The day after

The day after was een film over de ellende waarin overlevenden van een nucleaire raketaanval terecht komen vanaf de dag daaropvolgend. Ik zie veel overeenkomsten. De Berg is een paddenstoelwolk, de regen op het eind van de training was de fall-out, de nucleaire straling de pijnveroorzaker. Met recht is dit mijn Day After. De volgende acties duurder vanmorgen 5 minuten of langer:

• Omdraaien om de wekker uit te duwen
• In zithouding op rand van bed komen
• Rechtop staan
• Weer zitten
• Weer proberen rechtop te staan
• Weer zitten
• Ultieme poging rechtop te staan
• Naar krukken reiken en pakken
• Tot de slaapkamerdeur lopen
• Naar het toilet op de badkamer komen

De volgende activiteiten namen 10 minuten of langer in beslag:

• Na behoefte opstaan vanuit toiletzitpositie
• Goed rechtop staan om tanden te poetsen
• Stabiel staan om te kunnen wassen
• Nogmaals een poging om stabiel te staan om te kunnen wassen
• Aankleden
• Opstaan na aankleden

Daarna was de grootste beproeving van de dag geleden. De trap af ga ik met de traplift. Die tijd gebruikt om wat losser te kunnen worden. Grootste probleem en pijn, mijn heup. Gelukkig heb ik er daar nog maar 1 van. (nooit gedacht dat ik dat nog eens zou gaan zeggen..) Tijdens de training was het mijn kont en mijn stuitje, als vanouds dus. Nu mijn heup en daarna en inherent hieraan mijn rug. Heb 2 keer pijnstillers genomen vandaag anders was het echt niet te doen. Naar mate de dag verstrijkt gaat het ietsje beter, maar ik ondervind grote moeite met opstaan en lopen. Gelukkig zijn dat net 2 dingen die ik niet heel veel doe. Maar goed, ik ben de dag doorgekomen, getuige deze blog. Allemaal verklaarbaar natuurlijk: Veel kilometers, ongewennige houdingen (haarspeldbochten zijn capriolen), harde klappen (afdalingen tot 66 km/h). En de gedachte dat Glenn de Boeck VVV gaat trainen, maakt het natuurlijk ook niet makkelijker.
Fin...dat is het leven van een topsporter (zo noem ik mijzelf maar, dan lijkt het nog wat). Pijn lijden maakt je beter. Zeggen ze...