Vandaag over 5 weken hoop ik rond deze tijd moe maar voldaan terug te kijken op de mooiste sportieve prestatie uit mijn leven. Veel mooier dan ooit die Limburgs Kampioenstitel bij het rolstoeltennis in de c-klasse in 1997. Ik hoop dan samen met mijn Buddy's aan een overheerlijk Weizenbier te zitten, elkaars verhaal aanluisterend. En dat we de tellerstand van Euro's flink omhoog hebben gekregen. Het wordt zwaar. Heel erg zwaar. Maar ik ben nu - en straks nog meer - fitter dan ooit tevoren. En dat op 46 jarige leeftijd. Ik ben er serieus aan het denken om eens rond te neuzen in het programma van de Paralympics in Londen volgend jaar. Ik durf best een wedstrijdje aan. Al is het 40 km tijdrijden of een mooi geaccentueerd parcours voor de mannen wedstrijd. Ik weet, het is makkelijker gezegd dan gedaan. En ik zal e.e.a. zwaar onderschatten. Maar ik heb nog een jaartje tot dan. Zou toch mooi staan op mijn visitekaartjes "Olympic Gold Medalist London 2012"....
Ik schiet door. Back to reality: Net een ruim 2 uur durende D2 training achter de rug. Ik heb mijn hoogste hartslagzones opgezocht, maar kan de allerhoogste moeilijk bereiken. Slechts ruim 5% van de training speelde zich in die zone af. Maar ja, de heuvels van Hinsbeck doen mijn hart niet meer hoger laten pompen. Zelfs niet als ik op het buitenblad omhoog ga. Ik zoek dan mijn hoogste hartslag maar kom niet hoger dan 163 of 164. Nog zwaarder fietsen gaat dan niet meer, dan krijg ik het blad niet meer rondgedraaid. De slimmeriken onder jullie zullen dan wel zeggen "dan heb je te weinig kracht".....Wijsheid is met de dommen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten