"Wat zal ik zeggen?" waren de eerste woorden van Coach Leo aan mij toen hij de analyse begon over de training van eergisteren op de Rodder en co. "Wat zal ik zeggen?" zijn ook mijn woorden aan U. Want, het wordt saai, alweer de beste training tot nog toe gemeten. In klimafstand (17km) en in Wattages (121 gemiddeld als we de lagere klimpercentages en vals plat naar Eichenbach buiten beschouwing laten). Maar toch, die Rodder verdomme.Zal die dan gewoon niet te doen zijn? Leo denkt nog steeds, dat als ik perfect doseer het moet lukken. Ik weet het niet. Je voelt domweg de kracht bij elke omwenteling uit je armen gezogen worden. Je begint te ijlen, koud zweten, hallucineren, tellen (ga ik altijd doen als ik het enorm zwaar hebben. Zo van "eenentwintig"..."en een half".."en tweeentwintig".."eenderde"... enz.) en zooo verlangen naar in de remmen knijpen.
En toch voel ik dat het goed zit. Neem nou vanavonds' training. 2 uur HR 135-160. Eitje. Warm worden richting hei. 2 supersnelle rondjes, daarna uurtje op en neer Karel v Egmondstraat.Weet u nog, in den beginne? Ik kwam daar met HR 164 boven in 1e versnelling. Vanavond deed ik hem in een klein uurtje 9 keer! 5 keer in de 13e versnelling en 4 keer in de 14e versnelling. Geen centje pijn. HR 160 ternauwernood gehaald door bij de laatste klim gas te geven en een groepje fietsers (met 2 benen de man) in de halen, te verorberen. Bergop...!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten