De uitdaging die ik me gesteld heb om straks met de bikebuddy's de Stelvio op te fietsen is een uitdaging die ik aangegaan ben voor het goede doel, het sociale karakter van het evenement. Ik ben begaan met mensen die het niet zo hebben getroffen, maar heb hier maar verdomd weinig aan gedaan de afgelopen 46 jaar. Dus daar moest verandering in komen. Dat is echt de hoofdrede, zo kan ik eindelijk mijn steentje bijdragen. Daarnaast zit in deze uitdaging ook iets voor mezelf. Ik wil iets presteren. Het maximale haalbare. Studeren is me niet gegeven, vooral niet nu mijn concentratievermogen enorm is afgenomen door 17 jaar medicijngebruik tegen de fantoompijnen. Maar fysieke en mentale kracht heb ik nog meer dan voldoende. Dus daar kan ik wel iets mee. Ik vind het daarom niet alleen prettig om te trainen voor het goede doel en de uitdaging, maar ik word er zelf ook beter van. Sterker, fitter, gespierder, slanker, lichter en misschien nog wel ietsje aantrekkelijker, in zoverre je hiervan in mijn geval kunt spreken dan. Mooi meegenomen.
Het is gewoonweg genant welke waardering ik krijg onderweg van fietsers en passanten, wandelaars. Vooral bergop. Ik word platgegooid met termen en kreten als "knap, hoor", "respect", "super", "top(pie)", "waanzinnig", "cool/vet" (voornamelijk kinderen). Gisteren gingen zelfs mensen applaudiseren. Echt, mensen zien me aankomen, moeten eerst even analyseren/realiseren wat ze nu voor iets geks zien aankomen en beginnen dan te applaudiseren of gooien me enkele eerder genoemde termen toe. Gisteren was echt genant. Op een gegeven moment was ik er ook klaar mee en veranderde mijn repliek van "dank u" in een semi-geergerd "ja,ja..."
Stiekem toch leuk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten