Rustig

Het is even stil op het blog. Drie hoofdredenen. 1) Ik train wat gematigder, alleen om fit te blijven en het later weer op te pakken als ik definitief gekozen heb voor een nieuwe uitdaging 2) Ik probeer de laatste dagen van mijn vakantie te doen waar vakantie voor bedoeld is: rusten, ontspannen 3) Ik ben volop aan het schrijven over mijn avonturen om dit straks in een boek te kunnen publiceren. Er heeft zich wellicht al een uitgever aangeboden. Dit schiet al erg op. Heb al dagen korte nachten, want ik schrijf, schrijf, schrijf. Omroep Venlo zendt op 2 september de rapportage uit die ze hebben gemaakt over de BBC 2011. We zijn allemaal hartstikke benieuwd en verwachten er veel van. Ik leef nog steeds op een wolk. Als ik de foto's terugzie van de Stelvio ben ik nog steeds onder de indruk en besef nu pas wat voor een idioot avontuur ik achter de rug heb. De marathon, waarover ik in laatste bericht schreef laat ik nu al varen. Leo vertelde, en dat is natuurlijk ook zo, dat alleen de allergrootste ronderenners beide disciplines beheren: klimmen en tijdrijden (marathon). En klimmen is me zeer goed bevallen en brengt natuurlijk veel mooiere omgevingen om te fietsen/trainen. Een nieuw streven zou kunnen zijn om sneller de bergen op te rijden en volgende BBC 2012 op de Galibier bij de laatsten van de reguliere renners te kunnen eindigen. Dat is uitdaging genoeg.

Marathon met vliegje

Vanmiddag voor het eerst een tijd neergezet voor de marathonafstand 42.195km. Hoewel, ik besloot dit pas te doen nadat ik al 5 kilometer gefietst had. Dus, het kon sneller, ook gezien het feit dat het druk was op de hei en ik verscheidene keren in de remmen moest, omdat ik niet kon inhalen vanwege tegenliggers. Enfin, de 42.195 zat erop na precies 1h59min. Ik was er gelukkig mee, want ik weet wat de wereldrecordtijd bij de lopers is. Zo'n 2 uur en 4 minuten. In ieder geval nog ruim boven de 2 uur. Dus best snel, dacht ik. Totdat ik het WR van de handbikers erbij zocht. Slik.... 1uur een ruim 8minuten!! Door ene Johann Mayrhofen uit Oostenrijk, gefietst tijdens de marathon van Rotterdam in 2003. Daar zit dus nog verbetering in. Misschien een mooie uitdaging. Ik zal er eens over nadenken. Voordeel voor Johann en nadeel voor mij is dat hij de zogenaamde bovenzit heeft en dus met zijn borstkast boven de trap-as zit. Het is bekend, dat hierdoor meer kracht gezet kan worden dan dat een "ligger" zoals ik dat kan. Liggers moeten het puur uit de armen halen. Desalniettemin een doel om me eventueel op te richten. En de wetenschap dat vriend Johann reeds 53 jaar was toen hij dit record neer zette is ook geruststellend. Heb ik nog 7 jaar om te trainen. Moet lukken.
Oh ja. Vandaag, tijdens de marathon, mijn eerst vlieg gegeten. Moest hem (of haar) met behoorlijk wat ranja wegslikken. Zal wel een dikkert zijn geweest.... Lekker is anders, maar het moest er een keer van komen. Alle wielrenners ondergaan vroeg of laat hetzelfde lot. Uitspugen lukte niet, kreeg hem (of haar) niet naar boven gegorgeld.

Een gouden hart

De term aftrainen neem ik dan maar over. Al wil ik eigenlijk niet aftrainen, maar doorgaan. In ieder geval niet vervallen in oude gewoontes. Vandaag ben ik naar Toos gefietst in Grathem v.v, totaal net geen 70 km. Toos (78) is na mijn moeder (85) mijn oudste supporter. Dat was ze al toen ik in 1997 de open Limburgse rolstoeltenniskampioenschappen (mooi woord voor galgje) won. Zij en haar man Tom volgden mij overal, maakte niet uit waar ik toernooi  had. Ze was en is dus nog steeds fan van het eerste uur. Voordat ik naar Italië afreisde liet ze nog weten, dat als zij zelf gezonder waren gebleven ze zeker waren komen kijken. En, geloof me, dat is hartstikke waar. Ze heeft mij mee opgevoed, want ze werkte en woonde in het hotel van mijn ouders ten tijde van mijn geboorte tot mijn 8e ongeveer. Bij Toos en Tom staan de meubels nog precies zo zoals ze 40 jaar geleden ook stonden. Hetzelfde tafelkleed, dezelfde meubels, dezelfde boeken op de boekenplank. Alleen 1 ding is veranderd: Geen sigaretten(lucht) meer. Na 30 jaar hartkwaaltjes bij Toos en verdikte aorta bij Tom, zijn ze nu toch maar gestopt. Allebei 60 jaar gerookt. En met veel genoegen. Je kunt zien, dat hun daarmee een hoop plezier is ontnomen. Omwille van de (klein)kinderen, want die willen nog lang van (o)ma en (o)pa genieten.  Voor het eerst zag ik ze zelfs een beetje boos zijn op elkaar. Toos zij tegen Tom, doelend op mijn avontuur op de Stelvio "Och du. Du lups nog geine maeter taege eine berg op",waarop Tom bitsig antwoordde "En dich geine maeter wiejer". En ik dacht maar 1ding: Ga toch gewoon weer roken...

Afkicken

Het valt niet mee. Afkicken. Het spookt nog constant door mijn hoofd, het Stelvio-avontuur. En de roem die het met zich mee heeft gebracht. Roem is verslavend. Je verlangt naar meer, al zal ik dat nooit zo toegeven. In de regel hoor ik namelijk bescheiden, verlegen en zelfs subassertief te zijn. Maar, de laatste gebeurtenissen en de geweldige reacties hierop stijgen naar mijn hoofd. Maar, geen vrees, ik zal niet worden verpest. Ik wil namelijk bescheiden,verlegen en subassertief blijven. Dat staat mij het best.
Wandelend, samen met mijn vrouw, langs het strand van Scheveningen heeft slechts tijdelijk mijn aandacht af kunnen leiden van het alles. Kijkend naar de vuurwerkshows van Japan en zelfs China, op voorhand toch favoriet, dacht ik nog aan de roem die mij ten deel valt. Ik geniet er wel heel erg van. Ik zal moeten uitkijken voor terugval in het anonieme. Ik moet en ga er wel wat mee doen. Misschien moet ik het wel uitbuiten. Commercieel, emotioneel, belerend, ter motivatie van anderen. Ik zal moeten zien. Als mijn ervaringen kansen bieden, moet ik deze grijpen. Niet uitbuiten, dat is wat anders. Ik zal gek zijn als ik dat niet doe, toch?
Op dit moment echter, moet ik zorgen dat ik weer zo snel mogelijk op de fiets kom. Alle drop, chocolade, snoepjes, frieten, mayonaise, vette dikke sauzen, teveel broodjes met spek en -tenslotte- teveel alcohol van de afgelopen dagen bourgondische misdragingen moeten eraf. Ik kan mij nu echt niet meer in een dikke pens op straat vertonen. Dat misstaat een sportheld.

Het verhaal van mijn meloen

Ik was inmiddels al een kwartiertje binnen toen ik boven op de berg een plekje zocht waar het breed genoeg was om mijn fiets te draaien. Hij moest op transport naar beneden, afdalen vond ik niet verantwoord. Ter hoogte van waar aan de linkerkant een kraam stond waar BBQ-worsten e.d. werden verkocht zette ik de draaibeweging in als ik ineens een dolenthousiaste mannenstem hoor. "Fantastico, Bravo, Bravo.....". Ik kijk achter me en in vrolijk opgewonden tred komt een man gekleed in kokskledij en een schort op me af. De ene hand uitreikend naar de mijne, de andere om een enorme watermeloen geklemd. Hij schudt mijn hand, nog steeds onder eerdergenoemde bewoordingen. Dan reikt hij mij met 2 handen de enorme meloen aan en ik ben overdonderd door deze zeer spontane geste. "For you my friend", "Campione". Ik aanvaard in nederigheid, weet niet waar ik moet kijken. Gelukkig neemt chauffeur Kees, die de laatste honderden meters aan mijn zijde heeft gelopen en de bus van Marcel naar beneden zal sturen, de enorme meloen uit mijn handen. Hoe kan het mooier? Mijn trofee voor het beklimmen van de Stelvio, een meloen van 10 kilo! Geweldig.
Vanavond zijn Kim en ik naar Swalmen gereden, met in onze bagage de meloen van 10 kilo. De trofee Stelvio 8/8/2011 is nu voor Har.

Eeuwige roem

Excuses voor deze late opvolging van mijn laatste bericht 7/8. Voor diegene die het nog niet heeft vernomen: IK HEB HET GEHAALD !!!! Na 4uur en 44 minuten (netto-fietstijd) is eeuwige roem mij ten deel gevallen. Ik mag me de eerste handbiker ooit noemen die de Stelvio heeft bedwongen. Ik wil iedereen bedanken die mij zover heeft gekregen. In het voortraject en de tocht zelf. Waar zal ik beginnen?
Wel. Na mijn indrukken die ik op 7/8 reeds in dit blog meldde had ik eerlijk gezegd al berust in het feit, dat ik het waarschijnlijk niet zou gaan halen. Dat is geloof ik ook zo over gekomen. Maar maandagmorgen, toen om 5.40h de wekker ging, was mijn motivatie groots. Dré had kunnen regelen, dat ik om 6.00h kon ontbijten. Een tip van een andere Dré had me geleerd dat bewezen was dat je het beste anderhalf uur voor aanvang van de inspanning moet eten. Zodoende. 3 kleine broodjes met jam was daar weer het advies van Leo. Zoetigheden, suikers geven energie. Paar kopjes koffie, normaal niet goed, maar voor mij een levenselixer. Om 6.30h terug naar de kamer om me voor te bereiden. Aangekleed. Lange broek, want het is druilerig, mistig, motregenachtig weer. Jammer, maar het is niet anders. Daarover het Bike Buddy Shirt. De camelbag gevuld met 3 liter Long Energy van Isostar. Ik had nog advies gevraagd aan Dré of ik nou gewoon de energiedrank van Plus Benders (Sourcy) moest pakken. Maar Dré adviseerde mijn gewoontes te handhaven. Isostar dus. 2 plastic zakken klaargemaakt. 1 met reserve materialen en 1 met droge warme kleding. Om 7.15uur nog een groepsfoto met alle buddy's en alle andere mensen bij het evenement betrokken. De spullen afgegeven aan Trudy en Ton en hun 3 kinderen. Zij zullen mij de hele tocht gaan begeleiden met 2 zijspanmotoren. 1 voor en 1 achter mij. Voor de veiligheid en aanmoedigingen. Om klokslag 7.30 is het zover. Alle buddy's en begeleiders staan in 1 lange haag opgesteld, waardoor ik moet fietsen, als teken van dat het is begonnen. De tocht der tochten. Kippenvel, onbeschrijflijk. HR 144 en ik heb nog geen meter gefietst. De zenuwen en adrenaline gieren door mijn lichaam. 2 kilometer afdalen en dan rechtsaf, daar begint het. Ik vreet hem op, verdomme.
Ik heb lang nagedacht hoe ik de tocht in het blog zal beschrijven, maar ik houd het bij de laatste 8 bochten, zo'n 3 kilometer. Het gat van zo'n 3,5 uur daartussen zal ik of later beschrijven of dit zal niet nodig zijn omdat Omroep Venlo deze uitzendt.
... Nog maar 8 bochten en ik ben er. Maar daar slaat plots kramp toe. Mijn rechter onderarm ontploft bijna. Ik moet in de remmen. Het zijn krampen die ik niet eerder heb ervaren, maar fietsen hiermee is onmogelijk.Ik moet dit laten herstellen. Het moet een gevolg zijn van het slechte weer eerder.Ik heb waarschijnlijk te laat mijn regenjack aangetrokken. Ik heb het pas aangedaan toen ik kou voelde, terwijl ik natuurlijk meteen bij de eerste serieuze druppel had moeten stoppen. Enfin, nou zit ik met de gebakken peren. Vanaf bocht 8 voor het einde kom ik nog maar telkens 50 of 100 meter verder, dan moet ik weer stoppen. Maar het eind van deze onbeschrijfelijke tocht door adembenemend landschap is in zicht. Grote drommen buddy's schreeuwen, zwaaien mij toe vanaf de finish ergens 100 hoogtemeters boven  me. Nadat ik mijn bril terug heb opgezet zie ik ze staan, hangen over de muur boven de afgrond. Dré en Leo (en nog enkelen) hebben zich af laten zakken om mij, daar waar kan te helpen en aan te moedigen. Opgeven is geen optie, no fucking way! Het liefst duwen ze mij persoonlijk over de streep. Maar dat wil ik niet. Ik aanvaard alleen de hand van God.
Ter hoogte van bocht 3 kan ik nu de menigte bij de streep horen. Waanzinnig, allemaal voor mij. De emotie wordt me teveel en ik neem even rust om dit onder controle te krijgen. Wat me slechts deels lukt. De laatste 3 kilometer, een dik uur, zie ik ze al zwaaien en hoor ik geluiden neerdalen vanuit de hemel. Mijn buddy's schreeuwen me over de streep. We hebben het verdomme geflikt. Ik word met wel 400 open armen bovenop de top ontvangen. Ik word nog even gedelegeerd naar een finishlijn die is neergelegd. Ruud Stikkelbroek en consorten staan meteen klaar met camera en microfoon. Daarna volgen de omhelzingen en felicitaties. Vele intieme emotionele momenten. De eer die ik krijg is gênant. Alles wat ik deed, was een berg op fietsen.......
Zoals Al Bundy tot in den treuren refereert aan zijn 4 touchdowns in 1 wedstrijd voor het team van Polk High School (waaronder de winnende touchdown in de laatste minuut van de wedstrijd) in 1966, zo zal ik blijven refereren aan mijn Stelvio klim op 8/8/2011. Wellicht niet zo vaak als Al Bundy, maar met geen graantje minder trots.

Er is enorm veel beeldmateriaal gemaakt. De jongens van omroep Venlo hebben de volle 4 dagen opnames gemaakt. Ook een langdurig interview. Ook zat er tijdens de tocht een camera op mijn fiets.enz enz.
Het zal waarschijnlijk enkele weken duren voordat dit uitgezonden zal worden. Ik zal dit melden op de blog. Het verhaal is nog niet ten einde. Het ligt in mijn bedoeling ook nog te berichten over de nasleep, dus check af en toe mijn blog voor nieuwtjes.

Onmogelijk

Ik heb nu gezien waarom ik morgen de eerste handbiker zal zijn die de Stelvio bedwingen zal. Of in ieder geval een uiterste poging zal wagen. Nogmaals, aan de voorbereiding zal het niet liggen. Aan de nooit aflatende stijging en vooral de lengte hiervan van de Stelvio wel. Angstaanjagend, ondoenlijk, gevaarlijk, diepe ravijnen, sneeuw, kou en verkeer zijn de bewoordingen die mij het eerste invallen nadat ik het monster met eigen ogen heb mogen aanschouwen. Met de begeleidingswagen van de jongens van Metropool hebben we comfortabel verkent en misselijk zijn we weer beneden gekomen. Behalve Marcel die als chauffeur fungeerde waren de 3 passagiers misselijk van de totaal 96 haarspeldbochten. Gelukkig konden we na thuiskomst meteen aanschuiven voor het avondmaal. Alles overziend: mijn training van gisteren waar ik alleen de eerste 2 bochten heb gefietst en de ervaringen van vandaag concludeer ik 1 ding. Na dit zal ik mijzelf, anderen en de wereld nooit meer iets hoeven te bewijzen