zijn we -per auto- de omgeving gaan verkennen en hebben enkele prachtige bergen ontdekt. We gaan zaterdag terug, als Kim zegt dat het droog blijft.

De langste dag

Vandaag is het de langste dag. Verdomme. Moet ik nog langer wachten totdat ik morgen de bergen in kan. Ik zal wel weer nog vroeger dan normaal op zijn. Ik zal me wel weer moeten dwingen in bed te blijven. Ik heb me in zo'n geval gedwongen om niet meer voor 5 uur op te staan. En dat kan lang duren als je op wilt staan. Maar ik heb slaap nodig. Te weinig slaap breekt mij altijd dezelfde dag nog op. Dus er is geen alternatief dan slaap pakken in de uren die daarvoor het meest geschikt zijn. 's Nachts dus. Gelukkig heb ik geen moeite met in slaap komen. Dus ik ga dadelijk lekker mijn bedje in. Ik verheug me wel altijd op de slaap. Ook nu weer. En het feit dat ik morgen weer met Coach Leo kan gaan klimmen (doel voor morgen: minder vlak/dalen en een minimum van 1200 hoogtemeters) dwingt me nu rust te gaan pakken. Mijn fiets ligt al ongeduldig klaar in de auto. Dus voor vandaag houd ik het hierbij. Ik weet zeker dat het verslag over de training vanmorgen zeer boeiend zal worden. Immers weer "een grootste uitdaging tot nu toe". Tot morgen, uiterlijk overmorgen.

In dreams

Bijna vergeten te vertellen. Mijn Kim (de mooiste,de slimste en de grappigste) vertelde me, dat ik zelfs over bergen beklimmen droom. Vannacht heb ik het gehad over "Een berg" en iets van "6%". Nou dat was dan wel de verkeerde berg! De Stelvio is toch 7.7%? Het moet niet gekker worden.
Oh ja, nog iets: Trouwe volgster en lieve ex-collega Mirjam is voor het eerst Oma geworden van kleinzoon Guus (waarom verbaast mij die naam niet...), en Henk (die van de Politie!) natuurlijk Opa. Ook van hieruit van harte gefeliciteerd! Dat Guus een mooie, gezonde toekomst mag hebben.We hebben er een gespreksonderwerp bij, bij de eerstvolgende SOC Facilicom-meeting (=voor de ingewijden).

Klimmen vanuit dalen

Coach/Buddy Leo heeft me op mijn sodemieter gegeven. 2 Keer. De eerste keer zaterdag, omdat ik een baaldag had genomen. Kan ik inkomen. En daarna nog eens op zondag (gisteren), omdat ik een half uur te weinig in de HR-zone 140/160 had gefietst. Was ik het niet helemaal mee eens. Dat ik Hinsbeck de lange kant 6 keer op fiets in de 3e versnelling en daarna nog eens 2 keer in de vierde versnelling en dat dan mijn HR niet boven de 145-155 wilt klimmen is te wijten aan mijn TOP-conditie. Kan ik er wat aan doen?
Dus, dan maar weer vandaag hard er tegenaan gegaan. Van de 3 grote bladen alleen de 2 grootste gebruikt, voornamelijk alleen het grootste buitenblad. Daarmee de heuvels in de buurt genomen: Onderste Molen, Jaommerdal, Kaldenkerkerweg (Tegelen), Jaommerdal, Via Oase naar de Hei, daar mijn ronderecord werkelijk verpulverd met 3 minuten (stond op 19rond, vandaag 16:02. Dat zijn pas verbeteringen), daarna als afsluiting nog 3 keer Karel v Egmondstraat op buitenblad. Dit alles in nog geen 1,5 uur. Do I need to say more?
Het gaat dus goed. Heel goed. Ik ben er nog niet, nog lang niet. Maar de opbouw is goed. Ik moet de eerste pukkel nog tegenkomen die mij doet omkeren. Maar ik ken mijn kracht en ik weet zeker, dat ik mijn meerdere zal herkennen als ik hem zie. En waarschijnlijk zal ik hem ooit tegen komen. Nu maar hopen, dat die niet begint met een S en eindigt op telvio. Maar in ben een jongeman met een missie. Slechts 89kg (ja,ja!) en oersterk. Houd die maar eens tegen.
Ik verheug me weer op overmorgen, de Eifel. We gaan weer steiler, langer. Nu nog iemand die me eindelijk eens van die kut-fantoompijn (mag ik dat zeggen? Ja, ik mag dat zeggen) af helpt. Heb het er na 17 jaar heeelemaal mee gehad. Vind het niet meer leuk nou.

Baaldag

De training die voor vandaag geplant stond hebben we afgelast vanwege de weersvooruitzichten. Vooral onweer wil je niet hebben als je een berg op fietst. Dus om 8h mijn Tacx opgebouwd in de garage. Saaaaaai. Vooral na de zware, maar vooral ook mooie trainingsparcoursen de laatste weken. Nog geen uurtje op de tacx vol gehouden. In ieder geval even in beweging geweest. Het weer is echt filmkijkweer. Ik heb er nog genoeg op de recorder staan: Che part I en part II heb ik al heel lang staan, dus ik denk dat het die worden. Ben ook wel even toe aan een kleine pauze. Alles staat in het licht van de Stelvio. Ik bepaal verdorie zelf wel wie in het licht hoort te staan meneertje Stelvio of hoe je ook heet... Dus ik heb besloten vandaag (en misschien ook morgen) het heft in eigen hand te nemen: Ik ga luiwammesen.

Trots

Met gepaste trots zag ik dat het aantal views op mijn Blog is opgelopen tot over de 1000 !
Alle fans, bedankt hiervoor. Het is me een groot genoegen voor jullie te schrijven.

The day after

The day after was een film over de ellende waarin overlevenden van een nucleaire raketaanval terecht komen vanaf de dag daaropvolgend. Ik zie veel overeenkomsten. De Berg is een paddenstoelwolk, de regen op het eind van de training was de fall-out, de nucleaire straling de pijnveroorzaker. Met recht is dit mijn Day After. De volgende acties duurder vanmorgen 5 minuten of langer:

• Omdraaien om de wekker uit te duwen
• In zithouding op rand van bed komen
• Rechtop staan
• Weer zitten
• Weer proberen rechtop te staan
• Weer zitten
• Ultieme poging rechtop te staan
• Naar krukken reiken en pakken
• Tot de slaapkamerdeur lopen
• Naar het toilet op de badkamer komen

De volgende activiteiten namen 10 minuten of langer in beslag:

• Na behoefte opstaan vanuit toiletzitpositie
• Goed rechtop staan om tanden te poetsen
• Stabiel staan om te kunnen wassen
• Nogmaals een poging om stabiel te staan om te kunnen wassen
• Aankleden
• Opstaan na aankleden

Daarna was de grootste beproeving van de dag geleden. De trap af ga ik met de traplift. Die tijd gebruikt om wat losser te kunnen worden. Grootste probleem en pijn, mijn heup. Gelukkig heb ik er daar nog maar 1 van. (nooit gedacht dat ik dat nog eens zou gaan zeggen..) Tijdens de training was het mijn kont en mijn stuitje, als vanouds dus. Nu mijn heup en daarna en inherent hieraan mijn rug. Heb 2 keer pijnstillers genomen vandaag anders was het echt niet te doen. Naar mate de dag verstrijkt gaat het ietsje beter, maar ik ondervind grote moeite met opstaan en lopen. Gelukkig zijn dat net 2 dingen die ik niet heel veel doe. Maar goed, ik ben de dag doorgekomen, getuige deze blog. Allemaal verklaarbaar natuurlijk: Veel kilometers, ongewennige houdingen (haarspeldbochten zijn capriolen), harde klappen (afdalingen tot 66 km/h). En de gedachte dat Glenn de Boeck VVV gaat trainen, maakt het natuurlijk ook niet makkelijker.
Fin...dat is het leven van een topsporter (zo noem ik mijzelf maar, dan lijkt het nog wat). Pijn lijden maakt je beter. Zeggen ze...

Toppers in de Noord Eifel

Vreemd dat de klimmers-site geen profielen heeft van enkele zeer goede trainingsroutes/bergen in de Noord-Eifel. Want ze zijn er wel. Neem nou de route die we vandaag namen. De auto geparkeerd in Schuld onderaan op de grote parkeerplaats voor Schlecker. Van daaruit gefietst over de hoofdweg naar afslag Fuchshofen. Daar omhoog naar Reifferscheid. Je schrikt je een hoedje, vooral aan het begin. Maar hij gaat over in een gelijkmatige klim, dus even doorzetten. Afdalen via Winnerath terug naar Schuld. Onderaan schuin oversteken naar het fietspad/de aangegeven fietsroute naar Insul. Deze gaat over in een fietspad, dat vroeger een treintraject was. Prachtig fietspad. Deze volgen tot afslag naar Sierscheid/Harscheid. Daar Schuld aanhouden en afdalen naar het dal. Prachtige route, eigenlijk een must en relatief dicht bij huis. Ruim 28km. Ik heb 1,5 keer gedaan, ruim 46km. De berg vanaf Fuchshofen 2x. ( http://maps.google.nl/maps?ll=50.4,6.883333&spn=0.05,0.05&t=m&q=Locatie%A0van%A0Reifferscheid@50.4,6.883333&om=1&z=13&lci=lmc:wikipedia_nl&hl=nl )
We gaan er volgende week terug. Leo heeft tijdens een verkenningsronde ook andere prachtige beklimmingen ontdekt. Of eigenlijk was hij volgens mij gewoon de weg kwijt en heeft hij daardoor rondgezworven en zo leuke dingen ontdekt. Maar ik denk dat hij bij zijn verhaal blijft...  Feit is dat het een ideaal gebied is om gericht te trainen.
Zaterdag ga ik sowieso met Har de Baraque Michel "doen" in de Ardennen in de buurt van Malmedy. 15km aan 1 stuk klimmen. Ik verheug me er nu al op.
Enfin, uw nederige blogger gaat nu rap naar bedje toe. Eigenlijk was ik al doodop voordat we naar huis vertrokken. Eigenlijk had ik eerst een tukje moeten doen. Eigenlijk was het niet verantwoord in die uitgeputte toestand te rijden. Eigenlijk....
Welterusten.

Har

Mijn maatje Har heeft eergisteren besloten niet mee te gaan naar Italië. Om diverse privé-redenen die ik niet in mijn blog zal vermelden. Dat laat ik aan hem. Ik kan er wel over zeggen, dat het een zeer moedig besluit is en dat Har niet over 1 nacht ijs is gegaan. Hij is en blijft mijn maatje. Coach Leo neemt op mijn aandringen en nadat ik Har hierover heb ingelicht zijn plaats in. Har gaat in mijn hart en als grote inzamelaar en donateur bij de aanschaf van mijn handbike sowieso mee de berg op.

Treurig

Vandaag was een dag vol treurnis, maar vol goede gevoelens. Huub gezien, nog maar 62kg, maar beresterk. Buddy Har nog gezien die me een treurig besluit mede deelde, maar met de zuiverste begronding genomen waarvoor niets dan lof en moedig. Treurnis in het eten, frites, ik heb er nu al spijt van. Nu regent het keihard. Precies het weer dat bij deze dag hoort. Snel vergeten, wel momenten die ik zal koesteren.Wordt (op punten) vervolgd...

Gevaar

Ik was er al een beetje bang voor. Op een feestdag naar de omgeving van de Nurnburgring, geen heel goed idee. Toch maar gedaan, zit in het schema, dus moet. De Hohe Acht was qua beklimming dat wat ik van had gedacht. Ik ben niet in de problemen geweest, conditioneel en krachtinspanning volledig onder controle. HR niet boven de 160 geweest. Bij verkenning per auto heb ik nog altijd snel het idee dat ik het moeilijk ga krijgen, tot nog toe ongegrond. Ik schatte na verkenning in dat ik 5 kwartier erover zou doen. Uiteindelijk was ik 5 minuten sneller. Niets geforceerd. Prima klim dus. Alweer een bevestiging van de goede weg die ik volg. Alleen was het heel erg druk, vooral knetterhard rijdende motoren. Allemaal van die buikschuivers. Er geldt een snelheidslimiet op de Hohe Acht, maar die wordt massaal aan de laars gelapt. En vooral in bochten levensgevaarlijk. Op enig moment scheelde het maar 5cm of ik was ondersteboven gereden. Bij de afdaling heb ik overwogen of ik een 2e beklimming moest doen. Omdat ik toch aan mijn kilometers moest komen besloot ik toch nog een keertje te gaan, totdat een oplettende automobilist mij erop wees, dat ik wel erg slecht te zien was bij die hoge snelheden. Toen ben ik snel van de Hohe Acht gevlucht. Hohe Acht bijgeschreven op mijn palmares, toch het hoogste punt van de Eifel! En dat met geen graatje pijn.
Onderaan heb ik me nog even vergaapt aan al die snelle bolides op weg naar hun rondje Nurnburgring. Nog even gesproken met een groepje tukkers. Die ene had achter zijn VW-busje een trailer met een oude omgebouwde VW golf type 1. De ander had een VW-busje met omgebouwde Civic. De heren hadden een abonnement om te racen op de Ring, kosten € 1.300,- per jaar. En daar komen nog een hele hoop kosten bij welteverstaan. Ieder zijn hobby, leuke gasten trouwens.
De fietsen ingeladen en weg uit de drukte. Nog even een beklimming genomen waaraan ik bijna voorbij was gefietst. In Adenau vanuit de school naar beneden het zwembad. Ik zag in de diepte het zwembad liggen en een auto in de diepte verdwijnen. Toen ik dichterbij ging kijken keek me nog een man aan met een blik van "zul je dat wel doen?". Ik kon het niet laten. Fantastisch dat ik dit kan, wel op mijn uitersten, maar dik 20% verpulverd door mijn armen en mijn wil. It's good to the King...
Uiteindelijk een schitterende beklimming gevonden. In Schulde de auto neergezet.Vandaar naar Insul gefietst en van daaruit de Schweissberg op tot helemaal in Harscheid. Een stevige beklimming, zwaarder als de Hohe Acht, wel korter. Een perfecte klim voor dit moment. En nog beter, bijna geen verkeer. Afgesproken dat we daar de volgende keer onze basis opzetten om van daaruit mooie rondjes te maken. Ben benieuwd naar de cijfers van de coach. Zal wel weer een record zijn. Vanaf nu moet elke training persoonlijke records opleveren. Ik heb er weer vertrouwen in. Helemaal.

Groepsfoto

Vandaag zijn we met de hele groep BikeBuddy's op de foto gegaan. Indrukwekkend gezicht om met zovelen in dezelfde splinternieuwe tenue's op de foto te gaan. Mijn buddy Har en ik en fotograaf Ari waren er al, toen we de rest van de groep in 1 lang lint aan zagen komen rijden. Indrukwekkend, stoer! Mooie groep met alleen maar mooie, getrainde vrouwen en mannen. De foto's zullen vandaag of morgen wel op de site van de Bike Buddy Challenge komen te staan. Ik zal er ook een of twee op dit blog plaatsen. Een groep om trots op te zijn. Allemaal klasbakken die zich voor het goede doel in de naad werken. Alleen daarom al zijn het klasbakken en -bakkinnen.Tussen de regenbuien door heeft Ari enkele shoots gedaan. In verschillende settings. Enfin, jullie zullen het snel zelf zien.
De bestellingen van de kroekestop zijn vandaag opgelopen naar 23 stuks. Lieve zus, Jos en Rialiet, bedankt!
Morgen weer een stukje dichter bij de hemel, zoals het in het Alpe d'HuZes lied mooi wordt bezongen. (Wat is dat trouwens weer een waanzinnig succes geworden. Maar ik ben echt niet minder trots, misschien wel trotser op ons doel en onze prestaties. Een wijze gedachte is, dat je niet de beste of snelste hoeft te zijn; Als je naar eigen vermogen handelt verdient jouw inspanning dezelfde lof. Maar handel en sta niet toe te kijken.) Ik zei dus "morgen een beetje dichter bij de hemel", letterlijk naar een hoger niveau. Ik zei al eerder, dat Leo en ik morgen richting Adenau rijden. Ik verwacht daar minder moeite mee te hebben dan de Camerig 4 keer. De Hohe Acht is weliswaar, langer steiler en hoger, maar daarvoor wel heel erg gelijkmatig. Kwestie van ritme vinden denk ik, maar ik zal uitkijken voor onderschatting. Wel hoop ik dat het verkeer meevalt. Vaak zijn het in die regio van die wegen waar zondagsrijders hun cabriootje uitlaten. Dat ze maar goed uitkijken! Zo niet..... hebben jullie in ieder geval de (groeps)foto nog...

Sport ?

Mijn krachtbron is niet zozeer mijn spierkracht, maar meer mijn focus. Dat waar ik als kind al moeite mee had is nu nog steeds mijn zwakte: concentratie. Jullie zitten natuurlijk allemaal te wachten of het nou gelukt is. Jawel, het is gelukt 4 x de Camerig, en hoe! Al voelde ik me niet top, nog wat naweetjes van 2 uur sportschool de dag ervoor. Gisteren was ik zo gefocust en had ik zoveel vertrouwen in het verhaal van coach Leo, dat ik wist dat het ging lukken. 1 focus: doseren!! Ik heb het al duizend keer geroepen hier, maar het is echt mijn toverwoord. En ik kan het, tot in perfectie haast. Blijkt uit de cijfers van de training van gisteren: 1e keer Camerig (en omliggende heuvelen) 71/96watt, 2e keer 81/102watt, 3e keer 88/105watt en vierde keer 93/115watt. Als dat geen doseren is.... Totaal bijna 19,5 km klimmen(!!) aan gemiddeld bijna 5%. Mooie cijfers. En...kracht over. Ik zeg niet dat een 5e keer er gegarandeerd ook in zat, maar het voelde alsof het had gekund. Maar het thuisfront begon honger te krijgen, dus hielden we na 4uur en 45 minuten de training voor gezien.
Ik moet het woord tempo uit mijn vocabulaire schrappen als ik tegen een berg opga. Wielrennen is het ook niet. Het is handbiken, ik doe het met mijn armen. Dus zeg niet dat het geen sport is, dat is het wel heel degelijk. Alleen moet ik zelf stoppen met de gedachte dat 5 km/h wandeltempo is. Dat is zo voor validen, voor mij is het sport om in dat tempo een berg op te biken. Zo zie ik het vanaf nu, zo zag ik het eerder ook. Maar door de duizenden fietsers die me de afgelopen weken op de Camerig voorbij zijn gegaan, leek het even alsof ik geen sport beoefen. Onzin natuurlijk! Sterker nog, het is extreme sport.

Actie Kroekestop

Zojuist de 19e kroekestop-bestelling binnen gekregen. Thuur, bedankt jong! Kei-tof.
Kom op mensen, dat kan beter. Doe het voor die kids die het veel minder getroffen hebben als ons. En die honderden vrijwilligers die zich jaar na jaar dagen lang inzetten met als beloning de gulle lach van een gelukkig kind, dat even de realiteit van alledag kan ontvluchten. Bestel bij mij de Kroekestop voor € 25,-, mail me. Wat goed doet, voelt goed! Je zult het zien.

Spanning stijgt

Vandaag over 2 maanden gaat het gebeuren lieve bikebuddyvrienden en vriendinnetjes! Stijgt jullie spanning ook? Nou, die van mij wel. Maar hyper zal je mij niet zien worden. Dat zit niet in me. Ik geef wel toe, dat ik met de kleine probleempjes (stuitje, verzet) meer zorgen heb dan dat ik vermoedde. Maar ik werk eraan. Zojuist heb ik mijn fiets klaargemaakt voor morgen, de dag dat ik rondje Camerig 4 x in successie zal voltooien. Nadat ik hem heb gepoetst heb ik me beziggehouden met het "kussen met het gat erin". Je weet wel, voor mijn stuitje, tegen stuitjespijn. Ik heb klittenband op mijn kussen geplakt en op het zitvlak. De bedoeling is dus dat het kussen niet meer verschuift. Als dat inderdaad zo is en ik blijf toch pijn houden moet ik andere kussens gaan uitproberen. Het probleem is alleen, dat niet iedere dealer alle merken kussens heeft liggen. En dat deze eerst besteld moeten worden. Hier gaat soms weken overheen en vaak -zo leert helaas de ervaring- wordt dan ook nog eens de verkeerde maat geleverd, of het verkeerde type (je wilt niet weten hoeveel soorten en maten kussens er zijn) enz.  Dus ik hoop dat mijn vinding de oplossing is. Zo niet, laat ik me op de dag des oordeels drogeren, zodat ik niet eens weet dat ik een stuitje heb.. :-)
Er heerst in ieder geval een gezonde spanning in me. Voor morgen, voor de komende 2 maanden en voor de apocalyps... Ik heb voor morgen Coach Leo ontboden. Hij moet zien dat als het niet lukt, dat dit dan verklaarbaar blijft. Ik heb een vet probleem als de analyses niet kloppen.
Oh ja. Alweer een media-optreden. Deze keer komt er een stukje te staan in een Fitness-blad. Samen met Wessel. Ik heb het zelf geschreven. Leuk stukje, al zeg ik het zelf. Nog effe en ik verschijn op de voorpagina van Time's "man of the year". Ze hebben nog niet gebeld, maar ik houd de telefoon en mail hoopvol in de gaten.
Zaterdag met jullie allemaal in tenue in de lens van Ari kijken. Druk, druk,druk...Moet ik nu ook mijn ene been scheren? Nee, toch?

Bekendheid en dieet

De naam van de BikeBuddyChallenge galmt door het land. Langzaam komen de bestellingen binnen. De teller staat op 16 stuks. Kom op mensen, kopen zo'n kroekestop! Geef me door hoeveel ik er voor je moet bestellen. Als je nog niet weet wat de kroekestop is, kijk dan even op de site van de BBC.
Gisteren kreeg ik een uitnodiging binnen van de organisatie van het NK Tijdrijden. Ik heb vriendelijk bedankt en gezegd, dat ik het volgend jaar wel zou willen doen. Het strookt nu totaal niet met mijn voorbereidingen om de Stelvio te beklimmen. Als ik meedoe aan zoiets wil ik ook presteren. Dus Ruud, volgend jaar doe ik mee. Ben wel vereerd met de persoonlijke uitnodiging. Trouwens: Kroekestop kopen?
Vanaf vandaag ga ik nog eens een poging wagen om mijn gewicht richting 85kg te krijgen. Dus dat betekend nog ruim 5kg eraf. Ik heb contact gehad met Kees Breukelen, ik heb hem al eerder aan jullie voorgesteld. Hij is de autoriteit op handbikegebied. Zelf niet gehandicapt, maar compleet voor deze vorm van fietsen gevallen. Meervoudig kampioen. Heb hem mijn problemen met mijn stuitje voorgelegd. Hier heb ik wat adviezen gekregen. Er zijn enkele dingen die ik moet uitproberen, maar hij zei wel dat ik hiermee een serieus probleem heb en hij het er het beste van hoopt. Ik had hem ook gevraagd of ik ergens een nog lichter verzet kon krijgen (voor de zekerheid), maar lager dan 22x34 kan niet. Op dat verzet is gisteren ook de Alpd'Huez gedaan. Kees adviseerde nog wat aan mijn gewicht te doen. Hij heeft makkelijk lullen..:-) Daar gaan we dus maar weer. Komende weken eet ik weer ongeveer hetzelfde als onze konijntjes.... Ik denk dat ik bij hen aanschuif. Allereerst vandaag het fitnessen weer serieus oppakken. Buikspieren (sixpack!), Schouder- en rugpartij. Past ook goed in het dieet.

Cashen

Het wordt langzaam tijd te cashen voor ons goede doel. De M.A.run. Ik heb eergisteren het eerste mailtje rond gestuurd om de actie "de Kroekstop" aan te prijzen bij mijn contacten. Gisteren al 6 bestellingen binnen. Vanmorgen heb ik mijn Linkedin contacten gemaild. Ik hoop en verwacht daaruit toch ook wel het een en ander. Ik hoop dat mijn oorspronkelijke sponsors, die het mij mogelijk hebben gemaakt de fiets aan te schaffen uiteindelijk nog een extra bijdrage hebben om ons doel te steunen. Spannend zoiets. Ik word nog eens een fondsenwerver.
Coach Leo heeft mijn trainingsvoorstel goedgekeurd.Vandaag rust, morgen Fitness/Krachttraining, donderdag mijn ultieme poging het rondje Camerig 4x te doen, vrijdag rust, zaterdag D1 en zondag enkele malen de Hohe Acht.
Eiffel.... here we come... Onelegged Pete is on his way!

Coaching

Op de eerste plaats komt talent. Meteen daarna komt coaching, bijna net zo belangrijk als talent. Je kunt wel talent hebben, maar alleen een goede coach ziet waar je nog beter kunt worden. Daarom is Leo mijn coach. Hij heeft zijn sporen als wielrenner verdiend. In de tijd dat hij in de Waalse Ardennen woonde heeft hij zich als wielrenner ontwikkeld, heeft zich helemaal in de materie van het wielrennen verdiept. Alles gelezen, alles bekeken, altijd zijn trainingsgegevens van de dag bijgehouden en is gaan snappen waarom het die dag juist wel of juist niet ging. En dit jarenlang. Nou, van die kennis profiteer ik nu. Elke training wordt geanalyseerd. Zo ook de Camerig trainingen. Zo ook de laatste training waarover ik zo treurig gestemd was. Coach Leo weet waarom! Hij heeft mijn data geanalyseerd. Allemaal logisch, in bijna Cruijffiaanse taal aan mij overgebracht. Ik weet wat ik nu moet doen om volgende keer wel 4 x het rondje te halen. Tevens de volgende stap is aangekondigd. We gaan de Eiffel in, de Camerig wordt langzaam vervangen door de "Hohe Acht". 6.1 kilometer klimmen, weer ietsje steiler. Maar mij maak je niet meer bang, Coach Leo weet wat hij doet. Nu nog even leren op tijd te komen.....(=plaagstootje)

Diep, dieper, diepst

Hoe diep kan een mens gaan? Vandaag heb ik voor het eerst serieuze twijfels over mijn missie. Ik was vandaag supergemotiveerd en voelde me fit. Har om 8h opgepikt en om 9.30h waren we aan de voet van de Camerig. The place to be voor wielrennend Nederland. Ongelooflijk wat er ook vandaag weer een fietsers waren. Echt top! Coach Leo had een nieuw parcours uitgestippeld. Een rondje van 13km: de Camerig (omhoog), Vijlenstraat (omhoog), Vijlenberg (omhoog), Rugweg (omhoog) en dan via de Epenerbaan, Zevenwegenweg, Groenenweg en Camerig (bijna alles dalen) terug naar af. De opdracht was 4 keer dit te volbrengen. Welnu, het zijn er 3 geworden en geen millimeter meer. Al kotsend, hijgend en gedesoriënteerd heb ik het gehaald...bij wijze van spreken dan. Maar ik zal helemaal stuk na 3 uur en 45 minuten ploeteren. Waarvan de derde ronde echt een drama was. Er zijn enkele verklaringen te vinden: 1) Temperatuur was abnormaal hoog ca 28c 2) Mijn 3liter Camelbak gevuld met Long Energy Isostar was al een uur voor einde helemaal leeg 3) Het constant bedanken op aanmoedigingen en complimentjes kost teveel energie 4) Toch teveel/te weinig gegeten en/of gedronken? 5) Teveel last van ongemakken (stuitje, brandende billen)
Ik weet het niet, maar het is tot nu toe niet mogelijk gebleken 4 x de Camerig "te doen"... Angstvallige gedachten worden langzamerhand mijn deel. Geen Glorie? Geen roem en Gladiolen? Geen bijdrage aan de BBC2011? Misschien moet ik wel het gevang in wegens wanprestatie?
Ik ga op zoek naar oplossingen.
A) Ik moet iemand vinden die een kleiner verzet dan 22 x 34 kan regelen, voor de zekerheid (ik heb nu 44/32/22 x 34/30/26/23/20/17/15/13/11, dus kenners: Laat mij weten wie mij kan helpen!!).
B) Mijn stuitje en het vlees daar omheen doen na een 1.5 uur veel pijn/ branden like hell. Iemand een oplossing daarvoor? Ik heb al een speciaal kussen gekocht met een gat, maar door mijn ongelijke billen (vanwege de amputatie) lig ik daar niet goed op/in.
Ben ik desperaat?

Relativeren

Het kan niet anders, dan dat ik het aan mijzelf te wijten heb. Ik heb zo erg de hongerklop willen voorkomen, dat ik een beetje teveel naar binnen heb gewerkt. De 4 boterhammen, grote kom yoghurt, 2 liga-koeken, appel en 2 broodjes, 2 koffie, enkele smintjes en tenslotte 500ml Long Energy Drink van Isostar voor ik het rad een maal rondgedraaid had, vielen erg zwaar. Vanaf het begin van de Camerig voelde ik al dat het een zware dag ging worden. De start was in ieder geval al beroerd. Coach Leo was door fietsleed 2 uur later dan gepland, dat kwam er ook nog bij! Maar ja, dat is overmacht. Om 13h begonnen we halverwege de Camerig te klimmen, deze keer een nieuwe route. Niet meer de Pannisberg af en Groenenstraat op, maar door Vijlen naar de Rugweg, een ruim 3 kilometer lange klim met een percentage van slechts 3,2% gemiddeld met een maximum van ca. 7%. MAAR, daar waar je denkt dat hij niet meer stijgt gaat hij toch omhoog en dat is gezichtsbedrog en een tegenvaller. Dan via de Camerig aan de zuidkant weer naar de voet van deze beruchte bult. Zaterdag wil ik hem van de Zuidkant beklimmen. Als ik dat presteer heb ik de volgens de Cotacol-ranking zwaarste helling van NL gehad. Niet de steilste, maar wel de langste met 3600meter en een stijgingspercentage van 7 gemiddeld. Als ik die effe 6 keer doe, heb ik de Stelvio. Alleen heeft de Stelvio geen afdelingen. Jippie.
Vandaag was niet veel. Voelde me topzwaar, terwijl gewicht stabiel is. Na 2,5 uur was het echt op. Wel nog een pittige training, maar bij lange na niet wat ik me voorgenomen had. Hoop zaterdag een betere dag te kennen. Belangrijkste nieuws vandaag echter niet dat Willem Duys (ik was als jongen al een fan van muziek mozaïek, Jean-Toots, Sammy Davis jr., Frank Sinatra, Pim Jacobs en Louis v Dijk enz.) overleden is, maar dat Marian,5 weken na haar ongeluk, uit haar coma is ontwaakt. Fantastisch nieuws! Wat boeit die Camerig of ene Willem Duys dan nog...?

Lang weekend met 8 klim-uren

Morgen is de eerste van twee zware trainingsdagen in de heuvelen van wederom de Camerig en omgeving. Morgen eerst samen met coach Leo, die belde dat hij toch mee wilt gaan ondanks dat hij ziek, zwak en misselijk is. Dat duidt de man zijn gedrevenheid en enthousiasme om mijn missie te doen slagen. Overmorgen 1 dag rust en dan zaterdag met buddy Har. Eindelijk gaat hij mee de heuvelen in. Want hij is klaar met zijn project "buitenkeuken". Natuurlijk weer geen "normale" buitenkeuken, maar een pakweg 24m2 buitenverblijf met 2 meter brede keuken/BBQ-blok, koel/vries, wastafel,een lange tafel voor 8 personen, openslaande luiken aan de dichte kant zodat er ook nog zicht is op de achtertuin als je het zicht op het zwembad vervelend begint te vinden..... Heeft hem effe van de straat gehouden, maar zaterdag zullen we zien hoe het met zijn conditie is gesteld. Geen zorgen, hij zal er klaar voor zijn op 8/8! Afgelopen zaterdag tijdens de officiële opening van zijn buitenkeuken (en tevens 25-jarig jubileumfeest bij CZ van Corrine, zijn vrouw. topfeestje jonges!) opperde hij nog, dat hij er serieus aan het denken is, of dat hij met mij de Stelvio op loopt/rent alvorens hij zelf met de fiets nakomt!? Hij meent dat!

Enfin. Ik verheug me op de komende dagen met Leo en met Har en wellicht enkele van jullie. Ik hoop dat het een beetje meevalt met de drukte al vrees ik dat dit ijdele hoop is met de weersvoorspellingen zoals die zijn gedaan. Van de andere kant... hoe meer mensen me zien, hoe meer kans dat ons project ontdekt wordt en coach Leo en ik flink gaan vangen voor filmrechten over de nog te maken documentaire (waarvan het overgrote deel uiteraard ten goede zal komen aan de MA-run). We zijn al flink aan het oefenen. Ik het modelleren, Leo het camerawerk en montage. Is ook te bekijken op de nieuwe upload op youtube   http://www.youtube.com/watch?v=q5pw1o33JUo  Niet vergeten te kijken!!